Een verloren zoon
(Opgedragen aan Boy Ecury)
door Quito Nicolaas
Langs kelderluiken
marcheerden hoge laarzen,
tussen gestreepte pyama’s
die sneden door de waterplas
van geplenste regendruppels.
De bommentrechters,
onthoofde kinderpoppen,
gekuisde dieren op straat,
en doorzeefde lichamen,
knepen m’n keel dicht.
Mijn innerlijke
kwam in beroering,
tegen de overheersing
van ziel en geest,
op eigen bodem.
Alsof ik nooit eerder
de dood in eigen ogen zag,
in mijn brief aan vader,
als een verloren zoon,
later aIs standbeeld.
Niet in Auschwitzs,
maar dichterbij,
de Waalsdorpervlakte.
Een vriend van verdiensten.
Met een glimlach op de lippen.
.
Uit: Gerede Twijfels, 2002.
Prodigal son
(Dedicated to Boy Ecury)
Along the cellar-flap
jack-boots marched,
between striped pyamas,
which cuts through
the pouring rain-drops.
The bom-craters,
becapitated dolls,
chasted animals on the street,
and perforated bodies,
trangled my emotions.
My inner life
reasoned the commotion,
against the domination
of soul and mind,
in own country.
As if I never
saw the death with own eyes,
in my letters to my father
as a prodigal son
later as a figure-head.
Not in Auschwitzs
but nearby,
the Waalsdorpervlakte.
A friend of merits.
A smile on the face.
© Quito Nicolaas, 2002.
RSS
Facebook
Twitter
