Vier felicitaties voor Ismene Krishnadath
Van de redactie en de kinderredactie van De Ware Tijd Literair
Op zaterdag 15 januari werd door de Henri Frans de Ziel Stichting de Henri Frans de Ziel Cultuurprijs 2011 uitgereikt. Schrijver en voorzitter van de Schrijversgroep 77, Ismene Krishnadath, was de uitverkorene voor het ‘laureaat’, zoals het zo deftig werd uitgedrukt.
Hein Eersel gaf aan door welke punten de jury voor de prijs zich heeft laten leiden: het schrijverschap van Ismene, vooral voor de jeugd, het zelf uitgeven van haar boeken en die van anderen, haar gedrevenheid als voorzitter van S77 en haar inzet om boeken dichter bij de schooljeugd te brengen. Na afloop van de avond recipieerde Ismene en ze kreeg veel bosi en brasa… Hier volgen de felicitaties en reacties van enkele belangrijke verhaalfiguren in haar werk. Ook zij laten zich niet onbetuigd.
Anansi: Lieve skrifima, natuurlijk kreeg u die prijs! Ik was bij die vergadering van de jury en met m’n spinnenpootjes bewerkte ik die juryleden en zo werd u het. Wanneer komt er weer een moderne Anansitori? Ik denk nog zo vaak aan de Binnenlandse Oorlog, toen ik met slimme streken aan eten kwam voor mijn M’Ákoeba en de kleine Anansi’s … en dat we zelfs even naar de maan gevlucht waren. Nu leven we wéér in een tijd waarin ik met m’n streken actief ben, tot zelfs in de politiek, dus snel, ma!
Seriba: Van harte gefeliciteerd, mijn schrijfster. Als er één de prijs verdient, bent u het. Gaat u weer over me schrijven? Ik woon nu met mijn geliefde, zeeschildpad Warana, op een klein eilandje, rondom zee en geen mensen, ver van mijn boze vader. Hij kan me nooit meer in een schelp stoppen. Ik zou wel heel graag Lilia weer eens zien. Zij heeft me gered, toch? Misschien kunt u ons bij elkaar brengen?
Kwame: Ismene, u bent mijn moeder, zonder u zou ik niet bestaan. Ik ben zo blij dat u die belangrijke prijs gekregen hebt. Die hebt u verdiend. Zonder u was ik nooit zo rijk geworden door de fles met heerlijke groene stroop voor mijn schaafijskar die die ouwe gerimpelde tovenaar me gaf, stroop die tot de dag van vandaag nooit opgaat. Maar ik was toch een ondernemende jongen? Nu ben ik een man geworden. Ik moet verder… laat me weer geluk hebben, nu in het binnenland, want daar kwam ik toch vandaan…
Jasir en Sijone: Gefeliciteerd, Ismene, wij de indiaanse tweeling van Veren voor de piai zijn erg trots op u. Wij leefden in de 17de eeuw, in een tijd van oorlog tussen allerlei groepen. De kinderen van nu houden ervan om geschiedenis te krijgen door middel van spannende verhalen, dus …lieve schrijfster, u kunt ons weer te voorschijn halen.
RSS
Facebook
Twitter
