De vrouw met de iets te vrolijke stem
door Jules Emanuels jr.
Na vijf jaar weer oudjaar meegemaakt in Suriname. Daar is eigenlijk maar een woord voor; ‘gekkenhuis’. Maar dan wel in de goede zin van het woord. Feest na feest. Allemaal lijken ze op elkaar en vaak zie je dezelfde mensen en toch hebben ze hun eigen karakter.
Ik heb weer nieuwe mensen leren kennen en zelfs nieuwe vrienden gemaakt. Nergens ter wereld gaat dat zo snel en natuurlijk. In mijn geleende autootje, “move” ik soepel van plek naar plek, voor lekkere broodjes en vruchten en andere verwennerijen die ik aan de andere kant van de plas moet ontberen. Lekkere muziek op de radio of soms de inbelprogramma’s, waarbij mij opvalt dat de inbellers goed beslagen ten ijs komen en het meestal perfect kunnen verwoorden. Radio 10 is de zender waar ik naar luister(de). Die stond er op toen ik de auto ophaalde en ik had geen reden die te wijzigen. Tot vorige week woensdag. Ik had net op teletekst over de aanslagen in Parijs gelezen, (sommige gewoonten kun je zelfs op je vakantie niet laten…) Nu was er een dame met een iets te vrolijke stem op de radio die haar mening over de aanslagen verkondigde. Ik dacht dat ik per ongeluk de zender had gewijzigd, want dit kon toch niet Radio 10 zijn?
Deze mevrouw, met de iets te vrolijke stem, was duidelijk blij met zichzelf, want zelfs deze gruwelijke aanslagen konden haar er niet toebrengen haar vrolijkheid even te laten varen. Sterker nog, ze voorzag de gebeurtenissen van haar vrolijke opinie. Deze dame met de iets te vrolijke stem verkondigde dat de aanslagen eigenlijk niet hadden kunnen uitblijven omdat die mensen in Europa maar niet konden begrijpen dat als je maar doorgaat en doorgaat met beledigen, de moslimgemeenschap het niet meer gaat pikken en gaat doen wat ze hebben gedaan. Hoezo moslim gemeenschap?
“En dat hele ‘ding’ van vrijheid van meningsuiting moet gewoon stoppen. Want waarom moet je die moslims beledigen, eens is het genoeg en dan krijg je dit. En ik zeg eigen schuld, dikke bult”, was haar commentaar. Vervolgens kondigde de dame met de iets te vrolijke stem een veel te vrolijk nummer aan bij dit trieste onderwerp.
De letterlijke teksten van de dame met de veel te vrolijke stem kan ik (helaas/gelukkig) niet reproduceren, maar helaas klopt de strekking wel. Ik was woest, ik wilde bellen, maar had geen telefoonnummer. Ik sprak verschillende mensen, maar niemand had het gehoord. Toch blijkt enkele dagen later dat veel mensen deze dame met de iets te vrolijke stem wel kennen. Het gaat om Gerda, de vrouw van wijlen oprichter Werner Duttenhofer van Radio 10. En ook nu merkte ik weer hoe uniek Suriname is. Uiteraard was er veel verontwaardiging bij mijn oude en nieuwe vrienden en kennissen, maar de meeste hebben zoiets van “no span, het is Gerda” en ze praat veel, veel te veel. En ze is klaarblijkelijk naast vrolijk ook narcistisch.
Gerda Duttenhofer
Vrijdag was ik in het nieuwe restaurant van het Marriott-hotel toen een verslaggever van Radio 10 naar onze tafel kwam en naar mijn mening vroeg over het restaurant. Toen kon ik het niet laten mijn verontwaardiging uit te spreken over het voorval. Ook mijn tafelgenoten waren verbijsterd. Zij hadden het niet gehoord, want ze zoeken vaak direct een ander station als de dame met de iets te vrolijke stem in de ether komt. Ik wist het niet en heb dus de volle laag gekregen van de dame met de iets te vrolijke stem. De verslaggever die ik mijn kaartje heb gegeven met de boodschap dat Gerda me mag bellen, zal niet staan te springen om mijn boodschap door te geven. Dus terwijl Werner zich waarschijnlijk omdraait in zijn graf, schrijf ik mijn brief in de hoop dat de vrolijke stem van deze dame voorgoed uit de ether verdwijnt.
[ingezonden in de Ware Tijd, 11/01/2015]
RSS
Facebook
Twitter
