Riad verantwoordelijk uitlekken vertrouwelijke informatie door Nita Ramcharan Jammer dat de onvolprezen Netflix serie The Blacklist na... Lees verder →
Categorie: Journalistiek & Nieuwe media
“Ik ben niet in jouw gelul geïnteresseerd”
Een avond over het schrijversinterview
“Dit is geen vraaggesprek, dit is een vertelgesprek van mijn kant,” zei een norse Willem Frederik Hermans ooit tegen een verbaasde Adriaan van Dis. Schrijversinterviews, vooral interviews op tv, zijn vaak bepalend voor het beeld dat het publiek van een schrijver heeft. Hoewel auteurs als Hermans een hekel hebben aan vraaggesprekken, maken anderen er handig gebruik van. Voor zowel literatuurwetenschappers als een breder lezerspubliek bieden interviews vaak houvast bij het interpreteren van literaire teksten.
lees verder…Haïti, een ramp voor journalisten?
door Els Moor
Op 12 januari was het een jaar geleden dat het toch al zo zwakke Haïti getroffen werd door een grote ramp, een aardbeving met de kracht van 7 op de schaal van Richter. Nu, na een jaar ellende voor de overlevenden, heeft de bekende Nederlandse ‘rampenjournalist’ Hans Jaap Melissen die onder andere voor Radio Nederland Wereldomroep werkt, een boek geschreven over zijn journalistieke ervaringen tijdens het afgelopen jaar in Haïti: Haïti een ramp voor journalisten, met als ondertitel Puinpaparazzi, televisieacties en rampeninflatie. Dat laatste is duidelijk, maar is Haïti een ramp voor journalisten? Bij het lezen van het boek wordt die vraag niet echt opgelost. Wel wordt duidelijk dat het voor een deskundige journalist/mediawerker erg moeilijk is om aan betrouwbare informatie te komen, bijvoorbeeld over aantallen doden en vermisten onder het puin.
Hans Jaap Melissen heeft een sterke band met Haïti. Hij had het land al voor de aardbeving vaker bezocht en het had zijn hart gestolen. Hij heeft er ook vrienden, eenvoudige mannen die voor hem werken als tolk of met vervoer en die hem zinnige informatie kunnen geven over de situatie. Een van die vrienden, Joe, speelt een belangrijke rol in het boek. Wanneer nodig helpen hij en de journalist elkaar. Melissen versiert bijvoorbeeld voor hem een tent uit een opslagruimte waar de tenten voor de daklozen nog steeds niet verdeeld zijn. Als het hem gelukt is, is hij heel trots op zichzelf. Het doet Surinaams aan, hosselen.
In het boek komen bepaalde motieven van de ramp steeds terug. Lijkenlucht bijvoorbeeld, een doordringende geur van rottend vlees. Veel mensen die door de gedeeltelijk verwoeste stad Port-au-Prince lopen hebben vaak een streep tandpasta onder hun neus, om de stank te verzachten. De duizenden en nog eens duizenden daklozen komen uiteraard steeds terug in de tekst, met name ook in verband met de slechte organisatie van het veel te grote aantal hulp-ngo’s, waardoor er niet effectief gewerkt wordt. Uiteraard komen er ook Nederlandse gevallen aan de orde voor de Nederlandse media, zoals een echtpaar dat omkomt met een net geadopteerd Haïtiaans kindje, maar hun laptop redt het wel en behoorlijk aangedaan leest Melissen hun laatste optimistische mailtjes aan hun familie. Een Haïtiaanse vrouw, Hotteline, heeft geluk. Zij ligt een week levend onder het puin zonder eten of drinken, maar wordt uiteindelijk gered. Ze dankt God daarvoor en zal de rest van haar leven evangeliste worden. Ook dit is een in Suriname herkenbaar detail. Evenals het niet willen praten over de eigen ellende. Vriend Joe, toch zo ‘close’ met Melissen, praat niet of nauwelijks over het feit dat hij veel familieleden en zelfs zijn kind is verloren door de ramp. Hij gaat over tot de orde van de dag. Melissen doorgrondt goed het verschil met de reacties van Europeanen, Nederlanders, op leed. Een van zijn meelezers geeft als commentaar: ‘Je schrijft soms wel erg direct over al die doden. Dat zal misschien niet iedereen begrijpen’. ‘Overleven’, dat proberen de mensen die Melissen in Haïti ontmoet en dat begrijpt hij heel goed.
Voor Hans Jaap Melissen betekent ‘rampenjournalistiek’ niet alleen beelden overbrengen, of sentimenten bewerkstelligen bij het publiek dat ver weg comfortabel zit te kijken en/of te luisteren. Dat doen de meesten van zijn collega’s en ze maken zich dan niet zo druk om de betrouwbaarheid van de informatie. Melissen wel! Hij doet, vaak ook met behulp van zijn werkers/vrienden, onderzoek naar de betrouwbaarheid van de gegevens. Zijn favoriete onderwerp van onderzoek is het werkelijke dodencijfer. Dat varieert tussen de 50.000 en 500.000. Melissen praat er met veel mensen over, ook deskundigen en bestuurders en politici, maar echt verder komt hij niet. Wel weet hij zeker dat de ‘officiële’ cijfers die in de media verschijnen niet deugen. Zijn onderzoek wordt hem dan ook niet in dank afgenomen. Bij de collega’s niet. Hoe meer doden, hoe meer sensatie, toch, maar ook bij de vertegenwoordigers van de Haïtiaanse staat niet. Hoe meer doden, hoe meer geld je krijgt, toch?
Melissen maakt duidelijk dat journalistiek, dus ook ‘rampenjournalistiek’ de waarheid moet weergeven. Berichten, artikelen en films zijn immers ook de bronnen voor toekomstige historici. Er is immers een duidelijke functie van het heden in de media voor de vastlegging van de geschiedenis. Daardoor is het een belangrijk boek, al snap ik de titel nog steeds niet echt. Ja, het verblijf in een land dat zo zwaar door een ramp getroffen is, is niet bepaald comfortabel voor mediawerkers, al valt dat best mee als je leest dat er nog redelijk goede hotels over zijn, waar je gewoon kunt eten. Bovendien kun je als het je te erg wordt altijd weer terug naar je eigen welvarende land. Daar snakken de Haïtianen naar, Joe ook, wegwezen naar de Verenigde Staten van Amerika!
Haïti een ramp voor journalisten is goed geschreven, nuchtere journalistiek. Het boek is overzichtelijk ingedeeld en met één bescheiden foto, op de achterflap. Geen rampensensatie!
Hans Jaap Melissen: Haïti een ramp voor journalisten. Puinpaparazzi, televisieacties en rampeninflatie. Amsterdam: KIT Publishers, 2010. ISBN: 978 94 6022 125 5
Jongerentijdschrift opnieuw uitgebracht
Het jongerentijdschrift 4 You-th wordt opnieuw op de markt gebracht. In februari verschijnt het eerste nummer op de middelbare scholen. In 2008 moest het blad stoppen bij gebrek aan financiering. Nu komt het, gesponsord door Fundashon Ban Komuniká en in een totaal nieuwe vorm, opnieuw uit.
lees verder…Ed Hart – Schoolreis (V en slot)
Het instappen verloopt ordelijk en zodra alle plaatsen zijn ingenomen klinkt het vertreksignaal als een hoge, wegsnellende gil. Vaarwel Berseba, oase van rust ! Luid sissend begint de Para aan het eerste traject.De zon is z’n zenith gepasseerd en strooit een zachtere lichtval. Schaduwen raken hun scherpe omlijning kwijt. We rijden naar Onverwacht in tegenovergestelde richting van de dalende zon. De nastralende dag wordt langzaam meegetroond naar andere oorden.
Aan het begin van de terugreis ontbreekt de grote opwinding van het vertrek uit de stad, maar allen zijn opgeladen en boordevol indrukken. ”… Daarboven in de lucht…we zaten zo gezellig in een vliegmasjien…” eindigt in herhaald nagieren. Vanuit balkonnetjes of ramen is tijdens een wijde bocht bijna de hele lengte van de trein te zien. Vooral vanuit de eerste en laatste wagon.
Wie uit een raam gaat hangen om van nog meer panorama te genieten wordt streng tot orde geroepen. En niet zelden afgestraft door gloeiend-hete sintels van de vonkenregen die plots met kracht uitgestoten via de schoorsteen van de locomotief, als venijnige wespen langsvliegen. Sintels die huid, haar of kleding ongenadig schroeien. De getroffene kan rekenen op openlijk gegiechel, gegrinnik of stil leedvermaak van de getuigen. Verder heerst er een behaaglijke naroes die zich instemmend laat dragen door de snelheid van de Para. “…… Ik kom van van verre landen, Magog, Magog, Magoggetje…”. In de bochten zijn boven het gekraak en gekners van bonkende wagons flarden gezang te horen. “…Wat heb je voor ons meegebracht .. Magog, Magog, Magoggetje.?” Het ritmisch gedender op de rails benadrukt continu de terugkeer naar de stad en het is een en al saamhorigheid in de karavaan.
” Heerlijk tropenland, heerlijk tropenland. hoezee voor Surinaam..”Achter ons verdwijnt de spoorweg zienderogen in een verlaten verte die weemoedig aandoet.
Na de eerste stop te Onverwacht, verschijnt aan weerszijden het weinig afwisselend uitzicht op dit gedeelte van Parapasi. De trein gaat hier iets minder snel. De schelle stoomfluit houdt iets langer aan bij het naderen van elke binnenweg en de halte daar. Volgende stop Lelydorp oogt nu vertrouwd.
.
Van daar vertrokken is er kilometers lang zicht op de uitgestrekte landerijen in het licht- en schaduwspel van de ondergaande zon. Vanaf Saron is er weer dat stadse gevoel. Iets over half zes nog een laatste stop te Beekhuizen. Deze trein met z’n nabruisende jonge passagiers is een niet alledaagse attractie op weg naar Vaillantsplein. De bekende machinisten hebben ons weer veilig teruggebracht.
Na toestemming de trein te verlaten worden eerst de leerkrachten netjes bedankt en gegroet. Daarna stuiven we de wagons uit om in de vallende schemering als gloednieuw met nóg veerkrachtiger tred uit te waaieren over de trottoirs. Nagenietend van alle belevingen valt er thuis veel te vertellen over deze welgeslaagde vakantiedag. ’t Is de laatste week van september en de grote vakantie is aangebroken. Hopelijk gaat de familie deze vakantie weer een paar weken doorbrengen op Plantage Groot Marseille.
Ed Hart – Schoolreis (IV)
Op weg naar het gedeelte van de Coropinakreek dat Frigidaire wordt genoemd passeren we de winkel. Een groepje scholieren blijft er direct hangen en koopt dorstlessers. Nogal koud is hier het zwartbruine kreekwater waarin het nu krioelt van glimmende lichamen die hun zwemtechnieken demonstreren. De ingebeelde wichten met hun airs zitten afstandelijk het gescherts en geschater te verdragen. Ze zijn in zwempak ook nog omwikkeld met grote baddoeken. De meeste meisjes die in het begin wat schuchter waren in hun zwempakjes duikelen, spartelen en watertrappen nu uitgelaten mee. “Alle eendjes zwemmen in het water….”
lees verder…Foto van Hijn Bijnen verwijderd van Facebook
Op 7 januari j.l. plaatste Hijn Bijnen een foto op Facebook van een Saramakaanse vrouw met scarificaties (in de huid aangebrachte versieringen). Die foto leidde tot een stroom van reacties, van bewondering tot verontwaardiging, en vaak met interessante toelichtingen. Maar de debatten waren nauwelijks enkele uren oud of Facebook verwijderde de hele pagina met foto en alle commentaren. Hieronder heb ik geprobeerd aan de hand van mijn mails het hele debat te reconstrueren, beginnend natuurlijk met de foto en de toelichting daarop van Hijn Bijnen.
.
“Nee tante, die man is geen dokter, die man is een fotograaf!” Met die woorden probeerde mijn begeleidster de oudere dame weg te sturen die gewoontegetrouw in de blanke man die haar dorp bezocht een dokter zag, en er een remedie voor haar kwalen verwachtte. De dame had pijn in haar rug, vertelde ze en ik verwachtte niet dat mijn paracetamol haar kon helpen. Maar ze liet zich niet zo makkelijk wegsturen. …..Maar dan kan die mijnheer misschien een foto van haar rug maken, en die dan laten zien aan dokters in de stad…dan konden die misschien zeggen wat zij mankeerde!
Dat wilde deze fotograaf wel doen. En terwijl hij zijn camera gereedmaakte liet de dame haar panyi zakken tot onder de plek die pijn deed en nam een pose aan. Wauw, dacht de fotograaf, wat een verrassing! en schoot snel zijn rolletje vol.
De dame had een grote tatouage, of beter gezegd scarificaties op haar billen. die heb ik wel eerder gezien, maar dan in het gezicht, of rond de borsten. En ik heb wel eerder een brochure gelezen van Pater Donicie, missionaris en amateur-antropoloog over die scarificaties, over de plaatsen en de vorm ervan, en de betekenis van de verschillende patronen. Maar geen woord over die billen. Misschien moet je dat ook niet aan een pater overlaten.
Dus ik ben bij andere bosnegers gaan vragen wat dat te betekenen had, en waar het goed voor was op een plek die niet voor vertoning bestemd was. En wat ik hoorde: Het was iets van vroeger. Alleen oudere mensen hadden het. Het werd aangebracht uitsluitend met het oog op de partner, en diende om het genot in het liefdesspel te verhogen. Wiens genot, dat van de man of de vrouw, weet ik nog steeds niet.
******
Rahul Makdoembaks: “iets dat je niet elke dag ziet, dus loeking boeng!”
Patty Tjon: “dit zie ik voor het eerst zal na gaan wat de betekenis is”
Claudett de Bruin: “Volgens mijn info zijn de littekens erg gevoelig dus zo moeilijk is dat niet, Euritha… Beetje aaien, beetje strelen…een echte womi weet er wel raad mee.”
Oma Newsu: “lelijke. sorry. mooi eindigt niet in een punt”
Rohit Paulus: “hahaaaaa! mooi art work.”
Daphne Groenendijk: “Haha Hijn! Wat een verhaal!”
Bombelman Suriname: “prachtig Hijn!!!”
Rajen Budu Lall: “De littekens /tatouage heb ik vaak gezien zij het niet op die plek. Overigens is deze pose ook bekend als reactie op de fotograaf die vroeg: wilt u even lachen:-/, maar vertrouw er op dat daar hier geen sprake van is…”
Guno Elshot: “Traditie, maar wel verminking van het lichaam. Voor mij hoeft dat niet, zonder verminking vind ik het lichaam nog mooier. Andere volken bewerken hun tanden met beitels of andere weer besnijden vrouwen!!! Maar iedereen mag voor zichzelf beslissen, er moet geen dwang zijn!!!”
Hillie Molenaar: “Houding, rug, ze is heel mooi.”
Meredith Kajuffa: “Een vriend van mij die in het binnenland werkte een tijdje geleden heeft ook zoiets gezien aan een dame haar lichaam en vond het maar eng. Hij vroeg het aan een wat oudere vrouw en ze vertelde dat het zgn de genot van een vrouw tijdens sex moet verhogen door over die tatoos te wrijven. Als het zo is weet ik niet. Hij vertelde dat al die vrouwen daar het hadden zolang ze sexueel actief waren.”
Gloria Bottse: “@Merrdith, ik werkte als 17 jarige in het Diaconesse Ziekenhuis in Paramaribo en wij werkten veel met de mensen uit het binnenland en de vrouwelijke patienten vertelde mij hetzelfde wat jij schrijft.”
Ray Amatsoleman: “Hoe komen de tatoeages tot stand? Verdoving? Naald? Mes?”
Gloria Bottse: “Ze vertelden aan mij dat het met een mes gebeurde!”
Ray Amatsoleman: “Interessant.”
Guno Elshot: “meestal gebeurd scarification (littekenversiering) mbv een scheermes.”
Gloria Bottse: “@Ray ze vertelden nog meer interessante verhalen. Als jong meisje was ik erg verbaasd over hun verhalen.”
Ray Amatsoleman: “Er zou een boekwerk of zo moeten komen. Ze hebben bijvoorbeeld ook hun kruidenbaden die ook gedaan worden oa voor hun sexueel genot. Al die verschillende etnische en culturele groepen in Suriname. Zou toch een leuk naslagwerk zijn?”
Gloria Bottse: “Ja dat zou een leuk naslagwerk zijn. Ik werkte op de afdeling obstetrie en de verhalen van de dames gewoon geweldig. Ik stond vaak met rode oortjes te luisteren naar hun verhalen.”
Guno Elshot: “Tja, journalisten?”
Ray Amatsoleman: “Hahaha. Zou willen weten hoe het bij andere groepen zit. Als je naar de geimporteerde kruidenmiddeltjes reclame uit Indonesie op tv kijkt, bestaat soortgelijk kennis zeker ook onder de Javanen. Blijkbaar bevind het zich nog in de taboesfeer of is verloren gegaan.”
Gloria Bottse: “Ik denk dat er veel in de taboesfeer is en misschien ook wel veel dat verloren is gegaan. Erg jammer he?”
Ray Amatsoleman: “Soms wel begrijpelijk. Zelfs in deze zogenaamde verlichtte tijden heeft men moeite met bepaalde zaken en de daarbij behorende verantwoordelijkheden.”
Gloria Bottse: “Alles met te ervoor is too much!LOL Behalve TE-vreden!!”
Gloria Bottse: “@Guno ja ook dat heb ik gehoord.”
Ivory Sjiem-Fat: “Mooiii… Tav rugpijn: verhoging van sexueel genot lijd tot (vroege) slijtage van de rug?… Kan dat t zijn??”
Suyanne Lima: “nossa!!hahaha”
Ray Amatsoleman: “??? Niet logisch denk ik. :)”
“Ja, schoonheid heeft een prijs.”
Ellen-Rose Kambel: “Respectloos. De vrouw vroeg de fotograaf een foto te maken van haar rug om aan een arts te laten zien, omdat ze zelf niet naar een dokter kon gaan. Ze heeft niet gevraagd om op Facebook geplaatst te worden zodat mensen over de hele wereld commentaar kunnen geven op een deel van haar lichaam dat uitsluitend voor haarzelf en haar partner bedoeld is.”
Ernesto Kemble: “Ik ben het helemaal met je eens. Het is iemands moeder. Haar kinderen zullen niet bij met deze foto op FB zijn.”
Gloria Bottse: “ik snap wat je bedoelt Ellen-Rose en toch ervaar ik het niet als respectloos. Want haar gezicht is niet te zien dus haar privacy is (denk ik)niet aangetast. En we praten er ook niet respectloos over maar verwonderen ons over deze tatoeages. En uiteraard kan geen dokter aan deze foto herleiden wat er mis zou zijn met haar rug. Haar rug vertoont namelijk geen onvolmaaktheden waardoor een arts een diagnose zou kunnen vaststellen. En mijn eigen jarenlange ervaring met de vrouwen uit het binnenland heeft mij geleerd dat ze het niet erg vinden om hun ervaringen en lichamen te delen met anderen die er van kunnen leren.”
Danny Pinas: “Mensen toch! Ben vaker met blanken in het binnenland geweest, maar dat die als dokter werden gezien, is ons echt nimmer opgevallen en overkomen. We werden altijd met respect door de mensen behandeld dat gaven we ze ook terug.
Maar stel dat je per misvatting voor arts gezien word, moet je dan uit respect voor “je patient” haar zo op FB neerzetten voor wereldcommentaar??? Heeft ze hierom gevraagd dan??”
Hijn Bijnen: “Dank je wel Gloria. Ik heb gedaan waar deze vrouw om vroeg, maar nog wel iets meer, dat wel. Voor mij is de overweging dat zij niet herkenbaar op de foto staat, en dat ook de familie er geen problemen mee had.”
Rehuël Lobato de Mesquita: “Sjeezus, je zult altijd van dit soort jankers hebben die klagen over van alles. Mooie historische foto, Hijn. Fijn dat je aan haar privacy hebt gedacht…”
Benito Castillion: “Ik heb respect voor anderen hun cultuur en de wijze waarop ze het uitdragen, maar onbewust wend ik mijn gedachte naar de o zo bekende fastfood keten als ik naar deze foto kijk…..! De ‘M’ symboliseert veel in dit opzicht….., maar dat laat ik in het midden”
Natascha Veninga: “Hijn op de een af andere manier weet je altijd de meest originele kiekjes te nemen, gewoon weg fantastische foto!!!!”
“Net mijn collega erbij gehaald, een saramacaanse. De naam hiervan is ‘kaamba’ en kwam vooral voor bij niet gekerstende dorpen (niet christen) en werd gewoon gedaan voor de schoonheid, net zoals wij een tatoe plaatsen. Ook zij was verbaasd om het te zien bij de bil, meestal komt het voor in het gezicht.”
Gloria Bottse: “@Natascha ik heb het best veel gezien en ook net boven de borsten, en ook op hun rug net onder de nek.
En volgens hun was het voor het genot.
Ik heb het van meerdere vrouwen gehoord toen in 1977.”
Natascha Veninga: “@Gloria, ze gaat het vragen aan haar vader, zij kent het alleen als plaatsen voor schoonheid en ja ik heb het ook op andere plaatsen gezien”
Gloria Bottse: “thx! ik hoor het graag!! Gaat haar vader haar die info geven? haha ik zou het nooit durven te vragen aan mijn pa hoor hahaa. ik heb het van oudere vrouwen gehoord en ook van jongere vrouwen. Ik heb er heel veel gezien in het ziekenhuis toen.”
Natascha Veninga: “Ze gaat het zeker vragen, ze is er namelijk ook nieuwsgierig naar, aangezien zij dus niets weet van dat genot en ze haar cultuur heel hoog draag. Zodra ik het weet, post ik het weer.”
Natascha Veninga: “oke mijn collega heeft gebeld, laatste feedback, dan hebben we wat bijgeleerd. Het is afkomstig van de niet-christien vrouwen en die deden het als ‘sondoe paiman’, die littekens werden gebruikt om voor zondes te betalen na hun dood. De christen vrouwen die gebruikten het inderdaad voor sexuele genot, dat wist zij dus niet.”
Vikas Ttm: “very nice”
Hijn Bijnen: “Kijk, dat vind ik nu zo leuk aan het plaatsen van zo’n foto op FB. Zoveel reacties, en een aantal met persoonlijke ervaringen en eigen bronnen…. dat zou ik met uitsluitend eigen onderzoek niet bij elkaar gekregen hebben. Het enige (semi)wetenschapelijke werk over de scarificaties (ik zal dat woord maar even overnemen) dat ik tegenkwam was van een missionaris, en het is begrijpelijk dat die niet uitvoerig vrouwenbillen is gaan beschrijven. Overigens had pater Donicie in zijn wetenschappelijke werk sterk de neiging om de cultuur van het binnenland te beschrijven als primitief, onderdrukkend, en dus vooral onchristelijk.”
Guno Elshot: “@ jouw onderzoek is kort om de bocht, scrarifiacaties komt overal in de wereld voor. Indianen, africanen, mensen uit de zuidzee, noem maar op.
Afrikaanse surinamers komen uit Afrika en hebben deel van hun tradities overgenomen. In de moderne wereld gebeurd dat ook in tatoo zaken enz. Vooral bij de witte mens in het heel in. Zij willen nu lijken op inboorlingen. Wat ook een modegrill is, hun lippen met botax spuiten, zodat ze op de afrikaan lijken. Whata world!!!”
Danny Pinas: “@ Guno,daar heb je helemaal gelijk in. o.a. Scarifiaties zijn mondiaal. Zie je ook hier in europa heel sterk.”
Claudett de Bruin: “Zeker interessant om het allemaal te lezen. Er zijn overigens al naslagwerken – klassiekers. De bobbeltjes ontstaan doordat er as in gewreven wordt en tijdens het helen worden de korstjes er regelmatig vanaf gehaald.
Wij met onze westerse ogen noemen het verminking, maar wij vullen onze borsten op met siliconen, scheren ons lichaamshaar af, maken ons haar glad of krullend, maken oorgaatjes bij baby’s all in the name of beauty. Hoe graag zou ik een beschouwing lezen over de ‘verminkingen van de moderne mens’!
Ik vind de foto gewoon informatief en wie de fotograaf kent zal weten dat hij misschien wel wit is, maar geen buitenstaander in deze cultuur.”
Tascha Aveloo: “Hmmmmm Hijn heeft die vrouw gezien dat je die foto maakte!!???”
Tascha Aveloo: “Nou mooi is het wel.. op haar bil niet de mijne!!”
******
Na de verwijdering zette Hijn Bijnen de navolgende toelichting op Facebook:
Voor iedereen die mijn foto heeft gezien van de bosnegerin met de scarificatie op het onderste deel van haar rug: ik heb een bericht van Facebook gehad dat zij mijn foto verwijderd hebben.:
.. Foto’s die beledigend zijn voor een individu of groep, of waarop bloot, druggebruik, geweld …
Ik ben het hier uiteraard volstrekt niet mee een…
Maar ja, wat doe ik er aan? Wie heeft een suggestie?
*******
Hierop volgden nog enige commentaren die voor Bijnens FB-vrienden te volgen zijn op zijn pagina.
Ed Hart – Schoolreis (III)
Tussen twee van de woningen ligt een oneffen veld harde kleikluiten. Verspreid erop staan doornstruiken waaraan glanzende vruchten hangen die aan markoesa doen denken. Een vrouw die merkt hoe geboeid we naar ze kijken roept ons vanuit een raam waarschuwend toe om van ze af te blijven omdat ze zeer giftig zijn. Zo opzichtig mooi, en giftig ? Bedrieglijk mooi dus. Naar we vernemen heten deze appels jongwenkibobie. Een benaming die in de stad hoogstens fluisterend zou worden geuit onder ons maar hier gewoon wordt gebezigd. We gniffelen erom.
lees verder…Ed Hart – Schoolreis (II)
Net voorbij Onverwacht stroomt een haast verborgen kreekje. Eenmaal erover wordt de snelheid direct opgevoerd voor dit traject dat aan weerszijden is omsloten door hoog bos. Nog steeds optimaal gestemd heffen de zangkoren weer liedjes aan. “Tarabom tarabom tarabom… ik hoor de trommels slaan…” De lucht is hier en daar doortrokken van een sterk prikkelende geur als van nasmeulend brandhout. Velden worden hier platgebrand voor de aanleg van nieuwe kostgronden. Op de smalle strook grond tussen bos en rails en tussen de bielzen ligt hagelwit savannezand waaruit harde grassen groeien. Vanuit andere nog in brand staande veldjes stijgen kaarsrechte rookpluimen op. “Schipper mag ik overvaren, ja of nee?” Uit elke wagon klinkt een ander schoollied terwijl de Para zwoegend en roetwolken uitstotend, kilometer na kilometer aflegt in deze smalle, eeuwig groene doorgang.
Nadat de laatste kilometer onder ons is weggegleden kondigen meerdere schrille fluitsignalen van de locomotief onze nadering aan. Stoom nablazend houdt de Para rond tien uur stil bij onze eindbestemming: de halte van Bersaba.
In de wagons ontstaat een drukte van belang bij ‘t vergaren van onze meegenomen spullen zoals zwemkleding, baddoek, etcetera. Het wordt een rumoerig dringen en stoten, maar tot orde geroepen, stellen we ons groepsgewijs op. Elkaar speels aanstotend als bevestiging van het avontuurlijke gevoel hier aangekomen te zijn. Bewust van ’t onvoorspelbare in een onbekend oord. Rondkijkend op deze heldere septemberdag is van Bersaba alvast de kerktoren te zien. In gelid marcheren we als Curaçaose geiten naar het dorp via een weg die ligt tussen een kaal kleiveld en een ander, begroeid met verbleekte grassen tussen grafzerken. De lieflijke waterkant van Bersaba wordt door ons overspoeld. Hier tegenover de kreek zetelt het bestuur. We zien bestuurswoningen, de kerk, een winkel en de school. Het grote logeergebouw, de school en een recreatieruimte zijn in gereedheid gebracht om de grote schare scholieren te ontvangen. We worden verwelkomd door het schoolhoofd en mogen van de faciliteiten gebruik maken. Sommigen gaan liever languit zitten na de wiebelende treinreis en maken het zich gemakkelijk op de lange, brede veranda. Enkele kunnen de verleiding niet weerstaan en gaan even pootje baden in het ondiepe gedeelte bij de kreekoever. Het overgrote deel zwermt uit om het dorp verder te bezichtigen.
Op de terreinen achter de woningen waarlangs we zwijgend kuieren zijn open tenten zichtbaar en vrouwspersonen in vaalblauwe huiskleren. Kloek bezig met hun taken laten ze zich niet verstoren door voorbijlopend bekijks. Het bakken en koken gebeurt op houtvuur. De reuk van brandhout is ook voor hier karakteristiek. Uit de tenten kringelt blauwe rook op. Wij worden eveneens door jong en oud van de plantage benieuwd gadegeslagen en daardoor voelen we ons echte toeristen. Een tikkeltje bevoorrecht.
Maar de grazende koeien en stieren op een weiland staren wantrouwend naar de bosjes vreemdelingen. Ofschoon ze geen echte bedreiging vormen zijn we toch beducht voor horens. Misschien gevolg van die nachtmerries waarin je door een van ze wordt achtervolgd en je een boom invlucht of voor je leven rent. Dit weiland is niet omheind en we lopen snel door.
Engelstalige nieuwssite over Suriname
Met als doel “het doorbreken van de marginalisering van Suriname” is al enige maanden een nieuw mediafenomeen actief op het net. http://www.devsur.com/ prijst zich aan als het enige Engelstalige medium dat op structurele basis nieuws verzorgt over Suriname. En volgens initiatiefnemer, Surinaams/Caribische journalist Marvin Hokstam, zijn de reacties sinds de site online ging in november 2010 “veelbelovend”.
lees verder…Ed Hart – Op schoolreis (I)
Vaillantsplein, in hartje centrum van Paramaribo. Vertrekpunt van stoomtreinen met eindbestemming de goudvelden. of minder veraffe plaatsen zoals Republiek en Onverwacht. De laatste twee gelden samen met Kwakoegron, Lelydorp en Beekhuizen als hoofdstations. De locomotieven worden er voorzien van water en houtblokken nodig voor stoomproduktie. Treinen die men meestal ziet vertrekken, langsrijden of aankomen. De bewoners van stadsbuurten langs en dichtbij het traject Heiligenweg-Beekhuizen, horen iedere werkdag op bepaalde tijdstippen het getingeltangel en waarschuwend gefluit van een naderende trein. Ook als er, altijd op een zondag, een excursie richting goudvelden vertrekt.
lees verder…Telefoon-, radio- en tv-pionier Otto Morroy heengegaan
Otto Morroy (86) is zaterdag overleden. Hij was een telefoon-, radio- en tv-pionier. Antoon Sang Ajang, directeur van Radio Zon, vertelt aan Starnieuws dat Morroy een geweldige technicus was. In de Tweede Wereldoorlog wist hij contact te maken met kameraden via zenders die hij opzette. Zo heeft hij een belangrijke bijdrage geleverd in de oorlog om waardevolle informatie door te spelen.
Morroy en Suki Akkal (nu wijlen) zijn volgens Sang Ajang geen drs in de techniek maar ‘professoren’. Zij hebben verschillende technische hoogstandjes op hun naam geschreven. “Zij hebben de zwart-witzender van de STVS indertijd omgebouwd tot een kleurenzender. Dat werd tot dan toe voor onmogelijk gehouden in de wereld. Maar deze heren hebben het voor elkaar gekregen. Zo goed waren zij”, blikt Sang Ajang terug.
Hij heeft enorme bewondering voor de prestaties van Morroy en Akkal. Beiden waren ook radio-amateurs. Sang Ajang vertelt dat Morroy de hele dag aan het knutselen was. Op deze hoge leeftijd was hij achter zijn computer steeds bezig met de techniek. Hij was niet bang om experimenteren. “Met een 1 watt zender bereikte hij als radio-amateur (PZ1AC) de hele wereld.
Velen, in binnen- en buitenland, hebben gebruik gemaakt van de kennis van Morroy. “Hij was iemand die zelden in de publiciteit kwam. Hij was gelukkig als hij aan het knutselen was”, vertelt Sang Ajang. Morroy heeft ver na zijn pensionering nog gewerkt voor Telesur. Woensdag wordt Morroy gecremeerd. De familie zal voorafgaand aan de crematie, zijn leven vieren met anekdotes.
[overgenomen uit Starnieuws, 19 december 2010]
Magazine wil wel werkers, maar betaalt niet
Een interessant debat op LinkendIn, groep Nederlands MediaNetwerk: Petra Kroon beveelt aan: Magazine Seven days of inspiration zoekt journalisten, fotografen, vormgevers en illustratoren.
lees verder…
RSS
Facebook
Twitter
