Het Koninkrijk der Kinderboeken en het Kinderboek in het Koninkrijk der Nederlanden
door Olga Orman
In september werd in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam ‘De middag van het kinderboek’ gehouden. De middag was georganiseerd naar aanleiding van de Annie M. G. Schmidt-lezing van dit jaar door de bekende schrijver van kinderboeken Sjoerd Kuyper. Hij had in zijn lezing een alarmerend beeld van de positie van de schrijver van kinderboeken in vergelijking met de positie van de schrijver voor volwassenen geschetst.
Door de commercialisering van de branche vindt er steeds vaker geen herdruk van succesboeken meer plaats en worden de schrijvers van kinderboeken min of meer gedwongen om serieboeken te maken die sneller verkopen, wat veelal ten koste van hun creativiteit gaat. Boeken belanden sneller in de ramsj, omdat de boekhandelaren steeds nieuwe producten willen hebben. En aan de contracten met uitgevers schort er van alles.
Anders dan de titel dan ook doet vermoeden ging ‘De middag van het kinderboek’ in de OBA niet over het kinderboek op zich maar over de positie van de schrijvers van kinderboeken. Op deze middag hadden enkele bekende schrijvers, onder andere Ted van Lieshout en Hans Hagen, verenigingen van uitgevers en van schrijvers middels een forum bijeengebracht om afspraken te maken voor een nieuwe start en allereerst te komen tot een degelijk basiscontract voor de schrijvers van kinderboeken. Uit het publiek kwamen heel veel klachten naar voren.
Ik had eerder het genoegen gehad om de scherp geformuleerde en met veel humor doorspekte lezing van Sjoerd Kuyper bij te wonen op het moment dat ik zelf voor het eerst bij het zoeken naar een uitgever voor mijn nieuwe prentenboek Michi het pad had gekruist van ‘Het Koninkrijk der Kinderboeken’. Mijn twee eerste prentenboeken waren uitgegeven door een onderwijsbegeleidingsdienst voor educatieve doeleinden. Daardoor waren ze redelijk verspreid in het onderwijsveld en vanwege het bekende verhaalfiguur Anansi ook in geheel het Koninkrijk der Nederlanden.
Maar een boek uitgeven bij één van de gerenommeerde uitgevers biedt meer voordelen. Het boek wordt meegenomen in de pr-machine van het CPNB (de stichting voor Collectieve Propaganda voor het Nederlandse Boek) met alle daarbij horende privileges en zal een groter bereik hebben. Ik trok samen met mijn illustratrice en vormgever de stoute schoenen aan en belandde aan de grachtengordel in een monumentaal pand met onder de arm de blauwdruk van Michi.
Na een hartelijke ontvangst en het bekijken van de prenten met uitleg van het idee voor het prentenboek werd ons duidelijk gemaakt, dat dit boek niet bij de doelgroep van de uitgever paste. Op de vraag waarom, werd aangegeven dat de doelgroep, vooral ouders, door het boek zouden bladeren en zich er niet in zouden herkennen en het boek niet zouden kopen. De tekeningen van de illustratrice laten een kind en ouders zien uit een multiculturele samenleving. Op ons weerwoord dat het thema van het boek een universeel karakter heeft namelijk de peuterpubertijd, werd gezegd dat er al zoveel boeken hierover gaan. Dat we het prentenboek in de talen die in het Koninkrijk der Nederlanden gesproken worden wilden uitgeven, was niet bespreekbaar. In het verleden had men wel projectmatig zoiets gedaan, maar de oplage was dan te klein en niet rendabel. We konden enkele prenten achterlaten en men wilde de redacteuren er nog naar laten kijken. Na drie maanden was er nog geen bericht en na zelf contact te hebben opgenomen, hoorden we dat het boek was afgewezen.
Er zijn maar weinig schrijvers van kinderboeken uit de Antillen en Aruba die opgenomen zijn bij deze uitgevers. Dank zij Miep Diekman zijn in het verleden enkele schrijvers van kinderboeken gecoached en is hun werk uitgegeven. Ook kwam er onder andere een samenwerking met de uitgeverij Charuba tot stand, die echter niet lang duurde. Sindsdien zijn de poorten min of meer hermetisch gesloten.
Ondertussen hebben we Michi ondergebracht bij La Kock Publishing, een ideële zelfstandige uitgeverij. Michi werd 4 oktober in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam gepresenteerd in samenwerking met de Werkgroep Caraïbische Letteren en werd door een zeer gemengd publiek
met open armen ontvangen. Zowel de Nederlandse als de Engelse als de Papiamentse versies gaan als broodjes over de toonbank. Multiculturele Koninkrijk der Nederlanden herkent zich wel degelijk in Michi die even als ieder ander peuter haar ‘terrible three’-fase doormaakt. Alleen zullen multiculti peuters en ouders zichzelf ook eindelijk weer eens in een prentenboek herkennen.
23 oktober 2009
RSS
Facebook
Twitter
