Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Zandvliet Kenneth
Kenneth Zandvliet – Galibi
Onderweg terug ….
De korjaal baant zich een strakke weg door het kalme water
Vanaf het witte strand, waar de ochtendzon een flirt maakt met mijn bronzende lichaam, trommelen bevriende indianen nog een laatste afscheidsgroet
Papegaaien lijken een ritueel boomspelletje te spelen
Terwijl een zilte zwoele wind mijn lippen teder zoent
Ik begin mij stilletjes af te vragen hoever volmaakt geluk echt reiken kan
Ik bloei, gloei en ervaar zowaar een ritme in het zacht klotsende water van de Marowijnerivier
Alles balanceert hier in een bijna mystiek evenwicht
Even schrik ik lichtelijk op om het beeld van de vroege morgen, toen de lederschildpadden geen betonnen kolossen bleken te zijn
Maar de klanken van de bootsman, die zijn lied zingt over boto’s en skwala’s verzachten direct mijn ontzagwekkende angst
Verderop krult een luiaard ineen en klampt zich stevig vast aan de takken van de machtige kankantri, terwijl hij al blind is van slaap
Gelijkend dolfijnen gaan kolibries de sprint aan met onze boot
Vederlicht worden zij door de wind gedreven
Het opkomende zonlicht weerkaatst een duizelingwekkende schittering van hun onuitspreekbare kleuren
Maar als de gids bijna indolent uit lighouding opstaat en zich languit begint te strekken, zwaaien zij plotseling, als door een kompas gedirigeerd, sierlijk en elegant zijwaarts af, waarna de gids luidkeels roept: “Albina, wi doro!”
Galibi. Foto © Michiel van Kempen
.
Kenneth Zandvliet – Snow in Paramaribo
Wanneer alles wat je ziet een stilleven lijkt te worden en de indrukken je inspireren en domineren. Dit gevoel ontstond bij mij op een septembermiddag (2005) in Paramaribo.
Kussend tegen een fajalobistruik balanceert elegant een kolibrie op het zuchten van de tropenwind
De prille augustuszon breekt door tussen de palmen en poetst het blad van de trotse amandelboom
Langzaam danst de schaduw van een kind over een zandpad
Tegen het terras van Krasnapolsky verzonken in het rumoer en gezoem hoor ik het gerinkel van flessen op de schaafijskar
Ys! Krachtig geschaafd tot het witte, schone, bevroren poeder, heilig platgestampt als een sneeuwbal, vermengd met een laagje zoet, mijn zoete rode sneeuw, hier bij de domineestraat
Plotseling buldert mijn buurman een lach die beweging brengt op het gelaat van een toerist en hem even kort doet stoppen, waarna hij met rasse schreden zijn gang weer voortzet
Terwijl een bedelaar elders, speels zijn dollars ontvangt met een gouden lach
En een dame haar gekunstelde haardos beschermt met een veel te grote felgekleurde paraplu en wandelt alsof ze een dansje maakt met alle hemellichten boven Paramaribo
Om de hoek spelen schoolkinderen in uniform een spel met vakken, zo lenig en zo snel, een zo amusant schouwspel
Daar, in de verte, lopen twee mannen, grijs, zo stil en lijken de tijd alsmaar langer en langer te maken
Open, blij en verrast, onderga ik de beleving en de betovering van dit nieuwe bestaan
Zelfs de klanken van de kaseko, aan de overzijde, doen een verborgen ritme in mij opkomen
Ik open mijn nieuwe tropenziel en vind in alles een beetje van mijn zijn, voldaan en tevreden neem ik een lik van mijn schaafijs en slenter kalm verder in het ritme van de meute in de domineestraat.
Paramaribo, 21 september 2005
.
Kenneth Zandvliet – Moderne devotie
Ik zag drie dames bidden!
Op een dakterras, overvol
Op een donderdagmiddag
In tweeduizendenzevenIk zag drie dames bidden
Intens, vol bezieling, met oprechte toewijding
Voor hun zalmfilet, komkommersalade
En baguette Old Amsterdam
Op een dakterras, overvol
Op een donderdagmiddag
In tweeduizendenzevenIk zag drie dames bidden
Intens, vol bezieling, met oprechte toewijding
Voor hun zalmfilet, komkommersalade
En baguette Old Amsterdam
Ik zag drie dames bidden
Opzienbarend!
Op een donderdagmiddag
In tweeduizendenzeven
Rode lippenstift, Chanel no. 5,
Pierre Cardin, nagellak en PDA’s
Verbaasd en verwonderd geniet ik stilletjes mee
Van dit zeldzaam geworden tafereel
Moderne devotie
zomaar op een doordeweekse dag
Even nog glossen zij hun lippen
Met een penseeltje en trekken hun mantelpakjes keurig recht
Dan verdwijnen zij gedrieën in oostelijke richting
Tegen het naderende zonlicht
Mijn God wat was dit puur en o zo mooi!
[Donderdag 12 april 2007].
RSS
Facebook
Twitter
