Zwanenmeer
door Giselle Ecury
Al een uur is het 26 september. Net terug van een prachtige boekpresentatie in Amsterdam, heb ik er verslag van gedaan voor het Antilliaans Dagblad. Ik denk nog wat na over de dingen die aan bod kwamen. “Dat we in het kwetsbare leven staan in een stroom van generaties”(mevr.Paulien Zeemand-Lens). Opeens weet ik het. Tien jaar geleden was de 25e / 26e september ook zo’n doorwaakte nacht. In de vroege ochtend stierf mijn moeder. Mijn zus en ik waren bij haar. Het was 06.00 uur. Nog iets minder dan 5 uur, dan is dat alweer echt, helemaal 10 jaar geleden. Uit mijn aan mijn ouders opgedragen dichtbundel: Terug die tijd
zwanenmeer
het einde lijkt in zicht
zo ligt ze daar,
in bed
bleek, breekbaar
het is
alsof ze zich
eindelijk
niet meer verzet
terwijl muziek
haar zacht vervoert
klassiek ballet
de gespannen frons
in het voorhoofd is weg
ze leeft het leven
zoals het komt
gegeven
geen verleden
geen toekomst
geen vragen
slechts dagen
ze buigt een been
– de voet tegen het kniegewricht –
en heft haar arm
de hand sierlijk gericht
voor het gezicht
ballerina
in het zwanenmeer,
vlak voor het doek valt
een laatste klank
van het orkest
haar laatste kans
wat rest?
een vleugelslag
wanneer
is ze dit wachten beu?
de laatste dans
pas de deux
het is klaar
laat haar
laat haar toch gaan
laat haar zo
toch gaan
blank
zwaan
RSS
Facebook
Twitter
