Trefossa en de canon
De informatie die de Surinaamse Schrijversgroep ’77 dankzij de altijd nijvere Ismene Krishnadath maandelijks rondstuurt, is een belangwekkende bron van informatie over activiteiten die in Suriname plaatsvinden. Iets merkwaardigs staat er echter in de aflevering van 31 mei j.l. Onder de kop ‘Trefossalezing gepubliceerd’ wordt gemeld:
Hein Eersel verzorgde in de aula van Self Reliance de eerste Trefossalezing in 2009, Canon, Cultuur en Vertaling. Hierin betoogde Eersel het belang van een eigen canon voor Suriname, omdat de culturele invalshoek van waaruit literatuur beoordeeld en gewaardeerd erg belangrijk is. Een canon is belangrijk omdat het richtinggevend is voor het literatuuronderwijs. In Suriname bestaat er veel onduidelijkheid over de literaire canon. De publicatie van de lezing mag dan ook gezien worden als een belangrijke bijdrage tot realisatie van een canon.
Het staat er allemaal reuze serieus en het lijkt logisch – lijkt, want er is hier toch een misverstand in het spel. Wie horen er tot de canon van de Surinaamse letteren (d.w.z. de groep teksten die wordt beschouwd als vaste waarden in de Surinaamse letteren en die erkenning hebben gekregen in bloemlezingen, literatuurgeschiedenissen en in het onderwijs). Voor het proza zou je kunnen zeggen: Albert Helman, en zeker nog een handvol: Leo Ferrier, Bea Vianen, Edgar Cairo, Astrid Roemer. En voor de poëzie: laat ik nu eens geen namen noemen, maar een weddenschap afsluiten: als 10 mensen die iets afweten van de Surinaamse literatuur elk een lijstje zouden moeten samenstellen van de 5 belangrijkste dichters, dan zou op GEEN van die lijstjes Trefossa staan. Hoeveel onduidelijkheid er misschien ook mag bestaan over de literaire canon in Suriname: er is geen zinnig mens die zal beweren dat Trefossa daar niet bij hoort. Dus wat de tekst van Eersel ook mag zijn, “een belangrijke bijdrage tot realisatie van een canon” kan het niet zijn, want Trefossa is misschien wel het hart van die canon.
RSS
Facebook
Twitter
