Lekker bruin worden
door Karin Amatmoekrim
Raj Mohan is een zanger van Hindoestaans-Surinaamse afkomst, die vooral bekend is van zijn optredens als Indiase zanger. Hij heeft een bijna teder stemgeluid dat de luisteraar behoorlijk weet te ontroeren – ook al is deze de taal niet machtig. Die taal is het Sarnami, het Indiase dialect dat de Hindostaanse bevolking van Suriname onderling spreekt.
Eerder al publiceerde Mohan een bundel vertaalde liedteksten met gedichten die letterlijk verwijzen naar de Hindostaanse culturele erfenis. In de nieuwe bundel Tihá/Troost zijn er nog steeds de gedichten die afkomst en identiteit als onderwerp hebben, maar er gebeurt nu ook meer dan dat. Mohan voegt er een nieuwe, actuele laag aan toe.
De dubbele ontworteling van zijn volk (van India naar Suriname, en van Suriname naar Nederland), resulteert in een zoektocht naar warmte, verlossing en vooral ook troost, zoals de titel van deze bundel luidt. Dat leidt tot mooie en rijke gedichten in de traditie van Hindoestaanse dichters als Jit Narain en Candani. Toch zien we ook hier al dat de schrijver zijn eigen pad zoekt, tegen alle tradities in:
hoe verbreek ik de banden
met rijst linzen en chokhá
mijn voorouders’ tradities
ik bind ze op mijn schouders
en begraaf ze huilend in zee.
Hij slaat definitief een nieuwe, eigen weg in met de compacte verzen, waarin hij in een paar woorden en met veel humor verwoordt hoe Nederland eruit ziet door de ogen van een migrant. Zoals bij het korte gedicht ‘Migratie’:
word maar lekker bruin in de zon
word een beetje mij
want er is geen tegenzon
dat ik blank kan worden
een beetje zoals jij.
Het opvallende is dat deze gedichten in hun bedrieglijke eenvoud doen denken aan het werk van ‘autochtone’ dichters als Hans en Monique Hagen. Mohan vindt daarmee een nieuw soort mengvorm, van heldere ‘westerse’ poëzie, met daarin een thematiek van ontworteling en identiteit als terloops verweven.
Raj Mohan,Tihá/Troost, Haarlem: In de Knipscheer, 2010.
[uit de Volkskrant, 16 april 2011]
RSS
Facebook
Twitter
