blog | werkgroep caraïbische letteren

Woordenloos verdriet – In memoriam Roy Evers

door Ini Statia

Hoe zet je pijn, ontzetting en verdriet om in woorden? Hoe zeg je iets als je sprakeloos en woordenloos bent? Je denkt maandenlang: hij geneest, het komt goed, je hebt nog tijd. Dan de klap. Bam! De ontkenning: ‘dit kan niet waar zijn.’ Het schuldgevoel.

 


Nooit had ik gedacht dat ik me zo verpletterd zou voelen wanneer Roy Evers ‘dood’ zou gaan. Rationeel weet je dat iedereen aan de beurt komt. Diep van binnen vreesde ik dit moment. Maar dat Roy Evers toch zo pats boem uit ons leven zou verdwijnen, dat is oneerlijk. En zo besef je hoe groot zijn hart was. Hoeveel mensen hij een speciaal gevoel heeft weten te geven.
Ik wil het niet hebben over Roy Evers als schrijver, muziekkenner, jazzliefhebber, docent, ondernemer, ICTer, of over wat hij allemaal was of deed (ik ken ook al die facetten van hem), maar over de mens Roy, de vriend, die hij was. Hoe beschrijf je ‘iets’ dat gegroeid is en zich verdiept heeft na een oorspronkelijke werkrelatie? Nu weet ik het. Een kwaliteitsvriend is niet het aantal nonsens apps, mails of chats die je uitwisselt; het is niet het cliché kletsen. Het is de diepere chemie (botsingen inbegrepen), die gedurende tien jaar telkens ontstaat bij elk persoonlijk gesprek, waardoor je jezelf naar een hogere werkelijkheid of wijsheid tilt. Het is de verwondering over de ontmoeting met een uniek, grappig, vrolijk, scherp, creatief, origineel, verrassend, soms niet te doorgronden mens: de denker, filosoof, die zoveel in zich draagt en die je het genoegen geeft dat ernstig en tegelijk lichtvoetig met je te delen, zoals ook jazzmuziek kan zijn. Roy wás jazz!
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat een mens, een man, in staat is zoveel tegelijk te kunnen en te doen: schrijven, publiceren, scherp observeren, jazzconcerten bezoeken, doceren, een gezin en talloze contacten onderhouden en toch nog tijd voor je maken? Ik ben dankbaar dat mijn kijk op onze wereld zo intellectueel getoetst, bijgesteld of verdiept kon worden. Met Roy kon je een diepere, mysterieuzere laag van vriendschap ontdekken, die niet in woorden is te vatten. Ongetwijfeld was hij in staat veel vrienden en vriendinnen dit speciale gevoel te geven.
Voor mij zijn ontmoetingen met zulke persoonlijkheden zeldzaam op een eiland, dat op het eerste gezicht misschien oppervlakkig lijkt. Roy kon met je praten als met een gelijke, hij ging op een ongedwongen manier met mensen (lees: vrouwen) om. Met welke Curaçaose heteroman bereik je dat aparte, gelijkwaardige gevoel van platonische vriendschap? Ik ben dankbaar dat ik hierdoor ook Helen, zijn vrouw, van dichtbij heb leren kennen, vooral tijdens onze gezamenlijke, onvergetelijke literaire reis naar Suriname.
Ik ben boos dat Roy nu een lege plek is. Dat Curaçao Roy zal moeten missen. Het is niet fair. Waarom zo vroeg vertrekken, terwijl zoveel is blijven liggen? Ik zal me nu verder inhouden, Roy. Wijs me de weg; rust waardig, zoals je geleefd hebt, met volle teugen genietend. Wacht op ons die nog moeten komen. Moet ik nu echt aanvaarden dat je missie voltooid is? Ik kan het nog niet, ben in tranen. Bai pokopoko, Roy. Ki dia nos ta topa atrobe? Mijn standaardvraag. Heel veel sterkte aan Helen, jullie kinderen en alle andere dierbaren. Forever in our loving hearts.
Curaçao, 20 juli 2017

1 comment to “Woordenloos verdriet – In memoriam Roy Evers”

  • …I mi sa ku bo ta eksperto riba tereno di Papiamentu. Solamente ku tur e trabou ku tin, tur e amor ku mester pa desaroyá i establesé Papiamentu komo idioma postkolonial ainda mas, mi no ta komprondé e sikologia, e gana di algun di nos pa prueba ku nos por skibi na ulandes.

Your response at Karl Voigt

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter