Marjolijn van Heemstra – Het eiland
Wie op dit eiland woont heeft ooit verloren, leeft voor straf
in geklapper van verleden en touw, als hier, waar dagen
zonder houvast door de dunne planten razen, Oost en West
vervallen steigers zijn, en wat verder ligt een vage lijn. Alles wendt
op dit eiland, alles wendt en blijft. De dieren zijn klein het zijn de mensen
die hun sporen laten, wetend dat de zee, de zee,
de zee ze wist, maar nooit vergeet, hun schaduw herinnert
aan vaders van vaders, aan het lichaam dat zich doodvermoeid herhaalt.
Nog kleiner is het lot, een zwart en hoekig steentje, gelegd door de man, door
de vrouw gewiegd, in palmen als armen, palmen van vlees, alles is van mens
gemaakt op deze doodsbenauwde strook; vruchten, verhalen, seizoenen zelfs,
nat en heet, verraderlijk en één.
Wat is dit eiland anders dan een omgekeerde berg, de onderkant
van wat zich steil en woedend naar beneden priemt, de afgrond in, herinnering
aan hoe de mens de mens opjaagt, verscheept, hoe de mens de mens
ontkent, hoe alles wendt en blijft.
Dit is de voet van wie wij zijn, de zool, droog en naakt, uitgeleverd aan de zon.
[Uit: Cindy Kerseborn (red.), Hommage aan Frank Martinus Arion. Amsterdam: Cimaké Foundation, 2013, p. 35.]
RSS
Facebook
Twitter
