Een lezer op zoek naar betekenis; Drie wijzen van lezen
door Wim Rutgers
“Ik ben de dorpstandarts, die hooguit wat mysteries opdringt aan mensen, zonder te weten wat ik daarmee aanricht.” (Eric de Brabander: Het hiernamaals van Doña Lisa. 2009, p. 148)
Een schrijver schrijft omdat hij wat te zeggen heeft en daarvoor een eigen vorm heeft gevonden. Hij exploreert persoonlijke emoties om die vervolgens met zijn lezers te communiceren. Die wisselwerking tussen auteur en lezer kan vele vormen aannemen.
Er zijn schrijvers met een uitgebreid oeuvre van wie desondanks maar één werk bij het leespubliek bekend en populair blijft. Zo schreef Cola Debrot weliswaar werk dat in zeven delen verzameld werd, maar blijft hij toch de auteur van die ene novelle Mijn zuster de negerin (1935), zo publiceerde Frank Martinus Arion een aantal dikke romans maar blijft hij slechts de auteur van Dubbelspel (1973). Met Boeli van Leeuwen is iets anders aan de hand omdat het bij hem niet zo is dat er slechts één roman is blijven hangen, maar omdat met name zijn vroege werk een zo sterke samenhang vertoont dat men dat wel eens gekarakteriseerd heeft als de ‘trilogie van een persoon op zoek naar God en medemens’. Hier is dus sprake van meer bekend gebleven boeken, die kennelijk ervaren worden als een thematische eenheid. Of geldt dat eigenlijk voor elke auteur dat er uiteindelijk bij voldoende abstractieniveau tenslotte maar één centraal thema, één visie op leven en mens, overblijft? Wie zo leest zoekt in feite naar het ethos van de schrijver. Tenslotte zijn er auteurs die boek na boek nieuwe wegen bewandelen zonder dat er – voorlopig althans – een gezamenlijke noemer in te ontdekken valt: Erich Zielinski met zijn drie romans is een voorbeeld daarvan. Hoe zit dat met Eric de Brabander en zijn tot nu toe verschenen drie romans?
Lees het artikel uit Kristòf , vol. XV-4, 2014, pp. 47-51, in pdf: Wim Rutgers over Eric de Brabander – in Kristof 2014
Eric de Brabander; © foto Aart G. Broek / Klasse!
RSS
Facebook
Twitter
