Willem E. Kroon – Nan Papiamento
Ningun tradicion por obliga nos, na conserva un defecto,
siendo nos tur su goal ta perfeccion.
Si bo por papia papiamento,
Bo por canta un cantamento;
I si ta papia nan a papiéle,
Bo n’ por hari sin hariéle.
Si tur yiu’i Corsouw tâ surdo,
Anto lo n’ tâ tanto absurdo,
Di ta goza e papiamento
Ripití sin fundamento.
Pueblo baho, inhustamente
Pa nos raza ‘maldecida’
Té cu mas constantemente,
Ta tení atras den bida;
¿Com pa nos por cambia e suerte,
Si den e lucha pa derecho,
Nos n’ busca un arma fuerte
Santo i seña di progreso?
Ningun tradicion, pa bieuw que sea
Por ta conservá si e tin algun defecto;
Una vez cu evolucion, cu iluminante sea
Ta obliga nos desterrá, loke ta di mal efecto.
I nos pobre ‘lengua’, a forma den nos tera,
For di un raza torpe, maldito den su suerte;
Cadena i mas grillos, nan a lleva pa pulsera,
Bao di sota’i fuete, di e razanan mas fuerte.
I ainda tin den nos, cu ta lubida es hecho,
Kier conserva e llaga, obheto di desprecio;
I nan kier tene fresco, e marca den nos pecho,
I pretende di uséle, cu mil i mas aprecio.
Pero mescos cu semper, a keda convencido,
Cu loke ta mas propio a gana acohida;
Esay lo ta nos forza i nos lo n’ ser vencido,
Si ya cu mayoria ta na nos partida.
Hun Papiamentu
Geen enkele traditie kan ons dwingen een tekortkoming te behouden,
daar ons aller doel ‘perfectie’ is.
Wanneer je Papiamentu kunt spreken,
Kun je net zo goed een liedje zingen;
En is het spreken gedaan,
Dan moet je lachen, erom lachen.
Als alle Curaçaoënaars doof zouden zijn
Dan zou het niet verbazen
Dat zij van het Papiamentu genoten
Iedere keer opnieuw, zonder enkele reden.
Verachtelijk volk, dat zichzelf onrechtmatig
Beschouwt als een ‘vervloekt ras’,[1]
Onophoudelijk gekleineerd.
Hoe kunnen we ons lot keren
Wanneer we in het gevecht voor onze rechten
Geen krachtige wapens hanteren,
Symbolen van vooruitgang negeren?
Geen enkele traditie, hoe oud dan ook,
Mag behouden blijven als die tekortkomingen vertoont,
Nu de verlichting, als een vlammende toorts,
Ons dwingt alle gebreken weg te branden.
Ons arme taaltje ontstond hier op het eiland
Onder een dom volk, vervloekt door zijn lot,
Ketenen en kettingen droeg het als sieraden,
Afgeranseld werd het door een ander ras.
Toch zijn er onder ons die de werkelijkheid de rug toekeren,
Die de wond – die afkeer moet oproepen – open houden,
Die het litteken op onze borst zichtbaar ronddragen,
Die hun taal met onaflatende waardering gebruiken,
Maar als altijd, weest ervan overtuigd, dat het Spaans
– dat echt van ons is – vele volgelingen kent.
Dat zal onze kracht zijn en we zullen onverslaanbaar
Blijken als de meerderheid aan onze zijde staat.
Vertaling: Aart G. Broek
[Uit: La Union, 7 maart 1924; gecit. naar: Berry-Haseth/Broek/Joubert (eds.) 1998, dl. 2, p. 217. Vertaling uit: Broek/Joubert/Berry-Haseth (red.) 2006, dl. 2, p.137-138.]
[1] Het z.g. Chamsgeslacht: de nakomeling van Noachs zoon Cham en diens kleinzoon Kanaän zouden tot slavernij verdoemd zijn (Gen. 9i: 18-27)
RSS
Facebook
Twitter
