Venetië: het rijk der rijken?
door Quito Nicolaas
Venetië, mijn vakantiebestemming dit jaar, bestaat uit ruim 120 eilanden die wijd verspreid van elkaar liggen. Soms kun je van de ene wijk naar de andere wandelen en over de brug heen de andere kant bereiken. Het is lopen, lopen en nog eens kilometers te voet afleggen. Het eilandenrijk geeft een andere dimensie aan je leven. Alles wat normaliter over de weg plaatsvindt, gebeurt nu over de binnenwateren: goederentransport, inkopen doen, vervoer, uitgaan, theaterbezoek… alles! De Vaporeto’s (veerboten) meren af en aan, om honderden toeristen per uur naar alle uiteinden van Venetië te vervoeren. Ik was op zoek naar namen zoals o.a. Marco Polo, Paganini, Vivaldi en vele anderen waarmee ik was opgegroeid en nu de gelegenheid had om hen met een bezoekje te vereren.
De nostalgische sfeer op het San Marcoplein zou mij het meest bijblijven, dat wist ik al vanaf het begin. Het vier- dan wel vijfmansorkest dat afwisselend vanaf het Café Florian, waar je de duurste cappuccino kunt drinken, op hun viool, piano, gitaar en drums muziek uit de onvergetelijke jaren ’50 en ’60 ten gehore brengt. Een stormvloed aan jongeren, gezinnen en ouderen die hun laatste dagen in leven op Venetië doorbrengen. Amerikanen met een hangende buik volgepompt met cholesterol, die een afspiegeling vormt van een overmatige consumptie- maatschappij zonder grenzen. Onder het publiek heb ik wel zo’n veertig nationaliteiten geteld uit de verschillende werelddelen: Midden-Oosten, Scandinavische landen, Azië, Zuid-Amerika. Iedereen op zoek naar die ene status de rijken der aarde, al is het maar voor een paar dagen.
In de afgelopen dagen heb ik nog nooit zoveel fotografen op een vierkante meter om me heen gezien. Continu zag je toeristen met een camera rondlopen en hoorde je het flitsgeluid. De Venetiërs willen dolgraag Europeanen zijn en manifesteren dat ook in hun gedrag en kleding. In principe willen ze het minst te doen hebben met Rome, in het verleden verzetten ze zich steeds weer tegen de macht vanuit Rome. Het was in de tijd dat de stadsstaten nog bestonden. Zelf ging men op oorlogspad en werden tal van kunstobjecten veroverd die nu in hun musea’s staan geëtaleerd. Op zich is het niet vreemd als je bedenkt dat Venetië juist op het water werd gebouwd om elk (tegen)aanval te voorkomen. Venetiërs zijn van oorsprong handelaren, die weggevlucht waren of verjaagd werden van het vasteland van Italië.
Ondanks dat het eilandenrijk voornamelijk op toerisme draait – men kent vrijwel geen industrie – is in de loop der jaren een notie voor geschiedenis en cultuur bijgebracht, die nu steeds meer haar vruchten afwerpt. In tal van musea zie je de kunstschatten uitgestald, vanaf enige honderden jaar na Chr. tot de 18e eeuw. De paleizen – het Paleis van de Doge bijvoorbeeld – waren enorme woonruimtes met gangen van zo’n vijf meter breed. Hun rijkdom – de plafondschilderingen, muurversieringen, wandtapijten – laat zien dat zij zich ver verheven voelden boven het gewone volk en doet de werken van Michelangelo in het niet vallen.
Tijdens onze zoveelste stadswandeling kwam ik in de wijk Accademia de Letterenfaculteit tegen. Een beetje vreemd een faculteit der Letteren in een toeristisch oord, daar je eerder een faculteit Urbane planning verwacht te vinden. Ik zou onze hotelreceptioniste, die veel leek op een jongere versie van de Australische schrijfster Germain Greer, vragen naar de naam van een Venetiaanse schrijver of dichter. Nadat ik in het gastenboek van het museum Ca Rezzonico een boodschap achterliet in het Papiamento zodat ooit de sporen hiervan zullen worden getraceerd, liep ik naar de baliemedewerker met dezelfde vraag. Op zijn aanwijzing reisden we terug naar San Marco op zoek naar Libreria Mondadori, een vierverdiepingboekhandel. Uiteraard is alles in het Italiaans en een klein segment in het Engels. Van klassiekers tot moderne literatuur en alles wat je hart verlangde, kon je hier voor terecht. We hebben uren in de boekhandel doorgebracht.
Foto’s: © Quito Nicolaas
RSS
Facebook
Twitter
