Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Vroman Leo
Leo Vroman – Zalig
Zalig om straks as te wezen
en mijzelf uiteen te vegen,
los van vragen, vrij van vrezen.
De lokale wind en regen
en mijzelf uiteen te vegen,
los van vragen, vrij van vrezen.
De lokale wind en regen
waaien vredig door mij heen.
In dat sissende geluid
druk ik mij dan anders uit.
Ik word iets anders dan alleen.
In dat sissende geluid
druk ik mij dan anders uit.
Ik word iets anders dan alleen.
Maar hoe leer ik zoek te raken
en tussen zoveel andere wolken
aan mijn afwezigheid te wennen?
en tussen zoveel andere wolken
aan mijn afwezigheid te wennen?
Zal ik eerst slierten van mij maken,
daarmee langs een spiegel kolken
en mij niet herkennen?
daarmee langs een spiegel kolken
en mij niet herkennen?
[uit Die vleugels, Amsterdam: Querido, 2013]
Dichter Leo Vroman (98) overleden
Dichter Leo Vroman is vanochtend (Nederlandse tijd) overleden in zijn woonplaats Fort Worth in de Verenigde Staten. Vroman is 98 jaar geworden, maakte zijn uitgever bekend.
Vroman was een van Nederlands grootste Nederlandstalige dichters. Hij werd op 10 april 1915 in Gouda geboren en studeerde biologie in Utrecht, waar hij bevriend raakte met Kees Stip, Albert Alberts en Anton Koolhaas. In 1945 kwam Vroman in de Verenigde Staten terecht, waar hij sindsdien woonde.Vroman verwierf als gedreven hematoloog internationale faam op het terrein van bloedstollingsprocessen (het zogeheten Vroman-effect). Daarnaast manifesteerde hij zich als dichter, tekenaar, toneelschrijver en prozaïst. Na zijn debuut in 1946 publiceerde hij een gestage stroom gedichten, die tot het eind toe gekenmerkt werden door een speelse springerigheid. Vroman heeft nooit afscheid willen nemen van het rijm: het dwong hem naar woorden te zoeken die het gedicht voortstuwden in onvermoede richtingen. Het gevolg is een poëzie die zowel traditioneel als experimenteel, zowel vertrouwd en gezellig als vreemd en surrealistisch oogt.
Intimiteit
Vromans gedichten wekken zelden de indruk af en volmaakt te zijn. De lezer krijgt het gevoel over de schouder van de dichter mee te kijken. Dat is precies wat Vroman graag wilde, want poëzie was voor hem een middel om intimiteit te bewerkstelligen. In wat waarschijnlijk zijn beroemdste gedicht is geworden, ‘Voor wie dit leest’, zegt hij: ‘Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn / en door de letters heen van dit gedicht / kijken in Uw lezende gezicht’. De lezer moet het gedicht beschouwen als een lang verwachte brief: ‘vrees niet de gedachte / dat U door deze woorden werd gekust: / ik heb je zo lief.’
Vanaf de jaren negentig schreef Vroman ook psalmen. Hij is van meet af aan een veelgelezen dichter geweest. In 1950 ontving hij de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, in 1964 de P.C. Hooftprijs en in 1996 de VSB Poëzieprijs. In 1989 werd hem in tegenwoordigheid van koningin Beatrix in Groningen een eredoctoraat in de Letteren toegekend.
[Naar de Volkskrant, 22/02/14, 17:26 − bron: ANP]
Leo Vroman – Nog hoeveel
Lieve Aarde vol verdriet
om kinderhoofdjes ingedeukt
en moeders daarna stukgeneukt!
En al die doden ken ik niet
en moeders daarna stukgeneukt!
En al die doden ken ik niet
behalve hoe mijn hoofd nog ziet
of met gesloten ogen hoort
van weer een volk uitgemoord,
maar al die doden ken ik niet.
of met gesloten ogen hoort
van weer een volk uitgemoord,
maar al die doden ken ik niet.
In een schijnheilig kleed gehuld
leeft een Monster dat nog smult
van het bloed dat men vergiet
leeft een Monster dat nog smult
van het bloed dat men vergiet
en ik blijf altijd nog vervuld
met mijn oud gevoel van schuld:
met mijn oud gevoel van schuld:
al die doden ben ik niet
[uit Die vleugels, Amsterdam: Querido, 2013]
RSS
Facebook
Twitter
