Vat niets persoonlijk op
door Pim de la Parra
“Oom Pim, ik wil dat hij me met rust laat! Zeg hem dat ik ‘m niet meer wil. Hij geeft me hoofdpijn. Laat hij naar zijn vriendin gaan op Curaçao. Mi no wan’en moro!” Met deze woorden hoopt de vrouw van mijn achterneef dat de vader van haar kinderen voorgoed uit haar leven zal verdwijnen. Zij is me komen opzoeken in de schooltijd van hun zoon en dochter, om me te vragen of ik misschien een goedkope woning voor haar weet.
Afgodsbeeldje Pra Ngang, 20ste eeuw
Van de ene op de andere dag heeft ze het huis van haar man verlaten en woont voorlopig met beide kinderen bij haar moeder. Ik heb al lang geleden geleerd om me niet te bemoeien met de relatieproblemen van mensen, vooral niet van vrienden en familie, en hoor haar verhalen zwijgend aan. “Hij is een grote bedrieger. ‘Meneertje schijnheilig’ noem ik hem. En hij is heel erg gierig! Hij geeft me nooit iets extra’s voor mij en die kinderen. Al zijn geld gaat naar die hoer van hem op Curaçao. Ik wil hem nooit meer zien!”
Vroeger zou ik mijn neef direct bellen om hem te vertellen over haar bezoek en mijn bereidheid tonen om tussen haar en hem te bemiddelen. Dan zou ik hem voor een gesprek bij mij thuis uitnodigen en mijn bezorgdheid uitspreken over de toekomst van zijn zoon en dochter, allebei in hun puberteit. Wellicht zou ik dan zelfs de hoop koesteren dat het mij zou lukken om haar weer met hem te verzoenen… Maar in de loop der jaren heb ik met flink wat droefenis moeten ondervinden hoe onmogelijk het is om een liefdespaar dat in onmin met elkaar is geraakt weer tot elkaar te brengen. Dat is me nooit gelukt. Twee geliefden die opeens vijanden van elkaar zijn geworden, daar kun je liever geen getuige van zijn. Het is een wrede zaak vol van sluimerend geweld. Een liefdesrelatie leidt vaak tot oorlog, daar staan we meestal niet bij stil.
Er is dus geen sprake van dat ik iets zal ondernemen en ik heb zelfs niet geprobeerd om ergens een goedkope woning voor haar en haar kinderen te vinden. “Laat de dingen zijn zoals ze zijn”, hoor ik mijn tante Augusta in mijn oorschelpen prevelen. Elke dag opnieuw spreekt dit gezegde me aan: “Leave things as they are”. Steeds besef ik hoe moeilijk het is om er naar te leven. Maar kennelijk heeft dit inzicht zich vastgezet in mijn bewustzijn, zodat ik niet meer in staat ben om te leven en te doen zoals ik vroeger gewend was. Ondertussen moet ik me bedwingen om mijn achterneef niet te bellen. Ik zou hem namelijk graag willen adviseren wat voor hem het beste zou zijn. Maar wie ben ik om hem mijn advies op te dringen? Het is ZIJN leven en hij zal toch zelf het beste weten wat goed voor hem is?!
Curaçao, Monifa Jansen
Vanzelfsprekend kan ik het bezoek van de vrouw van mijn neef niet zo snel vergeten. Haar woorden zingen nog na in mijn hoofd: “Hij is een lul! Een lafaard! Een leugenaar!” Zij zal deze verwensingen vast ook in zijn gezicht hebben geuit en ik hoop maar dat hij haar woorden niet persoonlijk heeft opgevat. “Don’t take anything personally”, zegt de Mexicaanse sjamaan Don Miguel Ruiz in zijn wereldberoemde boek The Four Agreements. Hij noemt vier overeenkomsten die we heel bewust met onszelf kunnen sluiten, om niet ons hele leven gebukt te gaan onder de talloze overeenkomsten die we sinds onze geboorte onbewust zijn aangegaan, met anderen en vooral met onszelf. Deze onbewuste overeenkomsten frusteren en saboteren onze persoonlijke groei en bloei. Hij noemt zijn boek “A practical guide to personal freedom”. Als ik nog wat van mijn neef zal horen, zal ik hem aanraden om via YouTube deze Vier Overeenkomsten te bestuderen. In de volgende aflevering van deze column zal ik verder ingaan op de Tweede Overeenkomst: Vat niets persoonlijk op.
[column verschenen in de Ware Tijd van zat 19/zon 20 november 2016]
RSS
Facebook
Twitter
