blog | werkgroep caraïbische letteren

Tommy Wieringa wint Libris Literatuurprijs 2013

Tommy Wieringa heeft de Libris Literatuur Prijs 2013 gewonnen voor zijn roman Dit zijn de namen. De winnaar werd vanavond in het Amstel Hotel in Amsterdam bekendgemaakt door Clairy Polak, voorzitter van de jury.
De jury prees het boek van Wieringa voor ‘de stilistische bravoure, de filosofische diepgang, de aforistische kracht, de hecht getimmerde compositie, de originele beeldenpracht’. De auteur noemde de prijs bij het in ontvangst nemen ervan ‘een vergissing in mijn voordeel’. De avond beleefde hij als ‘heel gelukzalig’.

Wieringa vertelde in programma Nieuwsuur dat hij het boek schreef vanuit de vraag: wat is de kiem van religie? ’96 procent van de wereld gelooft in een opperwezen, dat is iets ongelooflijks. Hoe komt dat? Daar wilde ik naar op zoek.’

Aan de prijs is een geldbedrag verbonden van 50.000 euro. De Libris Literatuur Prijs wordt elk jaar toegekend aan het beste Nederlandstalige literaire fictieboek van het afgelopen jaar. Het is de 20ste keer dat de prijs werd uitgereikt. Polak en de vier andere juryleden bogen zich over 170 ingezonden romans.

Wieringa’s boek Dit zijn de namen kreeg vijf sterren in de Volkskrant. Het werd als volgt gerecenseerd door Daniëlle Serdijn.

Recensie Tommy Wieringa, Dit zijn de namen
‘Hij weet dat ze vooruitgeschoven posten zijn van hun familie, hun dorp, hun gemeenschap. In hun voetspoor reist een onzichtbaar gezelschap van vaders, moeders, broers, zusters, ooms en tantes en neven en nichten mee. Op hen is alle hoop gevestigd. Zij zijn het pioniersgewas – alles kun je ze aandoen, honger, dorst, hitte en kou, ze zullen alles overleven.’

Profetische regels in de nieuwe roman van Tommy Wieringa, die zich afspeelt in het meest onherbergzame deel van Oekraïne. De roman begint in Michailopol, een onvindbare grensstad ergens in de steppe. Het ligt er volstrekt verlaten en afgesloten van de wereld. We volgen er de bezigheden van de 53-jarige politiecommissaris Pontus Beg. Lichtpuntje in zijn Oostblokgrauwe wereld is de maandelijkse vrijpartij met zijn huishoudster. Pontus’ kinderloze bestaan biedt een even desolate aanblik als het landschap.

In een tweede verhaallijn lezen we over de helletocht van een groep vluchtelingen. Wieringa vertelt hoe ze huis en haard verlaten om een betere toekomst te vinden. De één is op de vlucht, de ander denkt een uitverkorene te zijn en weer een ander vertrouwt erop meer geld te zullen verdienen in het nieuwe land. De oeverloosheid van de tocht maakt de reis tot een moderne exodus naar het Beloofde Land. Wieringa’s verhaal stapt losjes mee met die geschiedenis.

Lees hier de volledige recensie.
Lees hier meer over de andere genomineerden.

[uit de Volkskrant, 6 mei 2013]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter