Zijn afstammelingen van slaven stoer of zielig?
Activisten zitten er maar mee.
door Sebastien Valkenberg
Filmmakers, opgelet. Maak je vrouwelijke personages krachtig zodat het publiek een positief beeld van ze krijgt. En beeld ze tegelijk zwak en hulpbehoevend af opdat we inzien hoezeer de maatschappij hen onderdrukt. Het is onmogelijk om beide adviezen ter harte te nemen en dat is precies de grap.
Deze dubbelhartige raad komt van Titania McGrath. Ontzettend correct en ontzettend nep: ze is het bedenksel van Andrew Doyle. Anderen schrijven dikke studies met lange notenapparaten over de oprukkende ‘wokeness’, maar deze Britse komiek kwam met de satire Woke (2019): een gids voor sociale rechtvaardigheid met 150 pagina’s op hol geslagen politieke correctheid.
Satire biedt een overdrijving van de realiteit. Sommige facetten worden uitvergroot en komen daardoor des te scherper in beeld. Zo kost het ons weinig moeite om hedendaagse discussies te herkennen in de militante betogen van McGrath, die zichzelf zowel een ‘healer’ als ‘radical intersectionalist poet’ noemt. Draai de volumeknop terug van tien naar vijf, zes en zie… daar verschijnt de actualiteit.
Empowerment per museum
Levensechte pleitbezorgers van diversiteit en identiteitsdenkers weten de Catch-22 evenmin te vermijden. We zien het meest verhitte debat van dit moment, over ons slavernijverleden, heen en weer schieten tussen twee polen. Men schippert tussen stoer en zielig.
Het recente Verkenningsrapport voor een Nationaal Trans-Atlantisch Slavernijmuseum (NTASM) in Amsterdam, in opdracht van de Gemeente Amsterdam, kiest voor stoer.
Lees de opiniërende beschouwing verder op de website Wynia’s Week, 7 juli 2021
RSS
Facebook
Twitter
