Carry-Ann Tjong-Ayong – Een ommetje langs het Plein
Het mooiste plein van Suriname, het Onafhankelijkheidsplein, wordt gedomineerd door auto’s. Zij staan kriskras geparkeerd in de omgeving van de Assemblée. op de trottoirs, op de grasrand van de straat tegenover de ingang. Want de Assembléeleden mogen geen stap meer verzetten, dan vanuit hun auto naar de ingang van het gebouw. ‘s Avonds en in het weekend staan op diezelfde plekken auto’s van mensen die uitgaan. Dat mag in Paramaribo. Vrij parkeren, liefst zo rommelig mogelijk, tot er geen auto meer bij kan.
Voor die enkele voetganger is er geen ruimte meer om veilig te lopen, laat staan voor een rolstoelrijder. Met ware doodsverachting moet jij je door een rennende begeleider laten oversteken, richting grasveld, want het verkeer komt in volle vaart oprukken. Vooral in het donker, want het presidentieel paleis is weliswaar stralend verlicht, de straten er om heen echter schaars, lijkt dit een zelfmoordpoging.
Het trottoir tussen Assemblée en Kabinet van de President bestaat uit slecht bestraat wegdek, met stoeptegels die hier en daar opgestapeld lijken. Soms zo smal dat de rolstoel half op straat moet hangen. De ongebruikte parkeervakken zitten vol gaten en kuilen. Die wandeling heeft dus ook geen charme. Maar wie loopt er nou in Suriname? Zelfs die 50 – 100 meter doe je toch zeker met de auto.
Om het Plein heen razen de auto’s rond. Het Plein zelf heeft geen voetpaden langs het grasveld. Die rit laat ik dus links liggen of doe hem met een taxi, die 7 SRD kost naar de Wicherstraat. Jammer, weer een nostalgische herinnering de grond in geboord. Als kind liep ik hier vaak, vanwege de vele manifestaties.
Tegenwoordig kun je in Fort Zeelandia Hollandse Nieuwe en oesters eten. Dat wilden wij gisteravond wel eens uitproberen. Wij hadden niet gereserveerd want wij kwamen van Tori Oso, waar niets was te beleven. Geen vijf schrijvers, zoals ik per abuis dacht, want die waren morgens om 9.00 uur op de radio geweest. Toch mijn mail maar eens beter lezen. Ach, Vincent serveerde een koude Parbo en een gemberbier en wij zaten een half uurtje gezellig te praten onder de reuzenparasol, voor wij ons weer per taxi naar het fort verplaatsten.
De vriendelijke portier zei spijtig, dat het helemaal vol was in het restaurant, dat nu Baka Foto heet. Iedereen die gereserveerd had moest wachten op degenen die niet gereserveerd hadden, maar alle tafeltjes aan de rivierkant bezetten. Soms gaat er iets mis met de organisatie. Maar daar kon geen rolstoel meer bij. Wij weken uit over een nu vlak bestrate weg naar Mixed Food, dat nu Kadri heet. Volkomen uitgestorven, dus wij konden aan ons favoriete tafeltje met uitzicht op de Bosjebrug een fruitpunch en een Parboen kroketjes met pittige saus krijgen. Heel genoeglijk, als je de voorbijglijdende auto’s wegdenkt. Het is een populaire route, als je een ritje wilt maken. Jammer dat zij dit monument niet autovrij houden. En dan de toegang rolstoelvriendelijk maken. Nu moet je uitkijken met soms 50 cm hoge stoepranden met daarlangs steenslag en zand. Langzaam werden de lege tafeltjes bezet door jonge stelletjes. We genoten van de zwoele avond en de lichtjes over de rivier. Dit is Paramaribo op haar best.
cat 12/6 011
RSS
Facebook
Twitter
