Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Leeflang Rosita
Veel rumoer rond Elisabeth Samson en Cynthia Mc Leod
Op 1 oktober was de uitzending van De Wereld Draait Door (Nederland 1) bijna geheel gewijd aan Suriname en de Suriname-tentoonstelling die op 5 oktober opent in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Matthijs van Nieuwkerk – gezien zijn vragen duidelijk niet goed voorbereid – ontving Setish Bindraban met de gelegenheidsband Bigi poku toppers (met o.m. Iwan Esseboom, Errol Burger en Robby Alberga) en waren Simone Weimans, Humberto Tan, Cynthia Mc Leod, Dagga Tiendarie, Cyril Direktie en Ronald Snijders te gast, terwijl in het publiek o.m. Denise Jannah en Rosita Leeflang zaten.
read on…DocuLab Suriname | LantarenVenster
Op zondag 4 augustus hosten Caribbean Creativity en Da Bounce in LantarenVenster DocuLab Suriname, een programma (verspreid over drie blokken) van zes nieuwe Surinaamse documentaires. DocuLab Suriname werd vier jaar geleden geïnitieerd (onder de naam DocuLab ‘8 voor 40’) ter gelegenheid van veertig jaar Surinaamse onafhankelijkheid (1975-2015). read on…
DocuLab Suriname presenteert zes nieuwe films
Zes Surinaamse docu’s van aanstormend talent die een mooie inkijk leveren in het Suriname van nu
Op 15 juni staan zes korte documentaires op het programma: DocuLab Suriname. Ter gelegenheid van 40 jaar Onafhankelijkheid werden aankomende filmmakers uitgedaagd en aangespoord om een projectplan in te dienen om documentairecultuur voor het vertellen van eigen verhalen in Suriname te stimuleren. Zes plannen werden uiteindelijk gerealiseerd. Zes indrukwekkende verhalen. Ze worden vertoond in het Ketelhuis, Westergasfabriek, Amsterdam. read on…
Zesde Clark Accord Lezing
De Clark Accord Foundation organiseert op maandag 11 mei de zesde jaarlijkse Clark Accord Lezing ter gelegenheid van het feit dat auteur Clark Accord vijf jaar geleden is heengegaan. Thema voor dit jaar is ‘Winti in de literatuur’. Plaats: Restaurant Spice Quest. read on…
Arubaanse filmindustrie in de lift
Veel aandacht voor Suriname in 2012
door Rosita Leeflang
De vertoning van de film Wan Pipel, de theatervoorstelling van Jörgen Raymann en het optreden van DJ Chuckie, maken dat het derde Aruba Internationaal Film Festival (AIFF) zwaar het accent legt op Suriname. De verwachting is ook dat veel Surinamers het festival zullen bezoeken, dat loopt van 21 tot en met 29 juni op Aruba. Het accent ligt op de filmindustrie, maar ook de muziek is een publiekstrekker. Want met optredens van Juanes en Marc Anthony hoopt de organisatie het record voor het aantal bezoekers naar het festival te verbreken.
Festivaldirecteur en initiatiefnemer is Jonathan Vieira. Sinds acht maanden is hij ook directeur van de schouwburg Cas di Cultura en is bezig daar nieuw leven in te blazen. Vandaar dat hij heel groot uitpakt dit jaar. “Wat wij proberen te doen, is na te gaan hoe wij jongeren hier kunnen laten zien wat er allemaal bij komt kijken bij het maken van een film. Het is veel meer dan je camera pakken en iets doen. Denk maar aan de choreografie in Bollywoodfilms of de zang in musicals. Er zijn alle soorten disciplines en veel meer dan alleen camerawerk”, zegt Vieira. Met trots vertelt de festival-directeur dan ook dat hij in het eerste jaar de Indiase choreograaf Longinus Fernandes had uitgenodigd die samen met een groep kinderen de laatste scene uit de Bollywood-film Slumdog Millionaire heeft gereproduceerd. En nog meer trots klinkt door in zijn stem wanneer hij vertelt dat dit jaar de choreograaf van Michael Jackson tijdens het festival met 130 kinderen zal werken voor een presentatie op de laatste avond van het festival. “Als je kinderen van 13 of 14 jaar iets laat zien, blijft dat ze hun hele leeftijd bij. Dus we blijven dit doen.”
IPhone festival
De initiatiefnemer heeft nog meer mooie plannen in de pijplijn, allemaal op basis van ervaringen uit de voorgaande jaren. In het eerste jaar is er veel gewerkt met personen uit de lokale filmindustrie. In het vorig jaar is er een professor van de New York University (NYU) overge-komen, waarmee de jongeren samen een film hebben gemaakt. Die films werden gemaakt met digitale foto camera’s die tegenwoordig steeds meer de mogelijkheid bieden om mee te filmen. Door de technologie kunnen er zelfs High Definition filmpjes worden gemaakt. “Maar dit jaar stappen wij over op de iPhone, want die hebben inmiddels ook dezelfde kwaliteit camera’s. Het wordt dus een iPhone festival”, verklapt Vieira. De jongeren krijgen een Mac werkstation, waar ze hun opnamen mogen editen. Door de organisaties worden er twee professoren van NYU gehaald, die samen met de jongeren zullen werken aan drama en het scenario. “Vorig jaar hebben we gemerkt dat de films van goede kwaliteit waren, maar dat het scenario nog te wensen overliet. Wij proberen in de toekomst net als jullie in Suriname met The Back Lot, de film industrie hier ook naar een hoger niveau te tillen. Dat aspireren wij.” Vieira heeft bij een bezoek aan Suriname dan ook een gesprek gehad met TBL directeur Eddy Wijngaarde en merkte dat zij veel gemeen hebben. Het is dan ook niet uitgesloten dat er samen plannen voor de toekomst worden gemaakt. “We hebben meer dan alleen de taal die we samen delen”, meent Vieira.
Goed doel
De samenwerking met Suriname en deze een plek geven op het filmfestival heeft voor de festival directeur een diepere achtergrond. Een diepgang die is ontstaan tijdens zijn lang verblijf in de Verenigde Staten. Daar merkte hij dat een massa sterk maakt, want het is de massa die alles doet, zegt en beslist. Alhoewel het Caribisch Gebied een kleine massa is, kunnen zij toch een kracht uitstralen. “Wij zijn niet alleen Surinamer of Arubaan maar ook Caribisch. En niet omdat onze paspoorten veranderd zijn, zijn we geen broers en zusters meer van elkaar. En Jörgen heb ik uitgenodigd, omdat ik een grote fan van hem ben”, geeft hij vervolgens toe. De cabaretier zal zijn theaterproductie Frede twee keer opvoeren. Beide shows zijn al uitverkocht en de organisatie is nu aan het bekijken of er een derde show moet worden ingelast. De shows hebben namelijk een goed doel. Alle opbrengsten gaan naar Cas di Cultura, waarmee er fysiek invulling zal worden gegeven aan de vernieuwing van de schouwburg.
Toeristen uit Suriname
Er wordt een druk programma afgewerkt. Naast de vele activiteiten in de avonduren, zullen in die week 3500 kinderen overdag naar films gaan kijken. Door een lokale organisatie wordt er dan onderzoek gedaan hoe kinderen reageren op Caribische films en daarbij zal ook zeker hun reacties op Wan Pipel van Pim de la Parra worden gepeild. Het resultaat zal worden overhandigd aan de Arubaanse minister van Educatie en Cultuur om aan te geven dat het festival recht van bestaan heeft. Het AIFF wordt namelijk voor een groot deel gesubsidieerd vanuit de overheid, terwijl er wel steeds meer sponsors uit de particuliere sector zich melden.
Vieira besluit met te stellen reikhalzend uit te kijken naar het bezoek van de Surinamers. “Gaan jullie boeken bij BES Reizen en wordt deel van de speciale aandacht voor Suriname. Maar maak er ook een gezellige vakantie van en kom genieten van de concerten van Juanes en Marc Anthony.” Aruba dreigt duidelijk voor de tweede keer in een maand vol te lopen met concertgangers en onder hun zal er ook zeker weer een groep Surinamers zitten.
[uit de Ware Tijd, 16/06/2012]
Tweede theaterfestival OnStage
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Het idee werd vorig jaar geboren en uitgevoerd. Het werd een geweldig succes, dus staan directeur Helen Kamperveen en haar team weer in de startblokken voor het tweede Theater Festival OnStage. Drie weekenden lang kunnen liefhebbers genieten van producties van leerlingen van de theaterschool. De eerste twee weekenden zal de Surinaamse versie van The Wizard of Oz te zien zijn, gebracht door twee verschillende groepen leerlingen. In het eerste weekend van 15 en 16 juli wordt het stuk opgevoerd door cast A, terwijl cast B het tweede weekend van 22 en 23 juli voor haar rekening neemt.
Dit stuk is bewerkt door Ritania Whirt en geregisseerd door dramadocent Birte ten Hoopen, die op zoek ging naar zoveel mogelijk kinderen om het stuk op te voeren. De aanvangstijd voor beide weekenden is om zeven uur ’s avonds. In het laatste weekend van het festival op 29 en 30 juli wordt de nieuwe productie OSM, dat staat voor Ons Soort Mensen opgevoerd. Dit stuk is een bewerking van het populaire Breakfast Club dat in de jaren 80 furore heeft gemaakt. Het gaat over een stel onhandelbare jongeren die voor straf na school moet nablijven. De jongeren verschillen totaal van elkaar, maar op dat moment komen de verhalen los en worden ze een hechte groep vrienden. Deze productie is voor jongeren vanaf veertien jaar en begint om half acht ’s avonds.
Naast theater zullen bezoekers ook kunnen genieten van dans, monologen en muziek. Het festival is om het schooljaar officieel af te sluiten, zegt Kamperveen. “Wij willen laten zien waarmee we bezig zijn op school, maar ook jongeren interesseren om zich aan te sluiten. Dit is een goede gelegenheid voor ze om te zien of theater iets voor ze is. De theaterschool is goed voor creatieve kinderen, waar ze ook anderen kunnen ontmoeten met dezelfde creatieve aanleg.” Daarnaast is het festival voor de leerlingen zelf ook een feestje om hun schooljaar af te sluiten. Nieuwe leerlingen kunnen gelijk een inschrijfformulier invullen.
Voor het nieuwe schooljaar, dat in oktober begint, heeft Kamperveen het een en ander in petto. Zo komt er een nieuwe, vrij jonge, dramadocent, die op een leuke manier muziek maakt met het lichaam. In april komt er ook iemand die een stuk met de leerlingen zal schrijven, die ze dan ook zelf mogen opvoeren. Verder is er een samenwerking met de Schrijversvakschool van Ruth San A Jong en is het streven om in december een stuk geschreven door de cursisten van de school te laten opvoeren door leerlingen van OnStage.
[uit de Ware Tijd, 11/07/2011]
Marowijne: Jhunry Udenhout
door Rosita Leeflang
Kunstenaar Marcel Pinas heeft een droom met zijn geboortedistrict. Marowijne moet hét kunstdistrict van Suriname worden. Een droom die met kleine stappen gerealiseerd kan worden. Pinas is nu al langer dan een jaar bezig die stappen te maken. Het resultaat is: wie Moengo binnenrijdt, ziet de eerste tekenen van een kunstpark. Deze week komen in de zesdelige serie de kunstenaars aan het woord die tot nu hun bijdrage hebben geleverd. Vandaag: beeldend kunstenaar Jhunry Udenhout.
Udenhout was de allereerste kunstenaar die door Pinas werd gevraagd mee te doen aan het project. “Ik heb gelijk ingestemd, want wij kunstenaars moeten vaker met elkaar samen werken.” En dus ging Udenhout van februari tot en met april 2010 elk weekend naar Moengo om er te werken met de jongeren. “Marcel legde uit dat het vooral gaat om de jongeren uit Moengo en de omliggende dorpen andere mogelijkheden in hun ontwikkeling te geven en te doen aan een stukje overdracht. Verder zouden ze kennis maken met mijn discipline (het maken van kunstwerken uit Mahoniehout…red.).” De kunstenaar zegt dat vooral de jongens ontzettend enthousiast waren. In Ovia-olo kwam hij echter ook een aantal enthousiaste ouderen tegen. Hij ging aan de slag en maakte merendeel figuratieve werkstukken, dus werkstukken waarbij niet duidelijk was of het een man of vrouw is, maar toch goed herkenbaar is. “Ik ben bewust niet met abstracte vormen op ze afgegaan.”
Het uiteindelijk product werd een grote kettingzaag, die voor anderhalve meter in de grond zit en vier en een halve meter boven de grond uitsteekt. “De zaag snijdt in de aarde, symbool voor dat we zelf bezig zijn onze aarde te vernietigen middels de houtkap. Het zijn de bossen die ons voorzien van zuurstof en zonder controle is er kaalkap, met alle gevolgen van dien.” Udenhout ermee geconfronteerd dat ook hij bomenstronken gebruikt voor zijn werk, zegt dat hij slechts werkt met mahoniehout. “Het zijn de bomen die ze verwijderen uit de binnenstad. Die koop ik op. En trouwens die mahoniebomen zijn met de slaven meegenomen naar ons land en door hun hier geplant. Ze behoren niet tot de oorspronkelijke vegetatie en komen dus niet in het binnenland voor. Ze worden gerooid in de stad en ik vereeuwig ze in een sculptuur.”
De beeldende kunstenaar heeft ook kleinere kunstwerken gemaakt met de enthousiastelingen. Daarmee wilde hij ze wegwijs maken hoe creatief te zijn en hun gezin daarmee in stand te houden. “Wanneer ik aankwam, vroegen ze altijd ‘meneer, o ten w’o bigin?, en ik heb echt zeer prettig gewerkt.” Het enige minpunt dat Udenhout zegt ervaren te hebben was de participatie van de gemeenschap bij het omgaan met het hout. Hij werkte namelijk met het veel zwaardere basralocus en stond er technisch en praktisch alleen voor. Maar daaruit heeft hij ook geleerd de volgende keer te letten op het houtgebruik.
Het initiatief van zijn collega noemt Udenhout geweldig. “Marcel is een pionier daarin. Het is een geweldig initiatief om jongeren een forum te bieden om na te gaan op welke gebieden ze uitblinken. Hij moet er zeker mee doorgaan.” Doordat Udenhout meer dan genoeg tijd overhad, maakte hij naast de kettingzaag ook een tyenmiri (rietmolen waarmee in de slaventijd suiker werd gemaakt..red) en een vorm met maskers. De tyenmiri is om ons te herinneren aan onze zelfwerkzaamheid en niet te zitten wachten op de overheid, terwijl de maskers decoratief zijn en wijzen op de mensen die lopen achter een masker. Mensen met andere doelen dan ze tonen. Udenhout kreeg tijdens zijn periode in Moengo hulp van lokale kunstenaar David Linga en zegt te allen tijde bereid te zijn terug te willen keren naar Marowijne om verder te werken aan de realisatie van de droom van Pinas.
[uit de Ware Tijd, 13/06/2011]
Marowijne: Billboards geven een gevoel van herkenning
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Kunstenaar Marcel Pinas heeft een droom met zijn geboortedistrict. Marowijne moet hét kunstdistrict van Suriname worden. Een droom die met kleine stappen gerealiseerd kan worden. Pinas is nu al langer dan een jaar bezig die stappen te maken.Het resultaat: wie Moengo binnenrijdt, ziet de eerste tekenen van het Marowijne Kunstpark. Deze week komen in de zesdelige serie ‘Marowijne, het kunstdistrict’ de kunstenaars aan het woord die tot nu hun bijdrage hebben geleverd. Vandaag: Sheena Rose uit Barbados.
Het was mede kunstenaar Christopher Cozier die Pinas op het pad bracht van Rose, de enige vrouwelijke kunstenaar die tot nu toe heeft meegedaan aan het project. De twee raakten aan de praat en Rose raakte gelijk geïnteresseerd om mee te doen. Als kunstenaar is zij veel meer bezig met het tekenen van animaties en het maken van een permanente installatie, maakte haar ontzettend nerveus, zegt de goedlachse Rose. “Ik heb het tot nu toe altijd op papier gedaan en ook wel op de video, maar nu moest ik de technieken ook gaan leren aan de kinderen.
Ik zei nog aan Marcel ‘dat heb ik nog nooit gedaan’, maar hij stelde me gerust dat er genoeg mensen zouden zijn om mij te helpen.” Dus besteedde Rose in de eerste maand van haar residentie veel tijd aan het bestuderen van de winkels en merkte op dat veel lokale producten waren geschilderd op de muren. Iets dat voor haar onbekend is in haar geboorteland. De muurschilderingen zag ze niet terug in advertenties of op billboards, dus besloot de kunstenaar dat daar de uitdaging voor haar lag. Haar volgende stap was het maken van foto’s van de producten op de muren, zodat zij die kon schilderen voor de billboards.
“Het moest echter geen copy en paste worden. Want als je er niet veel emotie in zet, is het net als wanneer je geen zout zet bij het koken.” En dus kwam Rose op nog een idee. “Wanneer je de poster zou plakken aan de muur en het weer zou weghalen, dan lijkt het op een oude poster die er al jaren hangt.” En dat effect wilde zij creëren. Nadat nog enkele ideeën de revue passeerden, besloot zij aan de voorkant van de billboards de producten te schilderen en de achterkant te voorzien van bloemdecoraties die vaker op tafellinnen te vinden zijn. “De plek waar de billboards staan, vind ik te gek, want wanneer je Moengo binnenrijdt, zie je ze meteen. Je krijgt een bekend gevoel wanneer je de producten die je elke dag ziet, nu ook op grote billboards ziet staan. Een echte welkom gevoel”, meent Rose.
Over haar drie maanden in residency, die begon in februari, is Rose ook erg enthousiast. Ook zij kreeg de gelegenheid met kinderen te werken en hen technieken te leren. Ze leerde zelfs een paar woorden om zo beter met ze te kunnen communiceren. Ze demonstreert ‘kaba’, ‘oso’ en ‘ala sama’ met een hartelijke lach. De periode heeft haar echter ook persoonlijk gevormd. “Het heeft mij volwassen gemaakt. In het begin huilde ik vaak, want ik was nog nooit zo lang van huis geweest. Moengo voelde aan als isolatie, maar langzaam begon ik in te zien dat het een andere manier was van leven en cultuur. Later werden het tranen van geluk, want ik heb er nu ook mijn bijdrage staan. De jongeren zullen zich ook altijd betrokken kunnen voelen daarbij. Het maakte dat ik elke dag een goed gevoel had van wat ik deed.”
Pinas is ook zeer tevreden met de bijdrage van de Bajan kunstenares. “Het was toch niet zo moeilijk als ze doet voorkomen. Ik moest haar alleen maar overtuigen dat ze iets anders kon doen, dan wat ze tot nu toe gewend was. Het was vrij makkelijk om haar te begeleiden in hoe zichzelf uit te drukken. Het moeilijkste was om haar over het isolatie-gevoel heen te krijgen. Ze was ook geweldig met de kinderen. Zij leerden haar woorden, maar op haar beurt leerde ze de kinderen ook Engelse woorden.” Eind april vertrok Rose wederom naar Barbados, met volledig nieuwe inzichten, zoals ze zelf zegt. Voor haar is niets meer moeilijk en heeft ze andere manieren ontdekt om naar dingen te kijken.
[uit de Ware Tijd, 16/06/2011]
Marowijne, hét kunstdistrict
door Rosita Leeflang
Kunstenaar Marcel Pinas heeft een droom met zijn geboortedistrict. Marowijne moet hét kunstdistrict van Suriname worden. Een droom die met kleine stappen gerealiseerd kan worden. Pinas is nu al langer dan een jaar bezig die stappen te maken. Het resultaat: wie Moengo binnenrijdt, ziet de eerste tekenen van het Marowijne Kunstpark. Deze week komen in de zesdelige serie ‘Marowijne, het kunstdistrict’ de kunstenaars aan het woord die tot nu toe een bijdrage hebben geleverd. Vandaag in deel drie: Wouter Klein Velderman uit Nederland.
Een beeldsymbool voor vele overgangen
Velderman kwam in januari naar Suriname om tijdens de drie maanden residentie zelf te ontdekken als Suriname een geschikte plek is om in de toekomst vanuit het Fonds Beeldende Kunsten, Vormgeving en Bouwkunst nog meer Nederlandse kunstenaars te sturen. De residentie bij Tembe Art Studio werd een pilot project. Velderman maakt namelijk monumentaal werk, grote sculpturen, vaak voor publieke ruimten en van tijdelijke aard. Materiaalkeuze en de manier van verwerking spelen dan een belangrijke rol. “Ik besloot mee te doen met het project, omdat ik hier grote mogelijkheden voorzag in het werken met hout. Ik verwachtte bovendien dat er in Suriname veel houtbewerkers zijn die mij konden helpen en adviseren over hoe dit hout te bewerken. Daarnaast was het ook een mooie kans om een groot beeld van tropisch hardhout te maken.”
Samen met de kinderen van Moengo en de omliggende dorpen werd Mickey Mouse gemaakt. Het werk kreeg als naam Monument for Transition, een monument voor Toyota, die met de export van haar auto’s het stadsbeeld drastisch heeft veranderd. “Het is een monument voor de natuur, die in alle haast alles wat niet wordt gebruikt, overwoekert en teruggeeft aan de jungle. Maar ook voor het bauxietbedrijf Suralco, dat spoedig de stad zal verlaten en veel werklozen zal achterlaten. En het is een monument voor de Chinezen die kwamen en bijna alle supermarkten overnamen; en voor de enorme hoeveelheid schoolkinderen die in Moengo zullen opgroeien en hun talenten gaan ontwikkelen om zo voor nog meer overgangen te zorgen. Het is een monument voor de enorme veranderingen die de binnenlandse oorlog heeft gebracht, een overgang die nog steeds haar effect heeft op de lokale bevolking”, klinkt de uitleg van Velderman. “En waarom Mickey Mouse? Omdat Walt Disney met de tekenfilmfiguur symbool staat voor de overgang van de westerse maatschappij in de vorige eeuw naar die van één van grote welvaart. Suriname heeft op haar eigen manier een ontwikkeling doorgemaakt. Ik wilde daarom een sculptuur realiseren dat in haar vorm is ontstaan vanuit het Mickey Mouse-beeld, maar verder is opgebouwd uit de kenmerken van de eigen Surinaamse cultuur.”
Voor het project kreeg de kunstenaar hulp van houtsnijder Ras2 die de kinderen hout leerde snijden. De elementen die daaruit voortkwamen, werden de benen van Mickey. Ook David Linga, een kettingzaag specialist, hielp bij de verzorging van de benen. De kinderen maakten houtsnijwerken over hun dorp, die ook een plekje vonden op de benen. “Nu hebben de kinderen iets om trots op te zijn en dat was voor mij het belangrijkste. Want wanneer ze langslopen, kunnen ze hun bijdrage aantonen”, zegt Velderman. Naast de kinderen uit Moengo hebben in totaal 24 kinderen aan het kunststuk gewerkt. De kunstenaar zegt ook veel met de kinderen te hebben gepraat over hoe Mickey eruit moest gaan zien,. Om de kinderen te leren timmeren werden ook elektrische gitaren gemaakt.
Ook Velderman ervaart het samenkomen van kunstenaars uit Barbados, Kosovo, New York, Suriname en Nederland als iets dat je eigen werk beïnvloedt. “Het zijn allemaal mensen met een eigen cultuur en eigen gebruiken. Als jij je naar elkaar openstelt, ontstaan er heel mooie dingen. Je leert technieken, kijkt naar elkaars werkwijze, waarmee jij je werk verrijkt. En doordat je in een onbekende omgeving zit, kunnen ze je bijstaan met advies over de lokale gebruiken, wat wel en niet te doen.”
De Nederlandse kunstenaar is er zeker van dat zijn project is geslaagd en zegt het idee van Pinas blijvend te zullen ondersteunen. “Ik heb de indruk gekregen dat we elkaar op veel vlakken begrijpen en voor een groot deel ideeën over kunst delen. Over de plek die kunst kan hebben in een maatschappij en de rol van de kunstenaar daarin. Wat Marcel doet voor Marowijne, waardeer ik enorm. Als hij me weer eens belt, stap ik direct in het vliegtuig naar Suriname.” Het Marowijne Kunstpark vindt hij dan ook een prachtig idee. Het is voor hem een combinatie van ongerepte natuur, een bijzonder vriendelijke en open samenleving en beeldende kunst in een publieke ruimte. “De Moengonezen zijn enthousiast en nieuwsgierig wat Marcel verder van plan is. Er gaat iets heel moois ontstaan in Marowijne, iets waar binnen niet al te lange tijd heel veel mensen over praten.”
[uit de Ware Tijd, 15/06/2011]
Vaderdag boekenfair voor het goede doel
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Zoveel mogelijk boeken verzamelen. En vooral boeken voor kinderen. Dat is het streven van Captain Jonathan Sussman en staff sergeant Christopher Frazier. Zij zijn nu al een paar weken in Suriname als onderdeel van de New Horizons Task Force en hebben het plan opgevat om een gezellige dag te organiseren. Op zondag 19 juni is er op de Pier van hotel Torarica een volleybaltoernooi, waarbij verschillende teams het tegen elkaar zullen opnemen. “Ook wij zullen meespelen”, zegt Sussman lachend. “En wij zullen de Surinaamse teams een lesje leren.”
read on…Onder vrouwen over mannen voor de tiende keer uitverkocht
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Het productieteam en de cast van Onder vrouwen over mannen zijn trots. Het is gelukt reeds tien uitverkochte voorstellingen te geven. En de vraag is nog steeds groot. Dus wordt er nog één weekend gezellig gesproken over al die verhalen van de mannen die leven onder de vrouwen.
Op donderdag 16, zaterdag 18 en zondag 19 juni kunnen zij, die nog steeds geen kaart hebben kunnen bemachtigen of zij die het nogmaals willen zien, trekken naar Jeugdtheaterschool OnStage aan de Wulfingstraat. Wel moet vermeld worden dat de kaarten nu SRD 10 duurder zijn. “We moesten wel, omdat er geen subsidie meer is voor het project. Die was voor het ontwikkelen van de productie en tien voorstellingen. Er is echter nog zoveel vraag, maar geen sponsoring,” vertelt producent Ann Hermelijn. Zij gaat ook in op de klachten dat het zo moeilijk is om aan een kaart te komen.
“Die klachten hebben ons ook bereikt. De vraag is zo groot, omdat de mensen proactief zijn. Normaal moeten wij adverteren en wachten op de bezoekers. Maar nu zijn er al mensen die hun naam registreren voor de volgende keer. Als producent moet ik ook klantvriendelijk zijn, dus als mensen zich willen registreren laten wij dat ook toe. Zij krijgen dan te horen wanneer er weer voorstellingen zijn.”
Zelf denkt Hermelijn dat het stuk in trek is, omdat de mensen zichzelf herkennen, maar het ook komisch vinden. “Het is een feest. We ontvangen ze met muziek, aan het eind krijgen ze ook die baka bana met saus en is er ook veel discussie. Die avond is niet te lang, maar toch op een hoog niveau.”
Als producent zegt Hermelijn tevreden te zijn, maar toch niet helemaal. Ze is wel blij dat het stuk zo goed is ontvangen. Voor haar begon het als een maatschappelijk project, terwijl het voor regisseur Helen Kamperveen een kunstproject was.
Ook zij zegt niet te hebben gedacht aan nog meer voorstellingen. “Maar als het publiek dit zo waardeert, dan moeten wij toch moeite doen. We houden er niet veel aan over, maar doen het toch. Het is leuk voor het team en je maakt het voor de mensen,” zegt Kamperveen. Zij wist waar zij aan begon, maar zegt toch de reacties van het publiek te hebben afgewacht. Maar vanaf dag één ging het allemaal van een leien dak. “Voor mij was het anders, want het zijn geen professionele actrices en het is een pittige productie maar toch leuk. Ze staan open voor alles wat je voorstelt. Soms is een productie een feestje. Dit is zo eentje. Pas achteraf besef je hoe zwaar werken het is en je toch moe bent.”
Maar deze groep heeft hard gewerkt met discipline, een gegeven dat Kamperveen lang niet altijd tegenkomt. Als regisseur zou zij het geweldig vinden als de voorstelling naar Nederland mag, omdat ook de Surinamers daar het leuk zouden vinden om te zien. “Het moet toch ook leuk zijn om met iets lichts daar te spelen. Deze productie is geen moment bedoeld om serieus te zijn, maar toch gaat het ergens over.”
[uit de Ware Tijd, 10/06/2011]
Domper bij jubileumconcert Court Humaniteit
door Rosita Leeflang
Het is maar omdat enkele van de artiesten en koren die er zijn goede muziek hebben laten horen, dat er enigszins plezier te beleven was aan de avond. Want het jubileumconcert van Court Humaniteit vrijdag was een heel lange zit, vooral voor de vele ouderen die op de activiteit zijn afgekomen.
Het concert is precies om half acht ‘s avonds begonnen, maar is pas na half elf geëindigd. Waarmee er geen rekening is gehouden, is het opkomen en afgaan van koren, waarin redelijk veel tijd gaat zitten. Maar liefst vijf koren hebben hun bijdrage geleverd en drie van de zangkoren moesten drie keer het podium opkomen. Ook het aan elkaar praten van de avond heeft liet te wensen over. De mc heeft hele biografieën van de artiesten en koren gelezen en was daarbij niet altijd goed verstaanbaar.
Het mannenkoor Maranatha liet de kerk vibreren met zijn koorzang. (foto: Cedric Cooman)
Het Vrouwenkoor Maranatha heeft de eer gehad om de avond te openen. Dat is met twee mooie nummers gedaan. Jammer dat het koor zo onzeker klinkt, waardoor het mooie koorzang ietwat verloren gaat. De avond krijgt echter meer kleur en gezelligheid met het Jongenskoor Harmony. Met kinderlijke eenvoud en spontaniteit hebben ze enkele nummers zijn enkele nummers gezongen. Met hun choreografie krijgen de jongens het publiek aan het lachen. De allerkleinsten voorin kijken soms wat verloren om zich heen, maar swingen na een paar seconden ook vrolijk mee. Goede koorzang is van het Mannenkoor Maranatha gekomen. De bassen en tenoren doen de kerk haast vibreren en het publiek geniet zichtbaar. Met Humphrey and Friends is het feest compleet, als de vocale muziekinstrumenten worden bespeeld. Het laatste koor van de avond is Hope & Togetherness dat op de oude vertrouwde manier het publiek weet te bekoren. Solo-optredens komen van Jules Fullington en Helianthe Redan. De laatste brengt twee nummers van Stevie Wonder, en wordt begeleid door haar dochter Shanice Redan.
Kort na de pauze doet zich een incident voor, waarbij een jongeman een microfoon oppakt en zijn misnoegen uit dat er dingen in Gods Huis gebeuren die niet mogen, want een Court hoort niet in de kerk thuis, zei hij. Na zijn zegje, smijt hij de microfoon op de grond, waardoor het daarna totaal verkeerd gaat met het geluid. Het duurt zeker tien minuten om het publiek tot bedaren te brengen en het is de zang van het Mannenkoor Maranatha die de rust enigszins terugbrengt. Maar het voorval legt gelijk een domper op de rest van de avond. Aan het eind van de avond verontschuldigt de mc zich namens de organisatie en voegt eraan toe dat de Court in een slecht daglicht wordt gesteld.
Het concert van Court Humaniteit werd gehouden in de Grote Stadskerk en is in verband met het 90 jarig bestaan op zes augustus .
[uit de Ware Tijd, 30/05/2011]
RSS
Facebook
Twitter
