Wanneer mag seks? Grenzen van jeugdliteratuur (I)
[Tekst voor het openingscollege van de Masters opleiding Nederlands aan de Anton de Kom-universiteit, Subfaculteit Humaniora, 30 januari 2012]
door Ismene Krishnadath
Groet, (Vertegenwoordigers ADEK en vooral dr. Renata de Bies, Bouwdecaan van de Masters Opleiding Nederlands van de subfaculteit Humaniora aan de ADEK, dank u voor de uitnodiging om dit openingscollege te verzorgen. Gegroet dames en heren, studenten en overige belangstellenden)
Mag ik u allen feliciteren met de opening van deze opleiding waar lang naar is uitgekeken door veel betrokkenen in het taalveld. Het wordt hoog tijd dat we in Suriname komen tot een gestructureerd taalbeleid. Wetenschappelijke taalopleidingen zijn een must om daarbij de nodige inputs te kunnen geven.
En nu dan naar het college:
Mijn naam is Ismene Krishnadath. Ik ben schrijfster en boekverkoper. Sommigen vinden dat een vervelende combinatie, maar de werkelijkheid in Suriname is nu eenmaal zo. Ik ben verder docent op het IOL, waar ik het het vak Beroepsvorming verzorg, dat is een opvolger van het vroegere Pedagogisch Getuigschrift. Beroepsvorming ontleent veel inhoud aan Pedagogiek en Psychologie.
De titel van mijn lezing is: Wanneer mag seks? De grenzen van jeugdliterauur.
Aan boekverkopers wordt vaak gevraagd om hun boeken voor de jeugd in leeftijdscategorieën in te delen. Ik denk dat bibliotheekwerkers en leerkrachten dat ook doen. Ook zij worden geacht antwoord te kunnen geven op de vraag: ‘Welke boeken zijn geschikt voor welke leeftijden?’
In deze lezing wil ik deze vraag op twee manieren bekijken:
1. Vanuit de invalshoek van de lezers. Criteria bepalen van onderaf, en achteraf.
2. Vanuit de invalshoek van de ontwikkelingspsychologie. Criteria bepalen van bovenaf, en vooraf.
Van onder af: de lezer beslist
Het beoordelen van een boek is een lastige kwestie, omdat je te maken krijgt met subjectieve zaken als smaak en interesse, die weer gerelateerd zijn aan sociaal-culturele achtergrond met daarbij behorende normen- en waardenstelsels.
Wat dat betreft moeten we in feite het kind zelf laten beslissen wat het wil lezen. Als schrijfster hanteer ik zelf het simpele principe dat elk verhaal dat iemand kan boeien een goed verhaal is.
Voor mij is de meest ideale situatie die waarbij de lezersgroep zelf aanbevelingen doet over te lezen boeken.
Het wordt tijd om de jeugd zelf te betrekken bij de keuze van de boeken die we hun voorschrijven. De Ware Tijd Literair geeft al een goed voorbeeld met hun jeugdrecensenten. Maar het is te beperkt. Het mee laten bepalen door jongeren welke boeken ze lezen moet veel breder en gestructureerder worden aangepakt. Het ideale zou zijn als elk jaar op elke school een aantal kinderen van bepaalde leeftijdsgroepen een x aantal boeken leest en dan aangeeft welke ze de beste vonden. Dan zou je per jaar een lijst met boekentoppers kunnen maken, die richtinggevend zijn bij de adviezen van de boekhandelaar de bibliotheekmedewerkers en de leerkrachten. De boekentoplijsten zouden ook een schat aan informatie opleveren voor onderzoek. Bijvoorbeeld naar de vraag: Wat is er nu aan die boeken dat die kinderen zo leuk vinden? De boekenlijsten zouden aanleiding kunnen zijn voor activiteiten, waarbij de kinderen praten over de boeken. Daarmee komt het boek in hun scène en wordt het hopelijk weer hot om boeken te lezen. En uiteindelijk moet het de jeugd zelf zijn die de grenzen van jeugdliteratuur bepaalt. Want de jeugd, daar gaat het in feite om.
Vervolg klik hier
RSS
Facebook
Twitter
