De zon kiemt
door Yolanda Wiel
Het was 1991, ik was 14 jaar en we kwamen vers uit Europa op Curaçao wonen. Ik zat in de klas naast een meisje die een naam had die voor haar geboorte waarschijnlijk nog niet bestond. Op een dag, terwijl we van het ene lokaal naar het andere liepen, zei ze ineens ‘pfffff de zon kiemt’. En dat was mijn introductie met een nieuwe taal: Papialands. Ook al zou het eigenlijk Papialandish moeten worden genoemd.
En Papialands spreken we hier omdat de zon inderdaad kiemt en het hoofd moe wordt.
In de supermarkt worden de boodschappen ons gekobreerd en de telefoon is net gecharged. Maar als je even geen zin hebt om op te nemen zeg je gewoon ‘mi no tatin bereik’ of je blamed het op UTS.
Lees hier verder op de website Healthz, 6 november 2017.