Urenlang dromen van een einde
In 1974 kijkt de schrijfster Bea Vianen vooruit naar het eind van haar leven, in een gedicht dat ‘Echtbreuk’ heet. Ze was toen nog niet eens op de helft; ze overleed, 6 januari 2019, op 83-jarige leeftijd.
door Bertram Mourits
Ik droomde dat ik aan
mijn laatste rustplaats stond.
De koningspalmen langs het schelpenpad
ruisten bescheiden en de krekels schenen
met elkaar te hebben afgesproken, ieder
afzonderlijk en met zachte halen het uur te doen.
In het gedicht staat ze sereen bij haar eigen laatste rustplaats, dat heeft iets unheimisch, ook het gegeven dat ze er blijkbaar heel lang blijft staan. Het verstrijken van de tijd is te horen in het geluid van de krekels, die zich elk uur laten horen. De vergankelijkheid dringt een droom binnen.
Lees hier verder op de site van Literatuurmuseum, 9 januari 2019
RSS
Facebook
Twitter
