Sohrab Sepehri – Een Oase in het Moment
Als je naar me toe komt
ben ik achter het niemandsland.
Achter het niemandsland is een plek.
Achter het niemandsland zijn de pluizen van
de paardenbloemen de aderen van de lucht die
over een uitgebloeide bloem berichten
op de verste struik van de aarde.
In het zand zijn er sporen van paardenhoeven – van tengere ruiters –
die ‘s ochtends naar de top van de papaver reden.
Achter het niemandsland is de parasol van verlangen open:
tot een dorstige bries naar het binnenste van een blad rent.
De bel van regen weerklinkt.
Hier is de mens eenzaam.
En in deze eenzaamheid glijdt de schaduw
van een iep tot in de eeuwigheid.
Als je naar mij toe komt
kom langzaam en zachtjes
anders breekt mijn fragiele, porseleinen eenzaamheid.
[Uit Stegen van Stilte]
RSS
Facebook
Twitter
