Zwarte rots der onverzettelijkheid
door Elodie Heloïse
Frank Martinus Arion (17 december 1936-28 september 2015)
De zwarte rots lag
waar hij lag
en had geen enkele pretentie
iets anders te zijn
dan wat hij was:
Frank Martinus Arion, portret door Arthur Oster
Een moment in de tijd
verbonden met
de som van zijn dagen
maar ook met die
van daarvoor en erna
De zwarte rots
droeg de trots
van zijn oorsprong
diep onder zijn kartelig hart
uitgesproken waren zijn woorden
voor degene die daar twijfel over had
Weerstand kwam van de
overzijde van verder
dan het witte schuim
Ongeloof op de eigen
bodem waar zijn woorden
nog niet werden verstaan
Soms zag de rots
zich aangevallen
vanuit de zee
en vanuit het land
dan stond hij daar
met zijn zwarte hart
en trotseerde wat hij
te trotseren had
“Ik ben wat ik ben
dit is mijn moment
in mijn tijd
en ik verbind
de som van al mijn dagen
met die van daarvoor
en die van erna”
Niet het zilt en
niet het stof
konden het hart
van de rots eroderen
eerder slepen zij
scherpe kantjes eraf
waardoor de woorden
van diep daarbinnen
in een zuiverder
betekenis werden gevat
En zie overzee
maar ook op het land
werd het bekken schuim
en het stof los zand
dat de rots met alle liefde
rustig over zich
heen liet gaan
En de zwarte rots
droeg de trots
van zijn oorsprong
over aan zijn land
en aan dat overzee
in de woorden
van diep daarbinnen
die zij nu beiden
konden verstaan
Deze zwarte rots van onverzettelijkheid heeft zich van mijn land losgemaakt.
In zijn hart leefden twee talen die hij op meesterlijke wijze in woorden wist om te zetten. Zowel het Papiaments als het Nederlands hebben met het overlijden van Frank een groot schrijver verloren.
RSS
Facebook
Twitter
