Zij kwamen van ver
[Onderstaand verhaal van Eduardo Galeano uit zijn bundel Vagamundo zal heel herkenbaar zijn voor mensen uit Surinaamse inheemse dorpen]:
Als zij de taal van de stad hadden gesproken, zouden zij hebben kunnen vragen wie de blanke man heeft gemaakt, waar de kracht van de auto’s vandaan kwam, hoe de vliegtuigen in de lucht blijven, waarom de goden ons het staal niet hebben gegeven.
Indiaans dorp, binnenland van Suriname
Maar zij kenden de taal van de stad niet. Zij spraken de oude taal van de voorvaderen, die geen herders waren geweest en niet op de flanken van het besneeuwde Santa Marta-gebergte hadden geleefd. Want vóór de vier eeuwen van vervolging en verjaging hadden de grootvaders van de grootvaders de vruchtbare gronden bewerkt die de kleinzonen van de kleinzonen van de kleinzonen nooit hadden gekend, niet met eigen ogen, noch van horen zeggen.
Zodat zij nu geen ander commentaar konden geven dan wat als spottende vonken in hun ogen opblonk. Zij keken naar die kleine handjes van de blanke mannen, hagedissenhandjes, en dachten: die kunnen alleen geschenken geven die door anderen zijn gemaakt.
Zij stonden op een hoek in de hoofdstad, het dorpshoofd en drie van zijn mannen, onbevreesd. Zij werden niet van hun stuk gebracht door de maalstroom van voertuigen en voorbijgangers, zij waren niet bang dat de reusachtige gebouwen van de wolken los zouden kunnen raken en op hen neerstorten. Met hun vingertoppen streelden zij hun halssnoeren van verschillende strengen tanden en zaden, en zij raakten niet onder de indruk van het straatlawaai. Hun harten hadden medelijden met de miljoenen stadsbewoners die hen in grote haast, op benen of op wielen, boven en beneden, links en rechts, voor en achter voorbijgingen: ‘Wat zou er van jullie allemaal moeten worden’, vroegen traag hun harten, ‘als wij niet elke dag de zon lieten opgaan?’
Eduardo Galeano in Vagamundo, verhalen pp. 30-31, vertaling: Dirk Bloemraad. Amsterdam: Van Gennep, 1986. ISBN 90-6012-715-3
RSS
Facebook
Twitter
