Ter herinnering aan Mike Wilson
Vandaag [23 februari 2022] kwam vroeg ‘s ochtends het bericht van het heengaan van Michael (Mike) Wilson. Het heeft me erg geraakt. Hoewel we elkaar uit het oog zijn verloren, was elk weerzien weer een feest van warmte en vrolijkheid. Zonder Mike was er geen Sharda in het theater, geen Sharda die schrijft.
Ik kwam hem tegen op mijn eerste dag op Adek – hij was een jaar vóór mij, en ik was de eenzame sociologiestudent van mijn inschrijvingsjaar. Hij nam me onder zijn hoede, samen met Angela Kowsoleea. Ik mocht vaak meedoen met hun jaargenoten zoals Elviera Sandie, Fideelia Gallon, Tanja Muskiet, Nisha (ben naam even kwijt). Op een dag had de studentencommissie onder leiding van Henk Carbière bedacht het ingeslapen Universiteitstheater weer tot leven te wekken, en om het doodse campusleven een boost te geven. Zo startte het Universiteitstheater weer, Doe mee, zei Mike, en zo deed ik mee. Zo deed ook bijv Charle Wilfred mee.
Van Bonte Avonden gingen Mike en ik naar ‘echt’ theater. Ik ging de regisseurskant op, Mike wilde gewoon acteur zijn. en als sluitstuk van een cursus vertaalde ik een stuk van Samuel Beckett (interessant detail: ik deed dat tijdens de colleges van Hoefdraad, ja, die). En natuurlijk speelde Mike hierin.. Samen met Jimmy Kasdipowidjojo (nu rechter). We speelden ook Eugène Ionesco’s De Kale Zangeres, en nog een heleboel zelfgeschreven stukken. Hij was mijn eerste medeschrijver, mijn eerste criticus, mijn eerste steracteur. Maar we waren ook vrienden, in vrolijke en minder vrolijke tijden. Mijn moeder was dol op hem, want hij kon zo genieten van een bord rijst met sardien. We hebben vele vele vele avonden tot het ochtendgloren geleuterd, we reden terug in de oeroude auto van Henk Carbière (15 mensen in 1 auto) en zongen dan, -ik geef het toe, niet helemaal nuchter-, uit volle borst schunnige versies van liedjes, in de doodstille straten van Paramaribo. Tijdens 1 zo een niet geheel nuchtere avond op het SWI (Stichting Wetenschappelijke Informatie, van Jack Menke, waar we niet geheel wetenschappelijke borrelavonden organiseerden, waarvoor Mike dan cottage cheese sandwiches maakte) presteerde Mike het om zijn conga (of was het een bongo?) te ruilen tegen een ouwe Zundapp- die noemden we Betsy. Vele, vele kilometers is Betsy’s duozadel bereden door vele vele Sociologen in spe. Zestig jaar is hij geworden. Mijn hoofd is vol mooie herinneringen.
Dag Mike, dank je wel voor zoveel moois, zoveel vrolijks. De laatste keren dat ik Mike sprak barstte hij steeds van trots als hij het had over zijn gezin. Maar ook over de buurt waar hij woonde, en waar hij natuurlijk weer van alles en nog wat deed. Veel sterkte aan zijn familie, vrienden, iedereen die hem lief had.
RSS
Facebook
Twitter
