Ton Wolf is niet meer
door Michiel van Kempen
Vandaag, zondag 4 september 2011, is Ton Wolf niet meer onder ons. Dat moment zat eraan te komen, want de kanker die hem sloopte, haalde hem steeds sneller neer. Hij was soms nog geen dag het ziekenhuis uit en weer terug in zijn huis met het grote erf ver weg aan de Highway, of hij voelde weer ergens een knobbeltje dat er niet thuishoorde en kon stante pede terug naar het hospitaal. Je hebt geen keuze dan erin te geloven dat de medische stand toch nog wel een wondertje zal kunnen verrichten, daarvoor zet je graag even je rationele denkvermogen uit.
Rationeel denkvermogen: als je iemand daarmee kunt associëren was het Ton Wolf wel. Hij was op en top de nuchtere bakra in Suriname, atheïst in een land van heel veel godvruchtigen, droge leraar die toch heel erg populair werd bij zijn leerlingen. Nuchter, plezierig ironisch, tuk op de wonderen van de techniek, de pc, de Blackberry die het hem toestond de mooie plaatjes te bekijken die ik hem op zijn ziekbed toezond om hem op te monteren. Eerder een taalkundige, zou je denken, dan een letterkundige, maar toch met een buitengewone sensitiviteit voor literatuur, zoals ikzelf mocht merken toen ik hem aan het IOL les gaf (hij was ouder dan ik en een veel ervarener leraar). Die literaire sensitiviteit zette hij ook om in een aantal artikelen en in recensies van Latijns-Amerikaanse en Engelstalige diasporaliteratuur: Borges, Naipaul, Rushdie, Vargas Llosa. En kijk, daar begon hij kwatrijnen te schrijven, vaak een luchtig spel, natuurlijk met veel ironie, maar soms ook doorstotend tot het wezenlijke van het leven.
Maar wie van zijn vrienden kende hem nu werkelijk goed? Wie had kunnen denken, dat hij nog – de vijftig voorbij – opeens een prachtig mannetje met de naam Joël op de wereld zou zetten? Het stemt droevig dat hij die hartendief niet als vader zal kunnen begeleiden naar de volwassenheid. Maar de wetenschap dat het vele goede in Ton genetisch wel zijn weg zal vinden, geeft toch ook een beetje troost. Zoals hij dat zelf aan zijn lezers gaf met dit kwatrijn:
Wie valt, ziet toe dat hij spoedig staat.
En wie doet nooit wat hij liever laat?
Men kan zich ook te veel verwijten:
een weg weet zelf niet waar hij gaat.
RSS
Facebook
Twitter
Dank voor uw mooie woorden.
Ton’s humor, zijn spitvondigheden op het gebied van de taal en bovenal zijn liefde zal door iedereen node gemist worden.
Een van de mooiste nalatenschappen, die ik als zijn eerste zoon mag ervaren, zijn de pareltjes in de Nederlandse taal van zijn brieven en veel terugkerende uitspraken.
Joël kan dagelijks aan zijn vader terugdenken bij elke mooie zin, een goede grap (waar bij voorkeur goed over nagedacht moet worden) en periodiek bij grote sportevenementen (o.a. de World Series). Die dingen zijn voor mij in elk geval onlosmakelijk verbonden met Ton Wolf.
Hij heeft mij een mooie jeugd bezorgd met een kijkje in veel uiteenlopende hoeken van de samenleving. Honkbal, literatuur, vissen, kamperen, varen, zwemmen, fietsen, natuur, reclame, studeren en ICT zijn mij allemaal voorgeschoteld door Ton en ik mocht kiezen waar mijn interesse lag. Daar heb ik in elk geval van geleerd dat geluk eerder te vinden is in het hebben van keus, dan in het resultaat van de gemaakte keus.
Ton, ik zal je zeker missen maar ga je nog vaak tegenkomen in de kleine dingen des levens.
Sven
Hij zal door ieder gemist worden wij mogen alleen maar hopen dat hij nu de rust mag vinden,
en dat alle die hij in het leven heeft geraakt hem in zijn/haar hart zullen mee dragen.
Mogen hij rust vinden samen met zijn overleden dierbaren, ouders en broers.
Sebastiaan