Tentoonstelling over koloniale geschiedenis Den Haag wordt goed bezocht
Ter gelegenheid van het Herdenkingsjaar Slavernijverleden is het Haags Historisch Museum in de koloniale geschiedenis van de regeringsstad Den Haag gedoken. Hoewel Den Haag geen handelsstad was als Amsterdam of Middelburg, hadden Haagse beslissingen wel ooit grote gevolgen voor miljoenen mensen ver weg: in Indonesië, in Suriname en op de Caribische eilanden.
Het koloniale verleden is in Den Haag ook op vele manieren aanwezig. In de taal, muziek, eten, festivals, herdenkingen en in de architectuur. In het voormalige Ministerie van Koloniën aan het Plein hangen nog altijd portretten van de bestuurders van toen. In de koninklijke bibliotheek deed Anton de Kom onderzoek voor zijn boek Wij slaven van Suriname. Al deze zaken en meer zijn te zien in de tentoonstelling Koloniaal Den Haag – een onvoltooid verleden.
Haagse koloniale geschiedenis
Het verhaal wordt verteld door de ogen van de mensen die erbij waren. Bekende personen zoals Tula, leider van de Curaçaose slavenopstand van 1795, of Johannes van den Bosch, die het Cultuurstelsel invoerde in Indonesië, worden in een nieuwe historische context gepresenteerd. Er is ook aandacht voor minder bekende personen. Bijvoorbeeld de tot slaaf gemaakte Virginie, die de strijd aanging om haar vrijheid en die van haar kinderen te krijgen, en daarin gelijk kreeg van het Ministerie van Koloniën. Vervolgens streed ze door totdat ze haar eigen naam kon kiezen: Virginie van Gameren.
Programma
Rondom de tentoonstelling organiseert het museum een uitgebreid publieksprogramma. Kom op 16 augustus naar de avond over (koloniale) eetcultuur of loop op 26 augustus mee met de stadswandeling Den Haag en Slavernij. De tentoonstelling is nog t/m 3 september te bezoeken. Info: www.haagshistorischmuseum.nl
[bericht overgenomen van Waterkant, 5 juli 2023]
RSS
Facebook
Twitter
Soms worden verzinsels waarheid wat jammer is. Twee schrijvers (Preedy en Emy Maduro) schreven in de jaren 80 van de vorige eeuw over de slavin Virginie en haar verwikkelingen met de koloniale overheid. Zij claimde haar vrijheid omdat ze in Nederland (Friesland) was geweest. Ze kreeg deels gelijk van de overheid. Ze werd als vrij beschouwd tenzij wat inhield dat ze vrij nog slaaf was. Ze kreeg toen nog geen achternaam. In het boek Manumissies in Suriname, 1832-1863 (1997) kon het verhaal van Preedy en Maduro verder gebracht worden: Virginie wilde nogmaals naar Nederland en wilde een achternaam. Die kreeg ze en deze was opgelegd: Gameren (een klein dorpje in Gelderland). Sindsdien heette zij Virginie Gameren. Rond 2019 werd op IJburg in Amsterdam een wijk ontwikkeld met straatnamen met een koloniale context. Virginie Gameren werd uitgekozen om een straat naar haar vernoemd te krijgen: de Van Gamerenstraat want men dacht dat ze Virginie van Gameren heette. Dit noopte mij om een, op basis van literatuur (Preedy en Maduro die het verhaal correct hadden beschreven) en nader archiefonderzoek een artikel voor de Wi Rutu (2023, dl 1) getiteld ‘Virginie Gameren’ te schrijven waarbij verzinsels tegengesproken werd en duidelijk werd gemaakt dat ze Virginie Gameren was gaan heten. Artikel kwam ook bij de straatnaamcommissie Amsterdam die na verificatie van het artikel besloot de de naam Van Gamerenstraat te laten vervallen en te hernoemen in Gamerenstraat. Zie hiervoor dus het artikel in de Wi Rutu en de link naar het artikel in Het Parool die daarover berichtte op 23.10.2023.
https://www.parool.nl/amsterdam/nieuwe-straatnaambordjes-op-ijburg-naam-anti-slavernijactiviste-blijkt-niet-te-kloppen~bc19cef6/