Anil Ramdas – In Memoriam
door Ezra de Haan
Anil Ramdas (1958-2012) was jarenlang een grote belofte en wist die verwachtingen ook waar te maken. Hij zag er goed uit, was een bevlogen journalist en trok zodra hij dat kon alles naar zich toe.
Ramdas was iemand die van zich wilde laten horen, hij wilde gezien worden en invloed uitoefenen. Helaas werd hij al snel een voorbeeld van de boodschapper die afgerekend wordt op het slechte nieuws. Zijn berichten uit India of Suriname vielen niet bij iedereen in even goede aarde. Ramdas koos voor een kritische kijk, maar of die visie altijd overeenkwam met de werkelijkheid was zeer de vraag. Pas toen ik zelf naar Suriname ging, zag ik het land met eigen ogen en verbaasde ik mij over de vrijwel permanente boosheid en negativiteit waarmee Ramdas over zijn land schreef in Paramaribo: de vrolijkste stad in de jungle (2009). Ik ging vaker naar zijn programma’s kijken en merkte op dat hij steevast gretig voor de aanval koos. Hij kwam getergd over. Iemand die zich niet gezien voelt en dat koste wat kost wilde veranderen. Verbazingwekkend voor iemand die zoveel successen kende. Hij schreef immers voor De Groene Amsterdammer en het NRC Handelsblad, was redacteur voor De Groene, directeur van de Balie en presenteerde televisieprogramma’s.
Mijn persoonlijke confrontatie met Anil Ramdas vond plaats tijdens een interview dat ik met hem had. Het was tijdens een culturele avond met India als thema. Ramdas bleek, zoals vrijwel iedere journalist of presentator, grote moeite te hebben zelf onderwerp van gesprek te zijn. Mijn eerste vraag was, wat hem betrof, liefst de laatste vraag. Hij wilde alleen zichzelf horen, een lezing geven, liefst niets over zichzelf prijsgeven. Alsof hij iets te verbergen had. Dat dit niet het geval was, bleek toen zijn roman Badal uitkwam (2011). Het leek haast onmogelijk om Ramdas niet te herkennen in de getergde man in het boek. Terwijl je las, zag je steeds de inmiddels grijs en vroeg oud geworden Ramdas voor je. De reactie van de critici op het boek was niet mals. Eenzaam stond de criticus die er positief op reageerde. In tegenstelling tot was de gewoonte is, reageerde Ramdas op de recensies. Hij wees op het onvermogen van de critici en de grote fout om een romanpersonage te vereenzelvigen met de auteur. Uit alles bleek dat hij (weer) geraakt was, boos en beledigd. Blijkbaar was Badal erg belangrijk voor hem geweest en kon hij het maar niet verkroppen dat zijn boek niet op waarde was afgerekend. Wat er van zijn privéleven naar buiten kwam klonk ook al niet al te positief. Blijkbaar heeft het leven Anil Ramdas uiteindelijk niet kunnen geven waarop hij hoopte. Het is jammer dat deze man, die een voorbeeldfunctie voor vele jonge journalisten had, er niet meer is. Hij bleek niet in staat over zijn eigen schaduw heen te springen. Dat is hem fataal geworden.
RSS
Facebook
Twitter
