Sranan als nationale moedertaal?
Taal brengt mensen samen. Suriname, dat op 25 november 35 jaar staatkundige onafhankelijkheid viert, bestaat uit meer dan vijf verschillende bevolkingsgroepen met even zoveel talen. Vanaf 1876, toen de leerplicht werd ingesteld, wordt overwegend de Nederlandse taal gesproken. Het Nederlands is de officiële taal. Volgens de voorzitter van de Schrijversgroep ‘77, Ismene Krishnadath, zijn alle andere talen ‘stiefmoedertalen’ en is de Nederlandse taal de moedertaal en de ‘schooltaal’. De redactie van Arts, Entertauinment & Lifestyle van de Ware Tijd wilde van enkele burgers weten of er na 35 jaar hier verandering in moet komen. Moet het Sranan de nationale voertaal worden? Zou deze taal mensen bij elkaar kunnen brengen of juist uit elkaar drijven?
Ismene Krishnadath:
“Het Sranan kan nog niet als officiële taal worden gebruikt. Het aantal keuzes leidt ertoe om ons te doen weten waar wij het Sranan als een officiële taal zouden kunnen gebruiken. Een taal die mensen allemaal kunnen spreken brengt samen, maar een taal die je niet kent, niet. Er is veel werk aan de winkel als het Sranan een officiële taal zou worden, omdat alles, zelfs de leermiddelen, in het Sranan zouden komen te staan. Het Sranan, een lingua franca, heeft een extra betekenis en is duidelijk verbonden met ons gevoel. Het Sranan spreekt gevoelsmatig met ons, dus er is niets mis mee. In het beleid van de literatuur moet er wel ruimte gecreëerd worden voor andere talen.”
Gerrit Barron:
“We moeten kijken naar de functie van de taal en niet het accent leggen op het Sranan als nationale moedertaal. Het heeft geen zin, het is al een eenheidstaal, een taal van ons allen. Ontwikkeling komt door kennis, dus er zijn kennisbronnen nodig voor internationale aansluiting. De taal Engels heeft daarom meer functie voor de schrijver. Het Sranan brengt mensen bij elkaar en heeft invloeden van verschillende bevolkingsgroepen. Mensen beschouwen het Sranan als een taal van de negers en krijgt het daardoor een negatieve invloed. Deze discussie wordt vaker gevoerd, ondanks Suriname een multi-etnische samenleving is. Het Sranan, een lingua franca, is een verbindingstaal. Iedereen gebruikt het en iedereen verstaat het.”
Dijon Becker:
“Ik zou het goed vinden als het Sranan onze voertaal wordt. Immers zijn wij Surinamers en het Sranan is onze eigen taal en niet het Nederlands. Als ik met de chinees op de hoek moet communiceren, kan ik dat alleen in het Sranan doen. Nederlands verstaat hij niet. Het zal zeker bijdragen om elkaar beter te verstaan en te begrijpen”.
P. Njamin:
”Het spreken van het Sranan is vrij gemakkelijk dus daar heeft niemand problemen mee. Maar het schrijven is best moeilijk. Wij zouden hard moeten gaan werken om dat te leren. Men wilde indertijd ook Engels maken tot onze voertaal, maar tot heden heb ik er niets van gemerkt.”
Roël Veldboom:“Als een Srananman ga je tuurlijk ja zeggen dat het Sranan onze voertaal wordt. Maar in het algemeen denk ik niet dat het een goed idee is. Omdat de jeugd van nu steeds minder Sranan begint te praten. Ze zijn juist meer Nederlands georiënteerd. Ik zie het bij mijn kleinkinderen. Wanneer ik Sranan met hen praat, word ik altijd door ze gecorrigeerd.”
Mathew Schurman:“Ik vind het geen goed idee om Sranan tot onze voertaal te maken. Het is zeer moeilijk te schrijven. In feite is hij al onze tweede taal. Haast eenieder spreekt elkaar aan in het Sranan. Er zijn andere methodes toepasbaar om het nationalistisch gevoel aan te wakkeren. De culturele verenigingen, bijvoorbeeld de Culturele Unie Suriname (CUS) kan het initiatief nemen om de verschillende culturen aan elkaar over te dragen. Hierdoor komen wij meer te weten over elkanders cultuur, waardoor wij elkaar dan beter zullen begrijpen.”
Astrid Fernandes:
“Het zal niet slecht zijn als wij officieel Sranan moeten gaan spreken in dit land. Het lastige is dat wij niet vrij kunnen praten wanneer er een buitenlander in de buurt is, want dan kent die de taal ook. Ik vind het nu leuk wanneer je kan praten en de buitenlanders verstaan je niet. Ik denk dat de verschillende bevolkingsgroepen in hun eigen kringen toch wel hun eigen taal zullen blijven spreken.”
Fernando B:
“Het is goed als het Sranan onze eerste taal wordt. A bo bun ifu a bo de un prenspari tongo. Maar het komt een beetje grof over tijdens het uitspreken, dus men zou daar aan moeten werken. Ik denk wel dat het zal bijdragen het nationaal gevoel in de samenleving te versterken.”
Ingrid:
“Ik vind het geen goed idee dat Sranan de voertaal wordt, want alleen Surinamers spreken dat. Baby’s die later ouder worden zouden dan niet meer met mensen uit Nederland of Curacao kunnen communiceren. Aan de andere kant vind ik wel dat we het Sranan niet mogen verwaarlozen. Het is wellicht een goed idee om Sranan als vak op school te geven. Je benadert mensen anders in het Nederlands dan in het Sranan. Maar de spelling weten veel mensen niet, dus daarom zou het goed zijn het te onderwijzen op scholen.”
Marjoleine en Mitchell:
“Wij zouden het goed vinden als Sranan de nationale taal werd. Alle Chinezen en toeristen moeten dan ook Sranan spreken. Iedereen in Suriname kan Sranan spreken en lang niet iedereen Nederlands. Als iedereen Sranan spreekt zullen de mensen elkaar allemaal begrijpen en zal er vanzelf meer eenheid ontstaan tussen de verschillende etnische groepen.”
Ghoerahoe:
“Volgens mij is het wel beter als we Sranan als voertaal nemen, want niet-geschoolde mensen kunnen dit ook begrijpen en zich hierin verstaanbaar maken. Bovendien spreken in de meeste kantoren de mensen onderling ook Sranan, het is niet alleen van de straat. Maar ondanks dat je Sranan als voertaal invoert zal iedereen toch zijn eigen taal blijven spreken. Zo zal ik altijd hindostaans blijven spreken.”
Regillio:
“Ik denk dat Nederlands beter is dan het Sranan. Ik denk dat het lastig zal worden om de kinderen nog Nederlands te leren als ze op school Sranan als voertaal hebben. In sommige situaties is het echt niet geschikt om Sranan te spreken.”
[uit De Ware Tijd, 24/11/2010]
RSS
Facebook
Twitter
