Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Rens Ronny
De mulatten-Sinterklaas is niet meer: In memoriam Ronny Rens
door Michiel van Kempen
Soms kan een eiland niet klein genoeg zijn. Ik ben op Curaçao, slenter wat door Punda en besluit de dorst te lessen op een terrasje aan het Wilhelminapark waar het personeel wel heel erg makamba is, en de klandizie eigenlijk ook, maar het zit daar niet slecht in de schaduw en ik heb geen zin om lang te zoeken naar een andere plek waar ze een koud glas schenken. En dan is daar 
opeens het zo bekende vriendelijke hoofd met de spierwitte haren: Ronny Rens. Hartelijk als altijd. Niets van de ongemakkelijkheid die je wel eens kunt hebben met vrienden die je lang niet gezien hebt: waar waren we ook alweer gebleven? Hij is blij mij aan een tafeltje te ontdekken. Omdat hij niet geweldig ter been is, laat hij het inkopen van cadeautjes voor de kinderen en kleinkindern graag aan zijn vrouw over. Hij overwintert op het eiland waar hij na de coup van 1980 in Suriname naartoe trok om er hoofdredacteur van de Amigoe te worden. Hij was in Suriname directeur geweest van de Stichting Radio Omroep Suriname (SRS), hij was directeur van het Cultureel Centrum Suriname geweest en had gewerkt bij de Surinaamse Televisie Stichting STVS en als voorlichter op de Amerikaanse Ambassade. Hij was bij jan en alleman bekend om zijn sportverslaggeving, maar voor zijn scherpe politieke commentaren konden de militaire jongens die na 1980 de macht grepen geen waardering opbrengen. Met achterlating van heel zijn hebben en houden trok hij naar Curaçao. Wat de tol was geweest die hij voor dat onrustige leven moest betalen, realiseerde hij zich pas goed toen hij ruim vijftien later met pensioen ging en zich in Amsterdam vestigde: hem wachtte geen rijkelijk beloonde oude dag.
Ronny Rens overleed aan een hartstilstand in de nacht van vrijdag 5 op zaterdag 6 juni omstreeks twee uur, zittend voor de TV, thuis in Amsterdam, naar ik mag hopen kijkend naar zijn geliefde sport: American football. Hij was net 76 geworden. Ik heb zijn actieve loopbaan als journalist alleen maar van afstand gevolgd, en hem pas persoonlijk leren kennen na zijn pensionering. Ik laat dus anderen maar oordelen over zijn journalistieke kwaliteiten. Maar er is een herinnering aan Ronny die me zo vlijmscherp voor de geest staat, dat die nooit zal worden uitgewist.
Ronny kwam op bezoek bij me in de Ardennen. Mijn zoontje zal toen iets van vier jaar geweest zijn, hij had de man nog nooit gezien. Ronny stapt uit de auto en mijn zoontje – anders toch altijd de kat uit de boom kijkend –vliegt hem in de armen. Wie had hij gezien? Een mulatten-Sinterklaas maar dan zonder baard? Ik weet het niet. Wel geloof ik stellig dat een kinderintuïtie niet kan bedriegen. We hebben allemaal onze rarigheden en Ronny Rens ongetwijfeld ook, maar dat met hem een goed mens is heengegaan zal wel niemand willen bestrijden.
RSS
Facebook
Twitter
