blog | werkgroep caraïbische letteren

Van het Leidseplein tot Sophia’s Lust

Verslag van het Amsterdamse Boekenbal, vrijdag 24 maart 2017
door Daan Bronkhorst

Omdat jullie met ons meeleefden in de aanloop naar het Boekenbal, hier een klein verslag van de avond.

Voorafgaand, bij een fijn eten in het nieuwe pand van de Singel-uitgevers, zei de ene auteur die dit keer niet meeging tegen ons:
Maak je op voor de teleurstelling van je leven. En de andere: We noemen het altijd het meest overschatte feest van het jaar.

NIET op het Boekenbal: Michael Slory

Het was in Paradiso – welingelichte bron meldde dat de organisatoren vergeten waren dit jaar tijdig de Stadsschouwburg te reserveren. Daar stond een rij en niet zomaar eentje, van Paradiso tot aan het andere eind van het Max Euweplein. We gingen dus eerst wat drinken in het Hard Rock Café, allemaal plezierig met plezierige gesprekken. Een goed uur later geraakten we binnen. Het licht was dat van invallende duisternis op een winteravond, het lawaai van de muziek was op stormsterkte. Binnen was het vooral heel heel vol. Op een filmpje sprak een onbekende geblondeerde mevrouw het publiek toe met de oproep die ook al op drie uitnodigingen had gestaan: pluk de verboden vruchten. Twee jongens stonden achter de knoppen van de dj-tafel. Thomas van Luyn was spreekstalmeester, zijn woorden kwamen er niet erg vlot uit ondanks de spiekbriefjes in zijn hand, de grappen waren flauw of vaker nog seksistisch – mannelijk seksistisch wel te verstaan. (In de afgelopen tien jaar is het boekenweekgeschenk 1 keer geschreven door een vrouw.) Er waren een paar optredens, van mannelijke schrijvers, die door het lawaai niet te verstaan waren.

De interviews met bekende auteurs gingen moeizaam.

Dan maar dwalen door het gebouw. In een zijzaaltje trad, keihard natuurlijk, een rockbandje op dat het best goed deed en een prachtige zangeres had. Er werd zelfs gedanst. Je kon bij de bar dringen om een zelf te betalen drankje te halen, zoals dure slechte wijn. Soms kwam je iemand tegen, die je dan iets in het oor kon schreeuwen. Op het grote podium waren wat mensen aan het dansen tegen de achtergrond van
onduidelijke hardrockfilmpjes. ‘s Lands bekendste uitgever sprak Elisabeth aan, dus riep in haar oor, het leek warempel even over boeken te gaan. Connie Palmen en Herman Koch zaten op een kunstleren bank naast het podium en praatten met elkaar, of misschien ook niet, je kon elkaar toch niet horen. Er stonden in de coulissen een paar boeken: Madame Bovary het meest. Het boekenweekgeschenk was nergens te zien.

NIET uitgenodigd: Giselle Ecury

Sommige auteurs, uitgevers en partners (inderdaad, het overgrote deel van het publiek was zo te zien géén schrijver) hielden het al gauw voor gezien, wij hebben ons tot 1 uur overgegeven aan de feestvreugde.
Menigeen was dronken. Van het plukken van verboden vruchten zagen we niets, iedereen was keurig gekleed, nergens een ongewenste intimiteit en Elisabeth en ik kusten elkaar, want dat doen we het liefst.

Gewoon aan het werk: uitgever Franc Knipscheer

Vanochtend had de Volkskrant een serie interviews met schrijvers bij het bal, inclusief foto’s. Waar die gemaakt zijn, god mag het weten.

Elisabeth vatte het samen: als ze het volgend jaar niet anders doen, moet dit toch het einde zijn van het Boekenbal. Toch maar mooi meegemaakt, deze keer.

WEL op het Boekenbal: Monifa Jansen (schrijft niet)

Gelukkig troffen we hierna een Surinaamse taxichauffeur uit het district Para, die ‘jaarlijks’ zoals hij zei terugging daar. Waar Bigi Poika lag (dat is het grootste indianendorp van Para) wist hij niet, hij had nog nooit van de plaats gehoord, hij woonde op de Derde Rijweg, Sophia’s Lust. Ook het boekenbal kende hij niet. Eindelijk realiteit!

Sophia’s Lust

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter