Wilfred Lionarons
door Theo Para
Vandaag zou Wilfred Lionarons negentig jaar worden. Hij haalde het net niet. Zijn naam hoorde ik voor het eerst van mijn oma die we liefkozend ‘Moeder’ noemden. Zij woonde aan de Nassylaan, schuin tegenover de drukkerij van Lionarons.
Wilfred Lionarons, luisterend bij een bijeenkomst bij de Vereniging Ons Suriname
Ik herinner mij haar uitspraak: ‘Tek’ a kranti gi mi, kon mi lesi fa Wilfred saka tiki gi den’. Later, toen ik zelf publicist was, begreep ik Moeders trefzekere duiding van zijn schrijfstijl. Lionarons was een polemist, een criticus in hart en nieren. Het vraagt vrijheidsdrang om in een ons-kent-ons-samenleving een non-conformistische mening te publiceren. Het vraagt moed om in een patronagecultuur de machtigen uit te dagen.
De militaire dictatuur was voor Lionarons een onacceptabele aanslag op de democratische rechtsstaat. In zijn dagblad De Vrije Stem liet hij dat weten. Op 8 december 1982 ontsnapte hij aan de dood, omdat hij in het buitenland was. De dictatuur stak zijn drukkerij en bezit in brand en verbood de brandweer te blussen. Evenals alle andere onafhankelijke media werd De Vrije Stem verboden. Lionarons bleef in Nederland kritisch schrijven en werd mensenrechtenactivist bij Amnesty International. Hij weigerde nog een voet op Surinaamse bodem te zetten. Zolang er geen gerechtigheid was geschied.
[uit de Ware Tijd, 05/05/2015]
RSS
Facebook
Twitter
