Waarom ik de film Hoe duur was de suiker niet ga kijken
door Quinsy Gario
“Hoe duur was de suikeris geen slavernijfilm, het is een romantisch melodrama dat zich afspeelt op een Surinaamse suikerplantage in 1780.”In de rest van het interview met regisseur Jean van de Velde in BN De Stem wordt het niet veel beter. Dat Van de Velde anders dan in het boek Mini Mini de verteller maakt maar dan alsnog de witte Sarith centraal zet is voor mij een complete afknapper. Dus, nee dank je.
Het is dan wel jammer dat we weer een Nederlandse film hebben waarbij talentvolle spelers opgezadeld worden met een maker die geen kaas gegeten heeft van de materie maar er wel mee aan de haal gaat.
Hieronder een handjevol recensies om voor jezelf te beslissen of je het gaat zien of niet.
- De Volkskrant: Veel van de verteltijd gaat op aan de amoureuze verwikkelingen, die maar weinig uitstijgen boven het niveau van een soap.
- De Telegraaf: Wat de kijker voorgeschoteld krijgt, doet denken aan de generale repetitie van het schooltoneel of aan de conference van Fons Jansen over een hoorspelacteur: ’on-na-tuur-lijk, hoe be-doelt u?’
- Het Parool: Zelfs als de plantage aangevallen wordt door opstandige slaven (de film speelt in de tijd van de Bonioorlogen, waarin gevluchte slaven plantages aanvielen) is dat slechts een dramatisch middel voor spanning in de levens van de blanke plantagebewoners.
- Spits: Een film over [slavernij] moet eigenlijk serieus pijn doen en dat is bij Hoe Duur Was De Suiker niet echt het geval. Aan de andere kant: dat het afschuwelijk was, dat weten we natuurlijk al wel, en er is op zich niks mis mee dat Van de Velde de nuance zoekt.
- Moviescene: De rol van Sarith is zo prominent aanwezig, dat het lijkt alsof alles om haar draait. Hierdoor weten de scènes van Mini-Mini zich nooit goed te ontwikkelen, waardoor een film met zo’n koloniaal thema alsnog een wat vreemde smaak in de mond achterlaat.
- Filmpjekijken: Het is moedig van Yootha om bijna de gehele film naakt rond te lopen. Deze keuze, maar ook de keuze om Sranan als taal te voeren maken de film realistischer. Sterker nog, met een thema als deze was het extra wrang geweest als iedereen gewoon Nederlands had gesproken.
[van de blogspot Roet in het eten]
RSS
Facebook
Twitter
