Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Zalman Sirano
Ik rook weer
om de lieve vrede
want dit teer
is mijn tere ziel’s mede
Gerben de Ruiter, 2012
Ola Caribense in Den Haag
Op zondag 21 september 2014 organiseert de Vereniging Antilliaans Netwerk een concert met Ola Caribense. Zij zullen in de namiddaguren muziek ten gehore brengen van o.a. de debuut CD Timeless welke op 24 december 2013 is uitgebracht.
De CD bevat arrangementen geïnspireerd door de traditionele muziek van Aruba, Bonaire en Curaçao. Het is het resultaat van een prachtige samenwerking tussen de vaste kern van musici met diverse componisten, arrangeurs en gastmusici – allemaal van verschillende nationaliteiten, leeftijden en muzikale achtergronden onder de bezielende leiding van de Curaçaose Adillée Praag. Ze komen samen in de ambitie van Ola Caribense de traditionele Antilliaanse muziek levend te houden, door te geven en te ontwikkelen de toekomst in. Hoe hebben ze hieraan vorm gegeven? read on…
Srefidensi! de kunst van het goede leven in Suriname
Wat is ‘Srefidensi’? Onafhankelijkheid, ja. Als men in een land naar echte onafhankelijk streeft, gebeurt dat via ‘natievorming’. In ons land, Suriname, dat al sinds 1975 formeel onafhankelijk is , speelt natievorming een rol in de politiek. Maar wat houdt het in? Wat moet het inhouden? Daarover schreef Wim Bakker (arts en politiek denker) het boek’Srefidensi! De kunst van het goede leven in Suriname’ (2013). Voorin het boek, op pagina 1, staat in grote zwarte letters wat ‘Srefidensi’volgens Bakker inhoudt:
read on…Chinezen: Taalbarrière grootste boosdoener
door Wytske van Tilburg
Paramaribo – Ter gelegenheid van 160 jaar Chinese vestiging in Suriname organiseerde de Suriname Chinese United Association (SCUA)een lezing in Royal Torarica. De belangrijkste boodschap: ‘Er is niets aan de hand met Chinezen in Suriname’. Maar de problemen die bij de Chinese immigratie ontstaan, worden ook niet ontkend.
De taalbarrière wordt als de belangrijkste boosdoener beschouwd. Volgens de sprekers maandagavond zijn er twee verschillende taalbarrières. De eerste omvat communicatieproblemen tussen westerlingen en Chinezen en de tweede behelst de diverse dialecten die eveneens zorgen voor problemen tussen de Chinezen onderling.
Begrip en geduld
Steven Tsang, voorzitter van SCUA, beschrijft de communicatieproblemen tussen de westerling en de Chinees. “De problemen zijn bij iedereen bekend. Het is niet dat de Chinezen niet willen leren, maar ze willen niet opvallen.” De SCUA wil de problemen rond Chinese immigratie actief aanpakken. Tsang pleit onder meer voor een Chinese immigratiecursus en wil samen met de regering de stroom van immigranten begeleiden. “Wij vragen Surinamers om begrip en geduld bij het oplossen van dit vraagstuk. Het is een kwestie van tijd. Wij willen helpen bij de opbouw van Suriname.”
Oude en nieuwe Chinezen
William Man a Hing, jurist en naamkundige, heeft het vooral over de taalbarrière tussen de oude en de nieuwe generatie Chinezen. Volgens Man a Hing is dit is een continu proces, omdat er altijd nieuwe Chinezen zullen blijven komen. “Door de verschillende dialecten verbrokkelt het contact tussen de kinderen en de ouders.” Zijn oplossing: ‘hard aan het werk gaan met z’n allen!’ “We moeten niet bang zijn voor de nieuwe generatie Chinezen, maar die juist verwelkomen.” Zowel de oude als nieuwe generatie Chinezen heeft elkaar nodig en kan elkaar maar beter ondersteunen.
Kunstenaar Paul Woei vindt dat er te veel misverstanden zijn rond de Chinezen en tussen de Chinezen onderling. Hij vertelt veel liever over de inbreng van de Chinees in de ontwikkeling van Suriname. Zijn enthousiasme blijkt uit de vele zijsprongen in z’n verhaal, af en toe is hij zelf even de rode draad kwijt. De meeste gasten hangen aan zijn lippen, anderen lijken hem niet meer te kunnen volgen. Wegens het strakke schema kan Woei zijn verhaal niet afmaken, maar na afloop is er nog gelegenheid om Woei zelf te spreken. De meningen over de lezing zijn verdeeld. Esther Lai-A-Fat hoopte meer te weten te komen over haar voorouders. Ook vind ze de lezing van Woei ‘een beetje warrig’. Stanley Tjin noemt beide lezingen juist ‘boeiend en geestig’.
Na de lezingen opent minister Ashwin Adhin van Onderwijs en Volksontwikkeling de fototentoonstelling over 160 jaar Chinese vestiging. De tentoonstelling, samengesteld door Woei, is vandaag nog voor het laatst te bezichtigen in Royal Torarica. Daarna verhuist de tentoonstelling naar het Nationaal Archief.
[uit de Ware Tijd, 16/10/2013]
De Parade
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Ik kom al jaren in het getransformeerde Moreelse Park bij Utrecht CS. De laatste keren moeizaam over kabels, boomwortels en stoepranden rammelend met scootmobiel of rolstoel, want de toegankelijkheid laat nog te wensen over.
Maar het is heel anders als je De Parade als deelnemer bezoekt. Ik kwam in stijl met de Canta aangereden. Bij de ingang ontvangen, door gastheer Mike Platenkamp, krijg ik een rood polsbandje om dat tot de laatste dag vrije toegang belooft en mag naar Café IK. De route erheen wordt nog eens extra bemoeilijkt door een stenen muurtje met aan weerszijden stoeptreden, maar een behulpzame collega-dichter en Wim krijgen mij daar overheen en ik mag via de zijdeur naar binnen.
Meer collega’s stromen toe:Gijs ter Haar, de reus tattoo, met zijn indringende poëzie, Peter Knipmeijer, die tweede werd bij de Turing gedichtenwedstrijd, Pom Wolff, die naast prachtige pomgedichten ook recenseert, Hanneke van Eijken, die ook promoveert op Europees burgerschap, de Koerdische vluchteling Baban, Amber-Helena Reisig, die naast poëzie een fragment uit haar debuutroman voorlas, Simon Mulder, die ook presentator en organisator van poëziemanifestaties is, Gerben de Ruiter en zijn 13-jarige dochter, die de verrassing van de avond blijkt met haar gevoelige woordkunst (zie foto hieronder).
En Björn van Rozen, met zijn prettige zangstem, die wie dat wil, begeleidt op het toetsenbord. En dat wil Mike Platenkamp met zijn fluisterstem wel.
Ik zou iedereen willen citeren, maar moet een keuze maken.
Road trip
Het is de weg die tot mij spreekt,
in monotonie van witgestreepte morse
trekt hij banen in mijn hoofd
als eigen stem door velden galmt.
in monotonie van witgestreepte morse
trekt hij banen in mijn hoofd
als eigen stem door velden galmt.
Van dat alles herhaling is zonder einde.
Reizen zonder bestemming.
Bewegen zonder doel.
We draaien de klok op maar hebben geen sleutel,
en waarheid woont waar wij net waren.
Gijs ter Haar, 2003
Rook
Ik rook weer
om de lieve vrede
want dit teer
is mijn tere ziel’s mede
Ik mijmer over as
verdwaal weer in rook
drijf op wat was
voel hoe ik dit lijf verstook
Van alle lucht
van elke zucht
van elke rede
Ik druk mijn leven uit
in asbak en taal
ik neem een haal en fluit.
Gerben de Ruiter, 2012
Baanzand
verschroeide kindervoetjes
reppen zich door hete
kristallen korrels
op weg naar
Bersaba
waar de parakoranti kruimelig
lokken in de hutten
van pinabladeren
en droge stokken
in de middagkoelte
opgefrist door zuurwater
en pompelmoes
slepen zij
door de nu weldadig
koele parels
hun weg terug
naar GeGe’s
ritmisch lonken
en de goudrode vonken
die de ijzeren draak
laat ontsnappen
als hij zijn weg baant
onder de volle maan
in de oktobermaand
van vakantiekindervreugd
baanzand
dat door
mijn vingers glijdt
als de sprookjes
die Ouma
mij toefluistert
met haar
warme stem
vol mystieke wonderen
van weleer
Carry-Ann Tjong Ayong, uit De wasvrouw
Dag der Inheemsen 2012
Vandaag is het de jaarlijkse Dag der Inheemsen, die in Suriname sinds 2006 wordt gevierd als officiële vrije feestdag. De Nationale Dag der Inheemsen drukt het respect voor het inheemse deel van het Surinaamse volk uit en erkend de inheemsen als volwaardig volksdeel van het land.
De foto is gemaakt op de savanne nabij het inheemse dorp Hollandse Kamp: jongeren wandelen deze weg tweemaal daags om te gaan baden in de kreek.
Muziektheater Bami Cola
Stichting Boekids Suriname presenteert de Surinaamse muziektheaterproductie: Bami Cola. Een verhaal als het leven zelf. Over liefde, hoop en verlangens.
‘Vanaf die ene ouderochtend belt meester Godlieb plotseling vaak naar mijn huis en vervolgens moet mijn moeder plotseling snel weg. En hij is raar tegen mij gaan doen. Hij kijkt me niet meer recht in de ogen. Vroeger was dat anders. Ik mocht de schriften uitdelen. Ik mocht het bord wissen.’
De 14-jarige Erik Treurniet woont alleen met zijn moeder in Paramaribo. Erik is bang voor draken en in zijn dromen ziet hij grote witte reigers. Zijn vader heeft een nieuwe vriendin, Rita Banana. Zijn geschiedenisleraar, meester Hendrik Godlieb, wil graag dat Erik hem voortaan oom noemt, want dat heeft Eriks moeder graag. Zelf is Erik verliefd op zijn klasgenootje en buurmeisje Mara, maar Mara gelooft niet in de liefde. Ze gelooft zelfs niet in een toekomst in Suriname. Erik raakt in de war, opeens weet hij een manier om iedereen weer aan zich te binden…
Script: Tessa Leuwsha
Regie: Tolin Alexander
Acteurs: Eva Beeldsnijder, Hilkia Lobman, Giovanni Foort
Muzikanten: Arsinio Seedorf en Neville Stekkel
Producent: Stichting Boekids Sur.
Productie: Marisa Pieplenbosch, Ellen van Heijningen
Geluid: Regillio Wirht
Licht: Jennie Kornelis
Runner: John MacNack
Beeld: Sirano Zalman.
Tekstfragmenten van: Arlette Codfried, Iraida van Dijk, Ricardo Pollard, Kevin Headley en Raoel Doelahasori
Bami Cola speelt in Theaterschool On Stage; Mgr. Wulfingstraat, Paramaribo: 20 mei (try-out), 21 mei (première), 28 en 29 mei 201
Onder het rode licht – Writers Unlimited 2011
door Rihana Jamaludin
Op het podium, onder het rode licht, de goed gevulde zaal vaag zichtbaar, maak ik aanstalten om een fragment voor te lezen. Presentatrice Noraly Beyer heeft het fragment uit mijn nieuwe roman Kuis gekozen, dat volgens haar meer prikkelend is voor aspirant kopers dan de twee spiritueel getinte fragmenten die ik zelf had uitgezocht. Tevoren heeft zij mij wel de kans gegeven om over religie en spiritualiteit te vertellen. Over de gangbare gedachte, dat geloof en godsdienst vanzelf zullen verdwijnen wanneer het individu zich ontwikkelt, en dat dit volgens mij geen vanzelfsprekendheid is; van religie naar atheïsme is niet de enkele weg die een mens in ontwikkeling kan volgen, maar één van de vele.
Spiritualiteit en erotiek vormen de leidraad in Kuis, het eerste hebben we al gehad, nu het tweede. Aarzelend begin ik de pikante passage voor te lezen. Over erotiek schrijven is nog iets anders dan erover voordragen, met rode wangen en neergeslagen ogen lees ik voor, mijn verlegenheid maskerend. Het publiek vindt het prachtig, dat scheelt. Aangemoedigd lees ik verder tot het korte stukje uit is. Noraly weet feilloos gebruik te maken van het moment, ze doet er een schepje bovenop en vraagt me nog meer te vertellen, nu uit het blote hoofd. Over de Non van de blauwe schede verhaal ik, gebarend om de aardewerken kuisheidsgordel in de fantasie van het publiek vorm te laten krijgen. Het werkt, zowel de luchtigheid van het verhaal als de diepere bedoeling hebben een kans gekregen in het gesprek, Noraly is een geweldige interviewer.
Vrolijk zet ze de finale in: met haar rug naar het publiek zal zij een rode roos de zaal in werpen. Wie die vangt, krijgt het eerste exemplaar van Kuis uitgereikt. Schrijfster Tessa Leuwsha, eerder geïnterviewd, en ik kijken lachend toe. Noraly telt af en gooit de roos – bijna midden in de zaal. De heer die de roos heeft opgevangen blijkt een Duitser te zijn die Nederlands doceert. Hij wordt na afloop meteen door de Wereldomroep geïnterviewd. De rode roos speldt hij op zijn jas.
De roman Kuis is in de boekhandel verkrijgbaar, prijs e 17,50 (KIT Publishers, Amsterdam)
Foto: @ Sirano Zalman. Op de foto vlnr Rihana Jamaludin, Tessa Leuwsha, Noraly Beyer.
Sirano Zalman: EXE!
EXE! Expressions of Emotions, the upcoming exhibition of Sirano Zalman, December 01-05, 2010, in De Hal, Paramaribo. Opening night: December 01, 2010, 19:00 hrs & discussion: December 03, 2010, evening.In EXE! fifteen to sixteen large (all at least 100 centimeters high, and 180 centimeters wide) photographs printed on canvas, as well as seven to eight paintings from the Passion Scream series, will be on display in De Hal. In this Sneak Preview Sranan Art blog readers get a taste of both … In Suriname Sirano Zalman is best known for his paintings, but photography has always been a way in which he loves to express himself too. But he stresses that he is not a photographer, but a painter. “Every square centimeter you see here has been altered, worked on, changed. Layer after layer. Nothing you see here is the same as it was when I started. Like a painting, a photograph to me is a composition: you make your own colors. I’m painting with pixels instead of with a brush …”
When confronted with Sirano Zalman’s work, not everyone can appreciate -or should I say cope with- its directness. People tend to start giggling, not really daring to use the word “sex”, or “nude”, let alone “penis”, “vagina”, to describe what they see. I remember a Dutch lady once said about Sirano’s work that she felt “onthutst”. Unsettled. Disconcerted.
A popular talk show host startled me by suddenly using vague phrases like “let’s say figurative” and “fascination for the female body”, larded with a lot of eye flashing and giggles, to explain to the viewers what Sirano’s work is about . For Suriname’s conservative society it is not easy to exhale; or when it comes to the other side of things: to inhale and breathe again.
Sirano Zalman: “Experiencing nudity is all about the mindset with which you look, and the context. With photography the viewer thinks what he sees is reality, it has a different impact.”
The male portraits show men in vulnerable poses, fetal positions, curled up. “I wanted to make a stronger connection between sensitivity and the male body. People regard men as strong, brave, tough.
“The background carries its own associations, gives the work more meaning.” Sirano uses either manmade environments as a background, or scenes from nature, in which the elements seem to play a role: air, water, earth. No, no fire, but that is always there in the form of passion.
SURE Suriname
Arts & craft op ARTI 2010
De expositie SURE Suriname is te zien tijdens ARTI 2010 van 6 t/m 10 oktober. Sure Suriname bestaat uit een mix van moderne beeldende kunst en design, met een duidelijke Surinaamse signatuur. De Stichting Designers at Work is initiatiefnemer van zowel de presentatie als de ontwikkeling van de tentoongestelde producten. SURE Suriname wordt op vrijdag 8 oktober om 20.00 feestelijk geopend door Rabin Baldewsingh, de Haagse wethouder van Volksgezondheid, duurzaamheid, Media en Organisatie.
read on…
RSS
Facebook
Twitter
