Roland Colastica heeft een Nederlandstalige jeugdroman geschreven, getiteld Vuurwerk in mijn hoofd. De Antilliaanse schrijver, verteller en acteur werd hierbij gecoached door zijn goede vriend, de Nederlandse kinderboekenschrijver Sjoerd Kuyper. In de Amsterdamse Balie werd het boek feestelijk gepresenteerd op woensdag 6 juni.
In een stampvolle en warme zaal van het cultureel centrum keken schoolkinderen, familie, vrienden en belangstellenden reikhalzend uit naar de presentatie van Vuurwerk in mijn hoofd. Zo’n driehonderd genodigden maakten het feestelijke programma mee. Er was theater, zang, muziek en veel lovende woorden voor Roland Colastica. Het project, gefinancierd door het Nederlands Letterenfonds, was na zo’n drie jaar succesvol beëindigd; de roman is in mooie hardcover uitgegeven door uitgeverij Leopold.
Coaching
Sjoerd Kuyper vertelt hoe hij tijdens een Kinderboekenweek op Curaçao verhalenverteller Roland Colastica leerde kennen: “Ik hing aan zijn lippen.” Er ontstond een warme vriendschap die zich later vertaalde in een coachingstraject op 9000 kilometer afstand. Colastica kwam naar Nederland, Kuyper ging in de beslissende fase terug naar Curaçao. “Roy (Roland red.) heeft me rondgereden door het boek, langs huizen van de hoofdrolspelers, dat was heel belangrijk.” aldus Kuyper.
Curaçaose roman
Colastica heeft een echte Curaçaose roman willen schrijven, in een Caribische setting. Maar, zegt hij nadrukkelijk, in de diversiteit en complexiteit van het eiland. Dus géén stereotypering over vaders die zonen in de steek laten. De auteur vindt het boek geschikt voor Nederlandse jongeren vanaf een jaar of negen, Antilliaanse jongeren vanaf twaalf jaar. “Maar als je ziet wat hoofdpersoon Jurcell emotioneel en cultureel mee maakt, dan vind ik het ook interessant voor volwassenen.” Het is Colastica’s droom dat het boek in het Papiaments vertaald zal worden. Zodat ook jongeren die het Nederlands minder machtig zijn het kunnen lezen.
Vuurwerk in mijn hoofd is verschenen bij uitgeverij Leopold.
Wat een geweldige happening was het weer, het Surinaamse Kinderboekenfestival (Kbf)! De kinderen van de kinderredactie, ze zijn er allemaal met school geweest, met hun klas, maar daarnaast nog twee, drie, vier keer in de middag ook, met mamma, met pappa, met opa’s en oma’s. Wat een veelheid aan boeken, wat een verscheidenheid aan stands! En het zijn echt niet alleen de kinderen die niet uitgekeken en uitgepraat raken!
Nu is het weer voorbij en we hebben besloten dat we zoveel als mogelijk de nieuwe boeken die op het Kbf zijn gepresenteerd, direct recenseren. Dat betekent wel dat de kinderen van de kinderredactie niet met alle recensies mee kunnen doen. Ze moeten in de eerste plaats gewoon aan school denken en er is ook nog de jongerenbeurs en dan nog alle andere activiteiten die kinderen tegenwoordig hebben. Maar gelukkig is er internet en telefoon. De kinderredactie is al zo geroutineerd dat we in sommige gevallen met telefonische interviewtjes kunnen werken of met ge-e-mailde vragen en antwoorden. Het boekje Laat mij niet alleen wordt heel kort gerecenseerd, maar is nog niet samen met de kinderen besproken, omdat dit onderwerp niet ten onder mag gaan aan tijdgebrek en haast. Daarvoor is het te belangrijk. Van de aangeboden boeken worden er hier zes besproken. Van Miss Alida door Mariëlla Bekker hebben we helaas geen presentexemplaar gekregen en het bundeltje korte verhalen van Orlando Emanuels, Het kan je gebeuren is meer voor volwassen lezers dan voor jongeren of kinderen. Dat bespreken we in een volgende aflevering.
Laat mij niet alleen
Laat mij niet alleen van Indra Hu is het verhaal van een vijfde klas van een basisschool, waar een nieuwe jongen komt die hiv-besmet is. Niet een vrolijk onderwerp en aan het omslag is al te zien dat het geen erg vrolijk boekje is. De kleuren zijn stemmig, natuurlijk wel met onze groengeruite uniformbloesjes. Het geel van de achtergrond is niet zonnig geel, maar een gedekte tint die naar beige zweemt, en het gezicht van Wikash is strak, dat is mooi gedaan. Dit boekje is jammer genoeg een beetje slordig ingebonden. Binnenin zijn drie gekleurde illustraties opgenomen, telkens met een zin uit de tekst als ondertiteling en verwijzing naar de bladzijde waar de die zin staat. De letters zijn groot, dat is voor jonge lezertjes prettig, maar het had volgens mij hier niet gehoeven, want het onderwerp leent zich meer voor grotere kinderen. De zinsbouw is vaak niet eenvoudig, niet gericht op jonge kinderen, terwijl de moeilijke woorden zorgvuldig worden ‘gebroken’ zoals de juf in het boekje het noemt. Het verhaal speelt zich af binnen het tijdsbestek van een schooldag. Wikash, de hoofdpersoon, krijgt ruzie met een klasgenoot en juf moet ingrijpen. De ruzie gaat over de dingen die van Wikash gezegd worden, dat hij aids heeft en dat de kinderen niet met hem om moeten gaan. Juf gaat met toestemming van het schoolhoofd het gesprek met de klas aan. Van tevoren heeft ze gezorgd dat ze heel goed geïnformeerd is over hiv en aids. Het voorlichtingselement vind ik het belangrijkst in dit boekje. De informatie over hiv en aids is duidelijk en uitgebreid, ook het aspect seks in relatie tot hiv en aids komt aan de orde. Zoals gezegd, met moeilijke woorden, die worden uitgelegd. Helemaal voorin geeft de schrijfster in een dankwoord aan dat drie artsen haar hebben bijgestaan met medisch advies. Indra Hu heeft die informatie bereikbaar gemaakt voor de kinderen van de lagere school. Bovendien prettig en herkenbaar, want in de klas van Wikash zitten duidelijke karakters, die je gelukkig ook laten lachen.
Wikash wordt gediscrimineerd en gestigmatiseerd vanwege onbekendheid met het onderwerp. Na uitgebreide voorlichting, heel professioneel gedaan door juf Lucy in samenspraak met een klasgenootje van Wikash, wordt hij wel geaccepteerd. Het zal echter niet altijd zo duidelijk zijn wat de reden is dat een kind wordt gepest of buitengesloten. In een gesprek met een paar leerkrachten, die het boekje al gelezen hebben, kwam het pesten naar voren. ‘Maar’, merkte een juf heel wijs op, ‘wij hebben gelukkig al onze eigen manier om met pesten om te gaan. Hier gaat het over hiv, een onderwerp dat voor al onze kinderen van belang is!’ Laten we hopen dat alle scholen het aandurven om dit gevoelige onderwerp op hun agenda te zetten.
[Indra Hu: Laat mij niet alleen, 62 pp., medisch advies: Nanja Braafheid, Ricardo Hu en Kries Matai, illustraties: Tapasia Daryanani, lay-out: Fred Martodikromo. Paramaribo: Artex (druk), mei 2012. ISBN 978-99914-63-05-6]
Het speeltuinfeest
Mooi uitgevoerd, dit boek met harde kaft en kleurige voorplaat. Ook binnenin veel platen. Van de eenentwintig bladzijden in A4-formaat wordt meer dan de helft in beslag genomen door de tekeningen van Albert Roessingh, en je kunt merken dat hij het verhaal goed gelezen heeft. Jaïr viel direct op de voorplaat. De zweefmolen riep leuke herinneringen op aan een buitenlandse vakantie toen hij met zijn vader in een zweefmolen zweefde. De herinneringen van Jaïr brengen ons in de sfeer van dit boek, het dromerige, sprookjesachtige van het verhaal Het speeltuinfeest van Cobi Pengel.
In het verhaal dagdroomt het meisje Marisa terwijl ze moet opletten bij de verkoop van het zuurgoed dat haar moeder maakt. Verkoop van zuurgoed is een bijverdienste die nodig is, want Marisa’s moeder staat er alleen voor om het gezin draaiend te houden, terwijl haar vader in Nederland is. Marisa ziet haar vader als haar grote held, die haar redt van alle narigheid die ze tegenkomt. Vooral van twee pesterige neefjes heeft ze last. Zelfs een pak slaag helpt niet bij die twee ellendelingen! Het droommeisje Surisa kan in dit verhaal wensen en verlangens tot werkelijkheid maken en zij organiseert een feest vol verrassingen in de speeltuin. We zullen niet verklappen welke, maar de grootste verrassing blijkt geen droom te zijn, maar werkelijkheid! Een verhaal met vrolijke elementen, waar droom en werkelijkheid door elkaar bestaan. Een roze verhaal, even roze als de jurk die Marisa naar het speeltuinfeest draagt.
[Cobi Pengel: Het speeltuinfeest, illustraties: Albert Roessingh, druk: Leo Victor N.V.. Paramaribo: PCOS, 2012. ISBN 978 99914 56 13 3]
Kwa-aaak hier ben ik
Het verhaal van todo-eksi beschrijft de levenscyclus van een todo, van kikkerdril tot een volwassen kikker. In de inleiding worden de ‘rijke illustraties’ genoemd. Dat is zeker zo, rijke illustraties! Heel mooi, sfeervol en kleurig, met hier en daar humoristische elementen. Een plezier om uit dit boek voor te lezen en voor de kinderen een plezier om mee te kijken en mee te lezen of erover te praten. De illustraties zijn uitgevoerd over beide pagina’s en de korte stukjes tekst staan in de tekeningen, de ene keer op de linker-, de andere keer op de rechterbladzij. De rijmwoorden in de tekst kunnen het voorlezen nog leuker maken. Rijmende woorden helpen de kleine kinderen ook bij het onthouden en volgen van het verhaal. Vervuiling is het thema in het boekje, de gevaarlijke reis die de todo maakt gaat door een vervuilde sloot. Een mooie vondst vind ik: ‘dit was ik, kikkerdril in een wegwerpblik’. Door de illustraties krijgen de kinderen een beeld van de rotzooi die in de sloot gegooid is. Spannend zoals de todo in het blik opgesloten zat, maar gelukkig, als hij eenmaal pootjes heeft kan hij zich afzetten en eruit klimmen. De volwassen kikkers gaan de sloot opruimen en daarna houden ze hun omgeving schoon. Zo hoort dat!
[Mildred Pabst-Tapessur, Marian Mac Nack-van Kats & Karin Lachmising (samenstellers): Kwa-aaak hier ben ik. Het avontuur vantodo-eksi, 32 pp., vormgeving/illustraties: Ginoh Soerodimedjo, druk: Quick Offset Print. Paramaribo: Stichting Klimop, 2012. ISBN 978-9914-7-158-7]
Patrick & Bello. Snel weer beter Patrick & Bello van Carla Rees heeft een ongebruikelijk uiterlijk. Het is uitgevoerd in A4-formaat, landscape gedrukt. De illustraties staan over de gehele linkerpagina en de tekst staat op de linkerhelft van de rechterpagina, met uitzondering van pagina 9, waar naast de tekst ook nog een illustratie is. Het boek heeft een slappe kaft.
Patrick is enig kind, hij heeft geen broertjes of zusjes, hoewel zijn vader hem wel een broertje heeft beloofd. Hij heeft wel een hond, Bello, en ze zijn erg aan elkaar gehecht. Bello hoort er helemaal bij, hij mag zelfs binnen komen. Als Patrick tijdens het spelen zijn been zo erg bezeert dat hij naar het ziekenhuis moet en daar een week blijft, is te merken hoe erg ze elkaar missen.
Tijdens het Kbf werd in de stand ‘Lees je wijs’ met dit boekje gewerkt door de vierde klas van de Nassy Brouwer school. Deze kinderen gaven aan dat ze het boek vooral goed vinden omdat ze houden van boeken die gaan over de vriendschap tussen mensen en dieren. Maar ze hebben er ook dingen uit geleerd, bijvoorbeeld: je moet niet rennen als het geregend heeft. Dan kun je uitglijden en net als Patrick in het ziekenhuis terechtkomen. Hier komt het andere thema van dit boek naar voren: dokters, zusters, ziekenhuizen zijn niet eng. De dokter kan heel aardig zijn en de verpleegsters ook. Maar dat de dokter Patrick een brasa geeft, is dat niet een beetje overdreven? Wat we ons ook afvragen is ofje met een verstuikte voet in het ziekenhuis moet blijven. Zelfs met een gebroken been mag je naar huis als het gezet is. Wat de kinderen mooi vinden is dat Patrick op het einde de hond Bello ziet als een broertje, waar hij zo naar verlangde. Nu heeft hij zijn ‘broertje’! Het is de kinderen kennelijk niet opgevallen, maar de mensen in de tekeningen van dit boek zijn wel erg wit. Van Patrick wordt aan het begin gezegd dat hij een red’-redi boi is, dus à la, en aan zijn moeder zie je duidelijk dat ze een creoolse is. De zusters en die aardige dokter zijn echter wit. Jammer, hoor.
[Carla Rees: Patrick & Bello. Snel weer beter, 29 pp., illustraties: Leo Wong Loi Sing, vormgeving Jessica Polanen, druk: Leo Victor N.V.. Paramaribo: PCOS, 2012. ISBN 978 99914 56 14 0]
[besproken door Marja Themen-Sliggers, Xaviera, Jaïr, Jamar]
Olize de zebrafant
De titel zegt het al, Olize de zebrafant is een boekje over een dier uit de fantasiewereld. Als dochter van een olifant en een zebra heeft Olize een dik lijf, een slurf en zebra-achtige zwarte strepen op haar huid. Haar leven is als dat van een kind: als ze de leeftijd heeft, gaat ze naar school en komt met veel verschillende dieren in de klas. Die vinden haar maar gek. Ze wordt gediscrimineerd. Na heel wat dyugudyugu loopt het gelukkig goed af met Olize. De klasgenoten zien hun fout in en organiseren zelfs een prachtig feest voor haar. En op dat feest hebben al die dieren iets van een ander dier. Zo heeft de luiaard vleugels, jaguar een snavel en ga zo maar door. Wat de thematiek betreft lijkt dit verhaal wel op Laat me niet alleen van Indra Hu, waar de kinderen ook ophouden Wikash te discrimineren.
Vier stagiaires van Stichting Projekten hebben het verhaal verzonnen, geschreven en de mooie tekeningen gemaakt. Die zijn van Yanka Dietvorst. Ze zijn fantasierijk en passen goed binnen de aantrekkelijke, kleurrijke lay-out van Jessica Polanen. Jammer vinden we het dat Olize een ‘moksi’ is van twee dieren die hier onbekend zijn. In de Zoo geen olifant en geen zebra. Misschien kennen sommige kinderen ze van documentaires over dieren op tv. Hoe het ook zij, zo’n eenvoudig verhaal met tekeningen en een lay-out voor jonge lezers kan het best een voor het kind herkenbare wereld verbeelden met dieren die ze kennen. We hebben hier zoveel dieren in onze rijke natuur! Olize zou ook Jagluia kunnen heten, met Jaguar en Luiaard als ouders…
Olize de zebrafant is een prachtig boekje om door te bladeren, maar de inhoud heeft niet de grote kwaliteit van de vormgeving. De thematiek, ‘anders zijn en daarom gediscrimineerd worden’ is heel bekend in onze kinderliteratuur en ook het feest op het eind is geen nieuwtje. Het paard Manga uit de serie van Susan van Dijk-Leefmans krijgt in deel 3 net zo’n soort feestje. En wat vindt u van deze zin over het feest: ‘De leeuw is er, de luiaard, de apen, de giraffen, ook de slang, de muis, de tingi fowru en de luis’? Wie een boek schrijft voor Surinaamse kinderen moet de kinderliteratuur kennen en de achterliggende realiteit, in dit geval de dierenwereld.
[Els Moor]
[Yanka Dietvorst, Anouk Mattheeussen, Charlotte Meyvis, Kris Hendrickx: Olize de zebrafrant, illustraties: Yanka Dietvorst, lay-out: Jessica Polanen, druk: Leo Victor N.V.. Paramaribo: PCOS, mei 2012. ISBN 978 99914 56 11 9]
In mijn stand, ‘Lees je wijs!’, deed ik tijdens het afgelopen Kinderboekenfestival in Suriname wederom een eenvoudig onderzoek. Welk boek kiest een kind dat deze stand, met bijna alle verschenen Surinaamse kinderboeken, bezoekt. Die keuze kan spontaan zijn: een boek dat veel aantrekkingskracht voor het kind heeft en dat het doorneemt om te kijken of het inderdaad zo mooi, spannend of herkenbaar is. Het kan ook zijn dat een kind een boek kiest dat het al gelezen heeft en dat gebeurt meestal bij kinderen die al een ruime leeservaring hebben.
Tijdens de ochtenden van maandag tot en met vrijdag kwamen er vierde, vijfde en zesde klassen in de stand voor creatieve activiteiten met boeken. Op het eind kregen ze de gelegenheid om hun keuze te maken. Dat was niet verplicht: niet iedereen deed het. 202 kinderen hebben hun keuze voor een boek gemaakt. 65 boeken werden gekozen. Voor de zoveelste maal was de Amaisa-serie van Stichting Projekten de grote winnaar: 28 kinderen kozen voor deze serie van eenvoudige, duidelijk geïllustreerde boekjes over het dagelijks leven van het meisje Amaisa in een dorp in het binnenland. Uiterst eenvoudige stof, maar wel aantrekkelijk. De schrijvers van wie het werk het meest genoemd werd, zijn Francis Vriendwijk (16 x) en Wim Veer (14x). Twee nieuwe boeken, Laat mij niet alleen van Indra Hu en Draken en Heksendrank van Marja Themen-Sliggers kregen allebei 7 stemmen. Waarschijnlijk onder invloed van de presentaties en van ervaren lezers.
Wat zien we dus weer? Gemakkelijk leesbare boekjes met veel duidelijke illustraties (bij Wim Veer boekjes over dieren met veel foto’s) zijn populair. Ik zag het ook aan de geboeide gezichten van kinderen die met zulke boekjes bezig waren. De moeilijkheidsgraad van een boek hangt samen met het leesniveau en de leeservaring van het kind. Als je nu voor Amaisa kiest en je krijgt de smaak van het lezen erdoor te pakken, kom je zeker ooit bij Draken en heksendrank of mooie buitenlandse ‘klassiekers’. Wie doorgaat met lezen is niet ‘Alleen op de wereld’.
Suriname heeft het Kinderboekenfestival weer achter de rug. Onderwijzer Alphons Levens schrijft er op de site van Schrijversgroep ’77 dit commentaar op:
Zonder bibliotheken in alle scholen of buurten, zonder Surinaamse boeken in alle bibliotheken leidt een weekje duur Kinderboekenfestival niet tot het gewenste eindresultaat. Een weekje zeer duur Kinderboekenfestival zonder literatuur in alle curricula, zonder bibwerkers die het ganse jaar door controleren of leners de boeken hebben gelezen…?
Portret van de Antilliaanse schrijver Roland Colastica, gemaakt door de in Suriname werkzame fotograaf Nicolaas Porter. Nr. 73 in de reeks fotoportretten die Porter in opdracht van de Werkgroep Caraïbische Letteren maakt. De foto is ook in verschillende uitvoeringen te bestellen bij de fotograaf; voor informatie kunt U mailen naar: nicolaasporter@hotmail.com. Wie de hele reeks wil zien kan hieronder klikken op het label Werkgroepportretten.
Een splinternieuwe uitgave van Surinaamse bodem: het spannende, fraai geïllustreerde jeugdboek Draken en Heksendrank van de schrijfster Marja Themen-Sliggers. Het is op donderdag 24 mei op het Kinderboekenfestival gepresenteerd.
Het is grote vakantie en Jason gaat bij zijn oma logeren. Dat vindt hij wel fijn, want hij houdt van boiti én van zijn oma. Bij haar is er altijd wel wat te doen. Hij kan helpen met het verzorgen van oma’s dieren, en met ze spelen. Buiten de stad komt hij tot rust en kan hij ook heerlijk lezen. Toch zijn er een paar dingen waar hij zich zorgen om maakt. Is het gek dat oma tegen haar dieren praat? Lijkt haar zwarte kat niet erg veel op een heksenkat? Waarom doet ze zo geheimzinnig over haar achtererf en waarom mag hij niet door de achterpoort? Allemaal vragen die hij in zijn eentje niet kan beantwoorden. Gelukkig komen zijn zus en broertje ook bij oma logeren. Met zijn drieën komen ze achter al die geheimen en beleven ze heel wat spannende en onverwachte avonturen.
117 pagina’s | 150 x 215 mm | hardcover | SRD 35,20
Dit jaar verschijnt er op het kinderboekenfestival weer een reeks nieuwe kinderboeken. Carla Rees debuteert met Patrick en Bello. Indra Hu, kinderboekenschrijfster van het jaar, presenteert Laat me niet alleen. Hiermee sluit ze aan bij de aandacht die op dit kinderboekenfestival wordt gegeven aan wereldklassiekers zoals Alleen op de wereld. Cobi Pengel komt met een vierde boek, Het speeltuinfeest en Mariëlla Bakker is de schrijfster van Miss Alida. Marja Themen, bekend van de kinderrecensies in De Ware Tijd Literair presenteert Draken en Heksendrank. De Stichting Projekten komt uit met De ontevreden zebra. Van Orlando Emanuels is het nieuwe werk Het kan je gebeuren…. Tenslotte heeft ook de Centrale Bank een boekpresentatie. De titel is, hoe kan het anders, Ons geld. Het is verheugend te zien hoeveel animo er is om tot nieuwe titels te komen voor kinderen en daarmee een bijdrage te leveren aan hun leesplezier.
Het nieuwste boek van Irene Welles heet Dagu Tori; drie verhaaltjes over honden. Aan de toon, de simpele woordkeuze, de simpele verhaalbouw en het grote lettertype, kan je merken dat de verhalen voor kinderen zijn geschreven. Het thema ‘hond’ past goed bij de leefwereld van kinderen. Elk huis in Suriname kent wel één, meestal meerdere honden, elk met zijn eigen geschiedenis. Daarmee heeft Irene dus in de roos geschoten. Jammer is dat de zinnen zo achter elkaar doorlopen. Een indeling in alinea’s zou het blad overzichtelijker hebben gemaakt. Jammer ook van de spelfouten (Dobermann soms met dubbele nn en dan weer met enkele n). Het boek is qua illustraties een stuk minder druk dan Irene’s voorgaande publicaties. In dit boek is gewerkt met duidelijke kleurenfoto’s van de honden en van het aapje, dat ook in het boek voorkomt.
Portret van de Surinaamse schrijfster Henna Goudzand Nahar, gemaakt door de in Suriname werkzame fotograaf Nicolaas Porter. Nr. 56 in de reeks fotoportretten die Porter in opdracht van de Werkgroep Caraïbische Letteren maakt. De foto is ook in verschillende uitvoeringen te bestellen bij de fotograaf; voor informatie kunt U mailen naar: nicolaasporter@hotmail.com. Wie de hele reeks wil zien kan hieronder klikken op het label Werkgroepportretten.
Met vreugde wil ik je ervan op de hoogte stellen dat mijn allereerste Nederlandstalige jeugdboek Vuurwerk in mijn hoofd vanaf 5 juni in de boekhandels ligt.
Van 31 mei tot en met 16 juni ben ik in Nederland om dit te vieren. In deze periode ben ik in voor voorleessessies, signeersessies, what so ever. Laat mij weten als je wat wilt doen.
Sjoerd Kuyper die mij gecoacht heeft zei: Curaçao is een eiland vol magie, met duizenden bloedstollende verhalen. Voor wie Curaçao kent is dit boek een feest van herkenning, wie er voor het eerst over leest gaat een nieuwe wereld binnen. Een groot avontuur.
Het boek gaat over Jurcell, een jongen van 13 waarvan de ouders uit elkaar gaan. Hij maakt van alles mee om te kunnen ontdekken dat de kracht om succes in het leven te hebben in hemzelf ligt.
Portret van de Surinaamse schrijfster Ismene Krishnadath, gemaakt door de in Suriname werkzame fotograaf Nicolaas Porter. Nr. 50a in de reeks fotoportretten die Porter in opdracht van de Werkgroep Caraïbische Letteren maakt. De foto op groot formaat is ook te bestellen bij de fotograaf; voor informatie kunt U mailen naar: nicolaasporter@hotmail.com. Wie de hele reeks wil zien kan hieronder klikken op het label Werkgroepportretten.
Deze website beoogt geen enkel winstoogmerk. Door middel van de website wil de Werkgroep het publiek kennis laten maken met nieuws uit en over de Caraïbische regio. De Werkgroep neemt daartoe onder meer berichten over van andere sites, zonder dat het ons altijd mogelijk is rechthebbenden vooraf te attenderen op de overname. Mocht iemand bezwaar hebben tegen overname van tekst- of beeldmateriaal, laat ons dit weten, dan verwijderen wij het materiaal.
Reacties op berichten worden alleen geplaatst indien voorzien van voor- en achternaam. Opinies op deze website komen voor rekening van de auteur(s) en zijn niet altijd de opinies van de Werkgroep.
RSS
Facebook
Twitter
