Geïnterviewd door de Staatstelevisie!
Of ik een interview wil geven voor de STVS, programma Suriname Vandaag? Natuurlijk wil ik dat wel. Ik ben in Suriname om enkele weken les te geven aan de Schrijversvakschool die twee jaar geleden haar deuren opende. Het is toch uniek dat een jong land als Suriname zo’n school heeft en zij kan wel wat bekendheid gebruiken, veel mensen hebben er nog niet van gehoord, merk ik. Ik zal kort aangeven wat er op die school gebeurt en dan dat ik geen schrijftraining geef maar Surinamistiek… enfin, het zal wel gaan.
Het mediaveld in Suriname is met vier kranten, enkele maandbladen en ik weet niet hoeveel televisie- en radiostations spectaculair uitgebreid. Er is een academie waar journalisten worden opgeleid. De slaapverwekkende saaiheid van de tv uit de jaren ’80 heeft plaatsgemaakt voor een dynamische en kritische aanpak. Dus van dat front alleen maar goed nieuws!.jpg)
Ik heb de studenten net iets verteld over “reinventing traditions” als de ploeg van de Staatstelevisie zich aanmeldt: een journaliste, een cameraman en een geluidsman die onmiddellijk luid gapend in een stoel kruipt.
De uiterst beminnelijke half-Javaanse is goed voorbereid, want ze heeft vellen met handgeschreven aantekeningen en ze heeft haar vragen opgeschreven. Ik stel een goede voorbereiding altijd zeer op prijs, dat geeft toch enige diepgang aan de zaak.
Vraag 1, netjes voorgelezen: ‘Kunt u vertellen waarom u in Suriname bent?’
De vraag verrast me, ja, goeie vraag, to the point. Ik ben in Suriname op uitnodiging van de Schrijversvakschool om een cursus Surinamistiek te geven aan de studenten.
Vraag 2, netjes voorgelezen: ‘Wat is het niveau van de Surinaamse schrijvers?’
Eeeh… ehhhh… mompel mompel (positivo gespeeld): het gaat de goede kant op, het drukwerk is beter dan vroeger.
Vraag 3, netjes voorgelezen: ‘Wat is de stijl van de Surinaamse werken?’
JJaaa, ja, jawel, jaja, jazeker, ja, nu u het zegt: ja de stijl, nou er wordt meer Surinaams-Nederlands geschreven, jaja!
En toen waren de vragen op. Camera af, geluid uit, gaapmannetje kruipt uit stoel. Waarop de uiterst beminnelijke half-Javaanse – ze is al bijna bij de deur – zich omdraait en uiterst beminnelijk tegen me zegt: ‘Die Surinamitie… eeh, wat is dat eigenlijk?’
RSS
Facebook
Twitter
Zo zie je maar dat het ze geen snars interesseert. Je bent geen politicus, geen Nederlander die geld komt brengen, en je hebt niemand vermoord. Oninteressant dus, anders had de master himself zijn pak laten strijken en was hoogstpersoonlijk op bezoek gekomen.
Ze had eens naar het niveau van de Surinaamse journalisten moeten vragen! Bar en boos!
Aan alleen maar vragen opschrijven heb je niks, je moet ook weten wat je vraagt. Goed voorbereid? Het heet wat!
Die academie voor journalisten heeft nog heel wat werk te verzetten, alhoewel het niveau daar waarschijnlijk te hoog ligt voor meisjes als boven aangehaald.