Edgar Cairo – Nyuntenkrioro/ Kind van een nieuw getij
Nyuntenkrioro
san a liba sondro syoro, syoro sondro yu,
mi moi pramisiwan, di no ben doro?
a datmek’ mi anga yu prakseri, ben de tu.
a ondro neti f’ leigi odo sondro nofo, pran!:
wan sper sper ondrofeni lai en tru
fu tya kruya’ g’ a kawnaliba, gwe go lani.
mek’ un no go, mek’ un tan tai tori nain’
wi ati. yu na mi watra! mi na yu goron!
dan fa kruya’ kan lolo, sondro fu wi frudu?
nyuntenkrioro! ten, na so a e par en boto go
pe kondre sa keba nanga na syoro, kari se;
dape so libi tuka k’ba, e genti lobi f’ doro!
[Sranantongo]
Kind van een nieuw getij
wat zijn rivieren zonder oevers, oevers zonder jou,
mij een belofte, onvervuld gebleven?
vandaar dat jij en ik verscheiden zijn.
onder de nacht van lege spraak, gevat in woorden,
wacht ons reeds vol waarheid uit dit leven,
voor de aftocht, in de scheiding, een korjaal.
laat ons niet gaan!, nee, laat ons zijn gebonden in
elkanders hart: jij mij ‘n stroom, ik jou ‘n bedding!
hoe dan zo’n tocht, zonder het wassen in ons beiden?
kind van een nieuw getij! het is op deze wijze dat
de tijd heen drijft, op naar de kust!, waar in de keer
van tijding, leven en liefde, vloed in aanwas zijn.
[Uit: Edgar Cairo, Masra Kodokoe/Meneer Kodoqius; snarki & torki/proza & powesie. Amsterdam: Eigen beheer, 1978, p. 8-9.]
RSS
Facebook
Twitter
