Wat ‘normaal’ is, is anders voor iedereen
door Marieke Visser
1996, Suriname – De vrouw van de kapitein van Semoisi kijkt me streng aan. Ze staat tegenover me, haar enorme blote borsten raken bijna mijn keurig bedekte boezem. Of ik getrouwd ben, vraagt ze me. Voor het gemak sla ik het verhaal van ‘getrouwd in mijn hart, geen ring voor nodig’ over en zeg ja. Waarom ik dan zo’n korte pangi aan heb. En waarom ik geen driehoekige doek erom heen gedaan heb. Weet ik niet hoe het hoort? Ik volg haar advies op en dat wordt met instemming begroet. Later die dag zeggen de andere vrouwen van het dorp dat ik op ze lijk. “I gers’ unu!” Ja, nu wel, met pangi tot over de knie en extra doek om mijn middel. We lachen samen. Dat voelt fijn.
Het blijft een thema in mijn leven. Welke cultuur kan ik ‘mijn’ cultuur noemen? Wat zijn de tradities van ‘mijn’ mensen? Lacherig praat ik er over met een vriendin die hetzelfde probleem heeft. We opperen het idee om onze eigen clan te stichten, met onze eigen gewoontes. Natuurlijk zijn er gelijkgestemden op wie je terug kunt vallen. Maar in de wereld in de 21ste eeuw zijn er steeds meer mensen die geen achtergrond met alles er op en er aan delen met een grotere groep. Het is tijd om die individuele levensgeschiedenissen deel te laten zijn van het grote verhalenboek van de wereld. Er is zoveel dat ons verbindt, waarom alleen kijken naar wat ons scheidt?
Lees het hele stuk op de blogspot van Marieke Visser, klik hier
RSS
Facebook
Twitter
