blog | werkgroep caraïbische letteren

Werelden overbruggen

door Birgit Donker

De verbeeldingskracht en onze relatie tot de wereld om ons heen staan volgend jaar volop centraal in het Nederlands paviljoen in Venetië, dat gevuld zal zijn met werk van Iris Kensmil en Remy Jungerman. Met curator Benno Tempel ontwikkelden zij de expositie The Measurement of Presence, die behalve een plek voor nieuw werk van de twee kunstenaars ook een eerbetoon is aan de vorig jaar overleden Stanley Brouwn. De laatste had in 1982 een solo in Venetië. Kensmil en Jungerman maken nieuw werk waarin hun eigen stem volop weerklinkt én ook de wijdse blik op de wereld die zij delen met Brouwn.

 

Werk van Stanley Brouwn uit 1971 (Art & Project, Art & Project Bulletin)

In het werk van de kunstenaars speelt het overbruggen van plaatsen, culturen én tijden een rol. En ze verhouden zich tot het modernisme, de kunststroming die onder meer De Stijl voortbracht en waaraan stanley brouwn een menselijke maat toevoegde. Het is daarom niet toevallig en zeer toepasselijk dat Benno Tempel de curator is van deze tentoonstelling. Hij is immers de directeur van het Haags Gemeentemuseum met een collectie die uitblinkt in De Stijl. Zijn voorstel ontspruit aan een vruchtbare context en maakt en passant de eenheid zichtbaar van gevestigde moderne kunst en het verrassende, eigentijdse vervolg daarop.

 

De kunstenaars komen ieder tot hun recht, voegen iets toe aan het werk van de ander én trekken het modernisme naar de actualiteit: Jungerman die zich laat voeden door wat de geesten hem vertellen en Kensmil die betekenis geeft aan de nog onbekende geschiedenis van een aantal zwarte vrouwen die zich als schrijver, activist of kunstenaar inzetten voor hun idealen. Zoals brouwn dat eerder deed met onder andere zijn maatsysteem op basis van het lichaam, Met de expositie wordt beoogd een ander perspectief toe te voegen aan onderwerpen als identiteit en de relatie tot de ander.

 

Werk van Iris Kensmil

Na drie solo-exposities in het Nederlands paviljoen in Venetië, van respectievelijk Mark Manders, herman de vries en Wendelien van Oldenborgh, zal nu een duotentoonstelling te zien zijn. Hoewel het de jury daar niet om te doen was, verhoudt deze tentoonstelling zich tot onderwerpen die ook bij Van Oldenborgh centraal stonden zoals identiteit en de relatie tot de ander. The Black Archives, het archief waar de geschiedenis van zwarte Nederlanders wordt vastgelegd, waar Iris Kensmil mee gaat samenwerken, vormde ook voor Van Oldenborgh een kennis- en inspiratiebron. Daarmee past de expositie in wat wel wordt aangeduid als de ‘choreografie’ van Nederlandse inzendingen naar de Biënnale.

 

Remy Jungerman, In transit (Gemeentemuseum, Den Haag).

Voor de vierde keer werd de selectie voor de Nederlandse inzending naar Venetië gemaakt door een deskundige internationale jury na een open call. Anders dan in vorige jaren is de shortlist niet openbaar gemaakt, op verzoek van deelnemers die deze openbaarheid te kwetsbaar vinden. Als shortlisters zelf ervoor kiezen met hun selectie naar buiten te gaan verbieden we dit uiteraard niet. Het is tenslotte ook een eer om door de eerste selectie uit liefst zeventig plannen te komen. Maar er kan er uiteindelijk maar één naar Venetië. In dit geval zijn dat twee kunstenaars, die staan op de schouders van illustere voorgangers.

Dit is een geactualiseerde versie van het blog Werelden overbruggen dat verscheen op 15 mei.

 

[van de site van het Mondriaan Fonds, 25 mei 2018]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter