Drinken en verhuizen
door Charles Chang
Soms zie je van die schilderijen waar je niks van snapt. Het beeld voor je bestaat uit een kris kras van lijnen, kleuren en verf. Zo lijkt ook het marktplein in Nickerie op de zaterdagavond. Maar dan met geluid. Links hoor je Shakira, rechts soca, achter je hiphop, verderop reggae en uit een pickup klinkt samba. Een jong koppel in een Vitz heeft liever R&B, terwijl een groep mannen bij een busje liever feest met Bollywood. Elke zaterdagavond komen de Nickerianen naar het walhalla van concerten voor een fatu. In de drukke maar toch vredige sfeer wordt af en toe een ritje om het plein gemaakt. Een rode monsterpickup paradeert demonstratief met dreunende motorgeluiden voorbij, gevolgd door een Fun Cargo met open ramen. In de schaduw Goliath probeert de auto met het ‘hoge hoofd’ aandacht te trekken met haar volume op tien – al trilt alles van binnen door de valse geluiden. Dan kletteren Yamaha scooters haastig voorbij of remmen piepend voor het kruispunt. En zo gaat het de hele avond door: kijken naar mensen of zelf bekeken worden. De mensen die geen aandacht hoeven, blijven ook niet op een plaats maar moven een aantal keren voor een betere kiek, andere buren of wanneer de drank op is. “Trafasi no dè!” zeggen Albert en Ricardo over de weinige ontspanningsmogelijkheden in Nickerie. De kofferbak van hun wagen is tevens bar en tafel, anderen gebruiken het dak van de auto. In de drink- en verhuiskermis doen ook jongens op de fiets mee met geluidinstallaties en loodzware batterijen. De enige die zonder bombarie paraderen, zijn de zonen van Hermandad. Vier ogen kijken dan tegen tweehonderd ogen. Heel even neemt de levendigheid af, maar zodra de politie voorbij is, zitten de dirigenten weer aan hun knoppen. Het plein met geluiden komt dan weer tot leven. Net zoals de Wilhelminastraat en het centrum van Lelydorp traditioneel op de zaterdagavond.
RSS
Facebook
Twitter
