Hilli Arduin: ‘Als schrijfster wil ik niet moraliseren’
door Dominique Snip
Amsterdam – Drs Hilli Arduin publiceert haar sprookjesdebuut Prinses Ivana. “Het zwarte kind kan zich onvoldoende identificeren in de huidige kinderboeken en sprookjesverhalen.” Met Prinses Ivana wil drs Hilli Arduin het tij keren. In het boek beschrijft ze een zwart prinsesje dat haar haar niet wil kammen. “Ik behandel een vraagstuk dat alle kinderen met kroes- en krullend haar wel zullen herkennen.
”Met het verhaal wil zij het onderwerp identiteit aansnijden. “Dat je mooi bent, als je bruin bent, ligt er dik bovenop. Voor de rest laat ik aan de lezer over wat zij eruit willen halen. Als schrijfster wil ik niet moraliseren.” Hoewel in het debuut een donker meisje de hoofdrol speelt, is het boek niet louter voor zwarte kinderen geschreven. Dit wil zij met alle stelligheid benadrukken.
“Sneeuwwitje is ook niet speciaal voor witte kinderen geschreven.” Arduin zelf in het bezit van een korte coupe, is geboren in Paramaribo en getogen op Curaçao. Terugblikkend vertelt zij over haar jeugd. “Ik ben met een positief zelfbeeld opgegroeid. Mijn moeder heeft mij en mijn zusje altijd geleerd dat wij mooi zijn. Binnenshuis kregen wij complimenten over ons mooi, lang en dik kroeshaar. Buiten werd dit haartype door de heersende massa als lelijk beschouwd. Sluik haar was mooi, kroeshaar vond men hard. Maar mijn eigen haar heb ik nooit minder gevonden.”
Ebony
Haar vader, een vooruitstrevende type, had een goede baan bij Shell. Van hem leerde zij het belang van zakelijk inzicht en dat een universitaire opleiding geen onbereikbaar doel was. De cultuureducatie kwam van haar moeder. Een prachtige combinatie, vindt ze zelf. “Mijn moeder bracht ons heel bewust naar ballet-, vertel-, en theatervoorstellingen. Ook moesten we elke maand een nieuw boek lezen.” Diezelfde opvoeding gaf de schrijfster aan haar drie kinderen. “Bij ons vond je altijd een exemplaar van het Amerikaanse tijdschrift Ebony op tafel.” In 1973 kwam zij als onderwijzeres naar Nederland, alwaar ze psychologie en klinische orthopedagogiek aan de Universiteit van Amsterdam, de Vrije Universiteit en de Universiteit van Leiden studeerde. Dat ze ook vertel- en schrijftalent had wist ze langer. In 1992 stortte zij zich op de vertelkunst met voorstellingen in het binnen- en buitenland. Arduin omschrijft zichzelf als iemand die het publiek zintuiglijk een verhaal kan laten ervaren. “Ik gebruik geen attributen. Als ik zeg dat de ruimte naar cake ruikt, dan moet je het ook ruiken.” Haar gedichten droeg zij voor op diverse podia. Ook bracht ze verschillende dichtbundels uit.
Stigma
Arduin noemt zichzelf, teruggrijpend op het onderwerp identiteit, liever geen zwarte vrouw. “Ik ben niet zwart. Ik ben Hilli. Ik wil mezelf geen stigma opleggen. Voor mij is niet het uiterlijk, maar het innerlijke belangrijk.” Ze merkt in haar omgeving dat zwarte mensen hun uiterlijk niet volledig accepteren. “Het is nog steeds zo dat sommigen gemengde kinderen mooier vinden. Hoe lichter, hoe beter. De stereotype kenmerken: een donkere huidskleur, volle lippen, een brede neus en kroeshaar, vinden zij niet mooi.” Een duidelijke verklaring voor dit volgens haar ‘laag zelfbeeld’ heeft ze niet. “Er zullen vast verschillende redenen zijn. Het kan zijn oorsprong hebben in de slaventijd, maar het kan ook aan de persoon zelf liggen. Bijvoorbeeld veel zwarte mensen houden van dansen en dat is helemaal niet erg. Als ze maar het educatieve aspect van de opvoeding en ontwikkeling ook nastreven. Ik houd ook ontzettend van dansen, maar ik heb wel twee doctorandus titels.” Eigenlijk vindt ze het triest dat mensen met een Afrikaanse achtergrond bemoedigd moesten worden met de leus ‘I’m black and proud’. “Die trots zou vanzelfsprekend moeten zijn”.
[uit de Ware Tijd, 09/12/2011]
RSS
Facebook
Twitter
