Michiel van Kempen – Warrelwind
[Gedichtendag vandaag, dus laat ik mijn poëziedebuut dan maar eens maken.]
Warrelwind
Achter het oranje gordijn is het lichter dan normaal
daar ligt een sneeuwpak dat ik van hieraf niet kan zien
ik prent het in mijn hoofd bij eenentwintig graden
en is het waar dan druk ik er mijn tenen in
dan tintelt vrieskou aan mijn huid en met tegenzin
word ik gewaar dat die wereld waar ik tegenin
wil gaan, mij links en rechts voorbijraast
en met bevroren tenen in mijn fantasie laat staan.
Zo ben ik ook met jou gegaan,
jouw haren al even zacht oranje als dit gordijn
lieten veel vermoeden in mijn hoofd.
En al kan je mond dan eindeloos herhalen
ik heb je niets beloofd dat verder lag
dan één tik van de secondenwijzer, ik drukte
toch jouw spoor, en heb daarmee mezelf beroofd
van tintelingen buiten, en weet dat radiatorijzer
hier binnen nooit die warmte meer bereikt.
Nu stap ik naakt uit bed en open het gordijn
en zie het land gespannen onder witte lakens
en vraag me af of ik veel bakens heb gemist,
en of er nog verdwijnen, en hoe ik hier vandaan kom,
en over welke wegen, en of er veel bij deze witheid valt te vegen.
Veeg ik jouw haargordijn opzij, dan zie ik
een landschap gewelddadig mooi, leeg en rauw,
met doornen die draden trekken uit kostuums,
nu eens lieflijk glooiend, dan weer ruw en rotsig,
een land dat nauwelijks menselijkheid verdraagt
maar wel de wereld waarmee jij igama je verstaat.
Ik zie een labyrint dat achterwaarts beweegt
en waar jij met lange tenen sporen trekt,
een draad uitrolt, aan duizend stukken knipt
en daarmee droeve snipperregens wekt.
Ik krijg geen toegang tot dat land van kraaienpoten
en scheer me weg, de duikvlucht van een meeuw
ik druk mijn tenen werktuiglijk in de sneeuw
en gooi met grote halen witte vlokken in de lucht.
Maar de wind die hen doet dalen is van jou
en warrelt in mijn oor: waar dwaal je nou?
Foto © Annette Badenhorst
.
RSS
Facebook
Twitter
Mooi debuut