Tropenkolder: Een tong als een scheermes (III)
‘Meneer Andeweg, als ik zo vrij mag zijn u een en ander uit te leggen. Kolonialisme gaat uit van zowel een minderwaardigheids- als een superioriteitscomplex. Het is intelligent en diepgaand en maakt je zo klein, dat je het gevoel hebt dat je niets waard bent en niets kunt bereiken.’ [p. 188]
door Quito Nicolaas
De verhaalstof
De auteur heeft er voor gekozen om zijn voornaamste scènes te plaatsen op o.a. een school, een café en een hoerenhuis. Onderwerp van gesprek is bijna altijd een benadering 
op microniveau van de problemen op school, in de maatschappij en in de politiek. Hierdoor ontstaat al gauw het risico dat de verhaalstof ook bij verandering van scène c.q. een bezoek aan de hoeren, een verlengde is van datgene wat in de schoolpauzes met elkaar besproken worden. Op zo’n manier kan geen uitdieping van de karaktereigenschappen plaatsvinden. Ter afwisseling had Viola – naast Wiebe en Frank – de rol toebedeeld moeten krijgen als degene die een beetje lateraal kon denken. Hiermee wordt een extra spanningsveld geschapen in het trio Frank-Wiebe-Viola.
Het verhaal staat boordevol seksscènes, aantijgingen en raciale vooroordelen, alsof het de ingrediënten zijn voor een geslaagd roman en voor de kwalificatie literatuur. Tal van incongruenties komen in de tekst voor. Zo kan het gebeuren dat na de nachtelijke inbraak bij Frans thuis het plotseling ’s avonds is. Of dat de schrijver op pag. 57 rare bokkensprongen en associaties maakt. Af en toe weet je niet meer wie aan het woord is en ben je het spoor bijster. Soms lijkt het op fladders van losse verhalen die door knippen en plakken aaneengeharkt zijn. Behalve slordigheden, herhalingen komen onafgemaakte verhaallijnen in voor. Bovendien zijn het de incongruenties die het lezen niet gemakkelijker op maken.
‘Twee passerende leerlingen kijken me aan. Wat kan het mij schelen. Iets te winnen bij die domme wichten heb ik toch niet. Hun moeders zullen wel hoer zijn. Hun vaders drugsdealers. Of directeur van een school, die zijn net zo erg. ’ [p. 157)
Als men denkt dat vanaf p. 73 wanneer Minny zegt: ‘Dit huis is het boek van mijn leven,’ het anders wordt, dan heb je het mis. Pas halverwege het boek (p.105) krijgt het verhaal een wending, dat het als serieuze literatuur kan worden beschouwd. Op zich is het te waarderen dat een auteur het aandurft om over vermeende corruptiepraktijken op Bonaire te verhalen, maar daarmee wordt het verhaal niet spannender en is het geen bestseller. Of moet een heel volk het ontgelden om alleen die literaire prijs in de wacht te slepen? Het zijn deze minpunten die de lezer doen afhaken op het moment dat men doorheeft dat de verhaallijnen onafgemaakt en de verhaalstof niet consistent zijn.
In Indonesië waren de Nederlanders niet geliefd, na de onafhankelijkheid van Suriname is een jarenlange slepend conflict ontstaan in de betrekkingen tussen de twee landen en op Curaçao is de relatie eveneens gebrouilleerd. De gezichten in Kralendijk zijn nu gericht naar de wandklok in de huiskamer. Aan een verbeterde verstandhouding tussen de landen in het Koninkrijk heeft deze roman niet bijgedragen. Het is een roman die zeker gelezen moet worden.
Titel: Tropenkolder
Auteur: Marcel de Jong
ISBN: 978-90-5452-219-5
Formaat:12.5x 21 cm
Omvang: 211 pag.
RSS
Facebook
Twitter
