Shrinivási – Marie Pompoen
Goud en donker als
de troepial
is mijn hart
nu de wind speelt in de bomen
een dartele toemba.
Vandaag zingt de zee
nabij jouw huis.
Waarom?
Laat de zee zingen.
Haar mond kan niemand snoeren.
Haar ogen evenmin verbieden
open te staan
of haar handen te spreiden
om dit land
te omhelzen.
Laat de wind spelen
om jouw huis drentelen
verlegen maar ongezien
en praten met jou.
In je oor fluisteren
woorden van weleer
goud en donker omrand.
En waarom in je ring
die druppel bloed?
En waarom in je ogen
een doffe aanwezigheid?
En waarom in je handen
de onvrijheid van
de slaaf.
Waarom?
Goud en donker als
de troepial
is mijn hart.
Maar vandaag sluit ik
mijn ogen.
Voor zijn zang alleen
in de goudgedreven morgen
staan mijn oren open.
Want dan ervaar ik jou:
als je land en
de zingende zee;
als je land en
de wenkende wind;
als je land en
de lonkende zon.
[In: Culturele Kroniek, jaargang? III, no. 1 (mei 1963), p. 7]
Troepiaal. Foto © Michiel van Kempen
RSS
Facebook
Twitter
