Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Westfa Jimmy
Toneelschrijfster en actrice Bodil de la Parra: “Ik begon met schrijven om mijn eigen verhalen te vertellen”
door Kevin Headley
Onder grote publieke belangstelling heeft toneelschrijfster en actrice Bodil de la Parra, 58, woensdag 15 juni 2022 tijdens het eerste thema-avond van de Schrijversgroep ’77 na de Covid-19-pandemie haar boek Het verbrande huis over de gelijknamige theatervoorstelling officieel gepresenteerd in Suriname. Het verbrande huis gaat over de familie van de la Parra van vaderszijde, de bekende filmmaker Pim de la Parra. Tijdens haar presentatie was de la Parra heel open. Ze las eerst een hoofdstuk uit het boek voor waarna ze vertelde waarom ze het belangrijk vond het boek te schrijven.
read on…Cultureel conferentieprogramma
Het wordt smullen voor cultuurliefhebbers op de avonden van 8, 9, 10 en 11 mei in Paramaribo. In Fort Zeelandia is er elke avond een gevarieerd programma bij de conferentie vanThe Caribbean, The Land and The People. Op dinsdagavond de opening van de expositie Short stories, met receptie. Tevens de opening van de boekenmarkt. Op woensdagavond storytelling en booklaunches. Binnen- en buitenlandse gasten tonen hun nieuwe publicaties. Cynthia Mc Leod sluit de avond met sfeervolle storytelling over de historische figuur Elizabeth van der Lith. Donderdagavond is the Night of Poetry. U wordt binnengehaald met een muzikaal intermezzo van een viool/gitaar orkestje van jonge meisjes en jongens die hebben geoefend met Carlos Erazzo, en onder leiding van Jim Westfa de gedichtenavond inluiden. In intieme sfeer kunt u verder in drie ambiances van poëzie genieten en praten met de dichters. Op deze avond is ook de trekking van het winnende lot. Wie wint echte Kunst? Vrijdag krijgt men alternatief theater met Words in Movement. Vanuit, ramen, trappen, en deuren van het Fort krijgt u columns, dans, muziek en theater geboden. De regie is in handen van Tanuya Manichand van ArtLab. U zult op het puntje van uw stoel zitten om van al het moois te genieten.
U kunt elke avond vanaf half acht terecht in het Fort. De activiteiten duren tot 22.00u. Elke avond is de expo geopend, alsook de boekenmarkt, de museumwinkel en het restaurant.
[mededeling van Schrijversgroep ’77]
Rossano ‘Jim’ Westfa: ‘Geen leven zonder muziek’
door Stuart Rahan
Paramaribo – Dertig jaar geleden won hij de SRS talentenjacht als zanger. Nu is een leven zonder gitaar ondenkbaar. Twee talenten die zich verenigen in de persoon van Rossano ‘Jim’ Westfa, bij wie het gitaarspel het van zijn zangtalent heeft gewonnen. Een enkele keer zingt hij nog. Met Sondro Yu, een nummer geschreven door Harold Gessel voor een van de eerste edities van Suripop, werd hij derde. De andere keren dat hij zingt zijn in het achtergrondkoor bij verschillende muzikale bezettingen.
Jim Westfa heeft weinig echte muzikale hoogtepunten, maar zijn bijna onopvallende gitaarspel heeft hem tot een van de grotere Surinaamse gitaristen gemaakt. Hij is een begrip geworden, hetgeen hem veel respect en waardering heeft opgeleverd onder zijn muziekvrienden. “Ik zal niet zeggen dat ik tot de top van de Surinaamse muziekscene behoor, maar ik heb nu een soort voortrekkersrol”, reageert Westfa bescheiden. Het is volgens hem een proces geweest van jaren. De autodidact heeft zich de muzikale basis als het lezen van noten eigen gemaakt en geeft nu zelfs les. “Nu help ik mensen, opdat zij niet zelf het spel hoeven te ontdekken. Het bespaart tijd.”
Toeti Schenkers
Als je de muziekportfolio van Jim Westfa bekijkt dan zijn er niet veel grote namen met wie hij gespeeld heeft of bijzondere in het oog springende optredens. Toch prijken Denise Jannah, Birgit Lewis en Boris op zijn lijstje van artiesten met wie hij de laatste jaren het podium heeft gedeeld. Ondanks deze karige score voelt hij zich niet gepasseerd. Op muzikaal gebied heeft de man niets te klagen. Hij leeft van en voor de muziek, wat weinig van zijn vakgenoten kunnen zeggen. Jim Westfa is een rasartiest. Voor een beperkte samenleving als Suriname leeft hij wel degelijk van de muziek. Hij heeft nooit een andere baan gehad, ook niet toen hij net van school was. Reeds op jonge leeftijd wist Westfa precies welk vak hij voor de rest van zijn leven wilde uitoefenen: muziekmaken. Toen had hij gitarist Toeti Schenkers als idool en voorbeeldfiguur. Geen grote buitenlandse namen als George Benson, Lee Ritenour of Earl Klugh als idool wier muziek hij heel hoog heeft zitten. Allemaal wereldklassegitaristen waarvan Westfa aangeeft dat als de gelegenheid zich voordoet hij hun shows maar al te graag zou bezoeken. En Stevie Wonder is de wereldartiest met wie hij graag samen op het podium muziek zou willen maken. “De man is zo creatief, hij ademt muziek, een muzikaal genie”, praat Westfa vol trots.
Torarica Houseband
Voor iemand die zo goed als zijn hele leven op het podium staat, hij bij wijze van spreken ook in het harnas zou willen sterven, blijkt de man van nature toch behoorlijk verlegen. “Op het podium voel ik mij relaxed; geen zenuwen.” De enige keer dat Westfa zich onzeker voelde, was kort na zijn ontslag bij de Torarica Houseband. Na acht jaren stond de hele band in een keer op straat. Het is een periode die hem nog steeds heel erg zwaar op de maag ligt. Toen maakte hij samen met Marcel Balsemhof, Guillaume Bracelli, Frank Davis, Kenneth Hawker en Iwan van Hetten muziek. “Mijn zoontje was toen twee maanden oud. Ik moest van alles aanpakken.” Hij heeft ook een tijdje meegespeeld in de begeleidingsband van de toen opkomende cabaretier Jörgen Raymann. Daarnaast werden het bazuinkoor en kasekobandjes met mannen als Chelius en Arduin. “Ik ben ze erg dankbaar voor de tijdelijke opvang. Het was voor mij geen degradatie maar wel een behoorlijk onzekere periode.” Gelukkig duurde deze onzekere periode niet al te lang. Met Marcel Balsemhof werd toen de groep Time Out geformeerd.
Het ergste van het ontslag was dat directeur Frank Robles van Torarica, met wie er dagelijks amicaal contact was, tijdens de rechtszaak aangaf de bandleden niet te kennen. “We leefden zowat in Torarica. Zelfs in onze vrije tijd kwamen wij over de vloer”, irriteert Westfa zich aan Robles’ ontkennend gedrag. De bandleden hadden een voltijds contract met het hotel wat ook inhield dat er buiten de houseband om niet met anderen gemusiceerd mocht worden. Of de bandleden nou ziek, zwak of misselijk waren, zij hoorden op overeengekomen tijdstippen strikt aanwezig te zijn. “The show must go on”, bestempelt Westfa de periode van toen, waarbij het populaire Suripop ook taboe was. “We mochten niet eens tijdelijk meedoen met het grootste componistenfestival van Suriname. En dat gaat wel aan je vreten.”
Muziek filteren
Na ruim dertig jaar professioneel muziekmaken, komt Jim Westfa tot de ontdekking dat hij zich tot nu toe als de welbekende ‘temreman’ heeft gedragen. “Ik heb weinig van mezelf vastgelegd. Ik heb op bijna honderdtwintig nummers van Suripop meegespeeld en bijdragen geleverd aan talloze studio-opnamen. Ik ben die bekende ‘temreman di oso n’a bangi’. Ik heb voor velen gewerkt maar weinig voor mezelf”, bekent hij eerlijk. De tijd is aangebroken om te werken aan eigen professioneel goede en sterke opnamen. Westfa legt er de nadruk op, want wat er in zijn oren op de radio en televisie wordt afgespeeld, heeft niet altijd het predicaat van goed. “Er moet meer gefilterd worden, het kaf moet van het koren gescheiden worden want dit zit me best wel dwars”, besluit de gitarist zijn muzikaal betoog. De naam Jim is er in zijn kinderjaren ingeslopen. Nu draagt zijn zoon officieel deze naam.
[uit de Ware Tijd, 28/12/2011]
Warme ontvangst in Paramaribo voor Dobru-biografie
door Chandra van Binnendijk
In de aula van het Nationaal Archief van Suriname kwamen ze op 29 november stoelen te kort, zoveel belangstellenden waren er afgekomen op de presentatie van Dobru’s biografie, geschreven door Cynthia Abrahams.
read on…Alfonsuskerk presenteert De vrouw van Job
De St. Alfonsuskerk in Paramaribo presenteert de theatervoorstelling De vrouw van Job. Deze voorstelling is gebaseerd op het Bijbelboek Job, met als thema: ‘Is het lijden een Goddelijke straf voor zonde?’ In dit theaterstuk wordt Maria, de vrouw van Job, in elke regel gehoord. Ze laat haar gevoel de vrije loop. De vrouw van Job, zo mondig als ze was, wilde begrepen worden.
Dwight Zwennicker, die het script geschreven heeft, zegt dat met de voorstelling wordt getracht de boodschap van het lijden een plaats te geven anno 2011. Op 24, 25 en 26 juni vindt de opvoering plaats. Dit muziektheater is bedoeld om fondsen te vergaren voor de jongeren die in augustus meedoen aan de Wereldjongerendagen in Madrid.
De Wereldjongerendagen (WJD) zijn internationale bijeenkomsten die door de katholieke kerk worden georganiseerd. Deze zijn bedacht door de vorige paus, Johannes Paulus II. Hij wilde graag de katholieke jongeren wereldwijd bijeen hebben om hen een hart onder de riem te steken. Om samen het geloof te verdiepen, te vieren en te beleven. Deze samenkomst is uitgegroeid tot de grootste internationale jongerenontmoeting ter wereld. Om de twee jaar worden de WJD internationaal georganiseerd.
De WJD worden dit jaar in Madrid, Spanje gehouden. Er worden twee miljoen jongeren verwacht. Het thema luidt: ‘Geworteld en opgebouwd in Jezus Christus standvastig in het geloof’ (Kol 2:7). De 23 parochies in Suriname zullen jongeren afvaardigen naar Madrid onder begeleiding van een commissie.
De acteurs zijn Geoffrey Bel, Marc Forst, Margo Hek, Monica Kluis en Rossanah Luckson. Jim Westfa zorgt voor de muzikale begeleiding in De vrouw van Job. Een kaart kost SRD 25.
[uit Starnieuws, 13 juni 2011]
Onder vrouwen over mannen
Komisch verhaal met pittig Surinaams sausje
door Rosita Leeflang
Paramaribo – De actrices Marianne Cornet, Hilkia Lobman en Cher Spalburg spelen, zingen en dansen in de vrolijke muzikale komedie. Zij nemen hun mannen maar vooral ook zichzelf niet al te serieus. Onder vrouwen over mannen is de eerste grote productie die Helen Kamperveen regisseert in haar eigen theater. Ze vertelt hoe ze op het idee kwam en wijst naar een poster op de muur.
“Bodil de la Parra, de schrijfster, heeft in Nederland een paar jaar geleden een productie volgens hetzelfde concept gemaakt, waarmee zij naar Suriname wilde komen. De inhoud was mij iets te grof, ze ging praten met producent Ann Hermelijn en zij besloten met behoud van het Nederlandse concept een Surinaamse versie te laten schrijven, die met een Surinaamse cast gespeeld kon worden. De la Parra werd uitgenodigd voor het schrijven van de tekst. Vervolgens zijn er Surinaamse vrouwen gezocht die openhartig wilden praten met de schrijfster over hun relaties en gevoelens.
Het werd een stuk over drie vriendinnen die vrijuit met elkaar praten over hun relaties, liefdesleven en verlangens. Karakter A, de meest geëmancipeerde van de drie, besluit uit haar niet bevredigende relatie te stappen en op zoek te gaan naar haar prins op het witte paard. Karakter B zit vast in een relatie waar intimiteit ontbreekt. Karakter C heeft een slaapverwekkende uitwerking op haar partners. Alle drie dromen van de ideale partner. Met ondersteuning van een live-band: Jimmy Westfa, Michel van Hetten, Jered Eduard en Helianthe Redan wordt deze muziektheatervoorstelling een swingende beleving.
“Het is een komisch stuk over the battle between the sexes, maar aan het eind komt het helemaal goed. De minimale leeftijd voor de voorstelling is achttien jaar, omdat er openlijk wordt gesproken over relaties en seks.” Kamperveen zegt dat bepaalde harde uitspraken zijn weggelaten. “Wij Surinamers praten verbloemend, dus hebben wij zaken zodanig verwoord dat je gelijk zal begrijpen waar het over gaat zonder dat we de dingen bij de naam noemen.”
De voorstelling duurt vijf kwartier, zonder pauze. Het wordt elke avond vanaf acht uur een lichte en vrolijke avond met muziek in On Stage. Kamperveen en de actrices hebben over deze voorstelling een pittige Surinaamse saus gegoten. Dat is in ieder geval al te merken aan de repetitie. De vrouwen zitten goed in hun rol en hebben er plezier in. Kamperveen knikt vaker goedkeurend, terwijl zij af en toe driftig schrijft op de vellen papier op haar schoot. Dat wil zeggen dat acteurs en band nog de laatste pingi’s zullen krijgen, waardoor het publiek vanaf vrijdag gegarandeerd is van een smaakvolle productie Onder vrouwen over mannen.
[uit de Ware Tijd, 06/04/2011]
Een verrassende avond vol literaire kunst
door Charles Chang
Paramaribo – “Wan tru puwema na wan skreki sani!” Met deze kreet aan het begin werd vrijdagavond de feestelijke afsluiting van het gelijknamige confest (conferentie/festival) beleefd. Pangi’s hingen aan het plafond, schotten van zwarte lappen hielden de stem verborgen of vormden de achtergrond voor een voordracht. De belichting toverde de spreker uit zijn of haar donkere hoek. Regisseur Tolin Alexander toonde daarmee zijn artistieke waarde.Voor het eerst zat het publiek in Tori Oso niet als in een theater opgesteld maar creatief in een flauwe S door de lengte van de zaal. De avond die gelijk met Divali viel, startte met de Surinaamse schrijvers uit Nederland.
Brandend ging de dia van Usha Marhé naar Karin Amatmoekrim en dan naar Clark Accord die ook uit eigen werk – in zijn geval De koningin van Paramaribo – voorlas. “Een backpoen kost twee gulden vijftig en de sigaar vijf gulden,” luidde het tarief van Maxi Linder. De vierde uit Nederland, dichter en zanger, Raj Mohan, lijmde met lyrische zang in het Sarnami de optredens aan elkaar. Een vocale performance ondersteund met gevoelig snaarwerk van Jimmy Westfa en ritmisch slagwerk van Bongo Charlie. Els Beerten en Kaat Vrancken vormden een Belgisch duo voor story en poëzie in het Vlaams. “Wenken voor Schrijvers is speciaal voor alle schrijvers die wij hier zijn tegengekomen,” zegt Vrancken die erg onder de indruk was van de afgelopen vijf dagen.
Daarna volgde het ‘Antilliaans’ blok. Olga Buckley, bijgestaan door Munye Oduber, vertelde een anekdote over Jozef de dansbakru die goed in de gaten gehouden werd door zijn vrouw Ramona. In het ware verhaal over haar ouders, sprak haar vader uit Grenada alleen Engels en haar moeder uit Venezuela alleen Spaans. Toch had het echtpaar een eigen taal thuis (Spanglish) om met elkaar te communiceren. Roy Evers bracht samen met Ini Statia een ander sterk Caribisch verhaal. Was de jonge Mimi zwanger van João, de zoon van een Portugese handelaar of van Boisi, de zoon van een tuinman? Mimi’s oma hoopt dat João de vader is, maar als het toch de zwarte Boisi is, is dat ook goed, “want Boisi studeert voor arts en artsen verdienen goed!”
De vier vertellers drukten zich af en toe uit in de eigen taal, het Papiaments, wat goed paste op het thema meertaligheid, taal en leven. Van de Zuid-Afrikanen mocht de volle zaal ook hetzelfde verwachten: het volkslied, Nkosi sikelela Afrika (God bless Afrika), werd in het Xhosa gezongen. Dramatisch en krachtig gesticulerend las Tanya Chan-Sam uit haar boek Mr Mohani over de levende verbranding van een zwarte collaborerende politieman in een volkswijk. Chan-Sam: “Dit heette necklacing en gebeurde veel tijdens de apartheid. De autoband om de nek werd dan aangestoken.” Als laatste voor de avond kwamen de lokale schrijvers aan de beurt. Voor Karin Lachmising zijn klanken zuiver zonder woorden en gezicht. “Ik zal schrijven zolang ik kan zwemmen in een rivier van woorden,” zegt Jeffrey Quartier in zijn voordracht. “Wan tru puwema na wan skreki sani!” riep Carry-Ann Tjong Ayong op haar beurt. Sombra dook op met een gedicht uit het donker, Ismene Krisnadath verscheen hoog op een ladder met eigen werk. Ceremoniemeester Arlette Codfried had het laatste woord: “… einde, ik wens u verder een fijne avond.” Lang zal eenieder zich deze verrassende avond vol literaire kunst blijven herinneren.
[overgenomen uit de Ware Tijd, 08/11/2010]
RSS
Facebook
Twitter
