Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Winter Aisa
Livestream: In Suriname van Raoul de Jong & Sanneke van Hassel
Een ode aan Surinaamse helden en verhalen, vanuit je huiskamer
Op 24 en 25 november duikt Theater Rotterdam, ter ere van 45 jaar Onafhankelijkheid, de geschiedenis in met de leesvoorstelling In Suriname, een zoektocht naar Surinaamse schrijvers en andere helden. De voorstelling is gebaseerd op het boek Jaguarman van Raoul de Jong. Puttend uit bekende en onbekende boeken en verhalen neemt de leesvoorstelling In Suriname je mee langs vele stemmen, van Anton de Kom tot revolutionaire dichters. De muzikale omlijsting wordt verzorgd door de a capella zang- en percussie groep Black Harmony.
read on…In Suriname
Theater Rotterdam duikt onze gezamenlijke geschiedenis in met een ode aan de Surinaamse literatuur en verhalen. Puttend uit bekende en onbekende teksten neemt de leesvoorstelling In Suriname je mee langs vele stemmen. read on…
Film Suriname: ‘We willen onze eigen verhalen vertellen’
door Donovan Mijnals
PARAMARIBO – “Het is me een doorn in het oog dat Wan Pipel al veertig jaar lang de beste film van Suriname is. Dat zegt iets over ons”, stelt filmmaker Dave Edhard gepassioneerd. Na Wan Pipel heeft de Surinaamse filmindustrie zich langzaam ontwikkeld. Sterker nog, het zou bijna twee decennia duren alvorens er nog een speelfilm van Surinaamse makelij zou verschijnen. read on…
Workshops officiële start Moengo Festival of Theater & Dance
Het Moengo Festival of Theater & Dance wordt dit jaar gehouden van 19 tot en met 21 september in Moengo, Marowijne. Het thema voor dit jaar is ‘Pee fu wini’ oftewel ‘spelen om te overwinnen’. Zoals de naam aangeeft, zullen theater en dans tijdens deze tweede editie van het Moengo Festival centraal staan. read on…
Slavernij abstract poëtisch neergezet
door Tascha Samuel
De slavernij is zo langzamerhand een uitgekauwd onderwerp. Maar indien goed overdacht en met voldoende creativiteit benaderd, kan het verfrissend gepresenteerd worden. De makers van From Roots To Crown, Gianni Grot (choreografie) en Helen Kamperveen en Ann Hermelijn (productie) hebben laten zien dat het anders kan. Het woord voorstelling dekt de lading nauwelijks. Het is een belevenis. Via moderne dans, klassiek en hiphop op hoogstaand niveau, worden bezoekers naar het puntje van hun stoel gedreven. Het resultaat is dat je je waant in een rollercoaster, waar dans, muziek en spoken word samenvloeien tot één geheel.
Abstract
De indringende pianomuziek waarop de lichamen synchroon en krachtig, op het acrobatische af bewegen, grijpt de aandacht vast als de wortels van een boom. De spanning wordt gedurende de avond langzaam opgebouwd. Spoken word, in overwegend Engels, door Daniel Kolf, Aisa Winter en Renate Galdey, is een prachtige aanvulling en gaf body aan het vrij abstracte stuk. De beeldspraak is fenomenaal, poëtisch schoon, scherp en confronterend.
Klaagzang
De volgende scène beeldt het harde leven uit op de plantage. De naakte bovenlijven, knikkende knieën die de zware last dragen, soms van dode lichamen in samenspel met de zang en spoken word hebben veel meer weg van een jeremiërend klaaggezang. Deze worden vervolgd met de gluiperige, begerige blik van de plantagemeester. Zijn grijpende handen beelden macht uit, die hij meent te hebben.
Indringer
De aangrijpende mimiek, terwijl een slavin haar eer probeert te bewaren, is bloedstollend. Vol agressie, wreed en ondanks haar verzet is ze niet opgewassen tegen de smerige indringer. Bijzonder was het contrast van de blanke meesteres die haar blik laat vallen op het donkere gespierde lichaam van een slaaf. De mimiek is daar een stuk sierlijker en geeft meer het gevoel van verleiding en genot van de daad. Maar dat de slaaf zich daar uiteindelijk onprettig bij voelt, wordt toch duidelijk.
Mensenrechtenstrijd
De stille schreeuw van de slaven die in eeuwen niet gehoord is. De pijn en mensonterende wreedheid waarvoor de wereld haar ogen gesloten heeft, wordt opgeroepen als de dansers middels mimiek een stille schreeuw geven.
En dan de vrijheid. Vrijheid om te zijn en om te doen. Maar wat heeft vrijheid gebracht? Geen acceptatie van het eigene. Onzeker over je kroes ede, dat haar dat niet meegaat met de zwaartekracht. Maar we zijn wie we zijn. Dwars door alles heen gaan we door.
[uit de Ware Tijd, 03/08/2013]
Nina Simone (a)live
Van dinsdag 8 mei tm zondag 20 mei presenteert MC de nieuwe theatervoorstelling Nina Simone (A)live, geïnspireerd op het leven en werk van Nina Simone. De voorstelling gaat op 10 mei 2012 in première in het MC Theater in Amsterdam.
De Amerikaanse zangeres, die als Eunice Waymon ter wereld kwam en als Nina Simone wereldberoemd werd, spreekt nog steeds tot de verbeelding. Bevlogen, onvoorspelbaar en ongeëvenaard. Nina weigerde haar hele leven om aan de verwachtingen en definities van anderen te voldoen. Het ging ten koste van haar eigen geluk en die van haar familie, maar ze inspireerde mensen over de hele wereld, en het leverde haar eeuwige roem.
In Nina Simone: (a)live gaan zeven makers/performers op zoek naar het verhaal achter de muziek, op zoek naar Nina en de Nina in henzelf.
Met o.a. Sabrina Starke, Hans Dagelet, Gery Mendes, Aisa Winter, DJ Lovesupremem, Liesbeth Peroti en Alvin Lewis.
Di 8 tm zo 20 mei 2012 in het MC Theater, aanvang 20:00 u (20 mei om 15:00 u)
tickets: € 17,50
Compromisloze energie
door Michiel van Kempen
Als ik thuis kom, ga ik voor mijn cd-kast staan, sluit mijn ogen en pak lukraak een doosje. Zonder te kijken schuif ik de lade van de cd-speler open en stop de cd erin. Raden wat ik heb opgezet. Het is zowat de meest ongenadige muziek die ik in d
e collectie heb: Echoes of Time and the River van George Crumb. Even heb ik de neiging iets te pakken dat gemakkelijker in het gehoor ligt. Kara Dara, La Clemenza di Tito, of de prachtige cd Moods van Philip Catherine die voor het grijpen ligt naast de speler. Maar ik doe het niet, want ik realiseer me dat die ongenadige Crumbs eigenlijk het beste aansluit bij wat ik denk na het zien van de voorstelling De laatste dichters, de bewerking van de gelijknamige roman door Christine Otten, in een regie van Maarten van Hinte en Marjorie Boston in het nieuwe MC-theater op het terrein van de Amsterdamse Westergasfabriek. Nee, ik schrijf hier geen recensie, ik zal het niet hebben over de prachtige taal van Christine Otten. Ik schrijf over mijn boosheid (acceptabele andere term: mijn treurnis) over de lafheid die hand over hand toeneemt in deze wereld. Dat klinkt pathetisch, zegt u? Nou, laat het dan zo zijn. We leven in tijden waarin we graag willen geloven dat de crisis voorbij lijkt te zijn, maar de crisis woedt erger dan ooit, en het ergste moet nog komen, economisch, financieel en vooral: mentaal. Welke politicus durft afstand te nemen van de banaliteit van de Realpolitik? Wie durft het aan om niet toch minstens een bepaald percentage over te nemen van de ordinaire retoriek waarmee de blondgespoelde nationaal-socialist en zijn Limburgse maffia Nederland weet te gijzelen met een fantasieloos samengesteld clubje regenten dat als je het goed bekijkt steunt op nauwelijks 30 % van de bevolking? Wat een treurnis van gezapigheid in links Nederland met snikkend alfa-meisje Halsema, dorpsveldwachter Roemer, en de infatsoenlijke Cohen die is vergeten hoe zijn voorganger Den Uyl onder tafel de schenen bont en blauw schopte. En los nog van dit land dat nauwelijks een kwart van de oppervlakte van Suriname telt, wat voor hartverheffends kan de wereld ons bieden. De Belgische malaise? De Roma-vriend Sarkozy? Het loeder Ingrid Betancourt dat nu geld maakt met haar geslepen herinneringen? Hamid Karzai toch niet?
Ik kan De laatste dichters wel samenvatten, en de meest banale samenvatting zou erop neerkomen dat het een stuk is over een radicale zwarte dichtersbent uit de jaren ’60 in Harlem (Abiodun Oyewole, Umar Bin Hassan en Babatunde). Maar waar het in wez
(Nog enkele voorstellingen de komende dagen tot en met 15 oktober; reserveren klik hier. Ottens roman is verschenen bij Atlas.)
Bovenste foto: actrice Aisa Winter, @ Foto Milette Raats; op de onderste foto Christine Otten.
De Laatste Dichters
MC presenteert De Laatste Dichters, reprise van de theaterbewerking van Christine Otten’s gelijknamige roman over The Last Poets, een collectief jonge zwarte dichters uit de VS begin jaren zestig.
De Laatste Dichters is een theaterbewerking van Christine Otten’s gelijknamige roman en vertelt het verhaal van de opkomst, de ondergang en voorzichtige wederopstanding van de Last Poets, een collectief jonge zwarte dichters uit de VS begin jaren zestig. Het boek werd alom geprezen om zijn gewaagde vorm en sensueel en muzikaal proza en werd daarvoor genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2005.
De Last Poets zijn voorlopers van de rap, spoken word en dragers van Afro-Amerikaanse culturele traditie van de jazz. Hun ‘live’ performances, het moment dat de woorden en ‘vibes’ letterlijk met anderen gedeeld worden, is een energie die aan de basis staat van de theaterbewerking van MC.
De thema’s en inspiratiebronnen in het werk van de Last Poets; jazz, politiek en poëzie stonden centraal in het multidisciplinaire en internationale Righaboutnow dat MC rondom de voorstelling organiseerde in het nieuwe MC-theater (3 t/m 5 juni 2010). Voor meer info, kijk op www.delaatstedichters.nl
RSS
Facebook
Twitter
