Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Werkgroep Caraïbische Letteren
Gaat het om het Caribisch Perspectief, of meer over Kleurrijk en Erkenning?
Tekst van de 7de Cola Debrot-lezing door Rita Rahman
Zoals aangekondigd stel ik mij vanmiddag de vraag of in het werk van Caribisch Nederlandse schrijvers het Caribisch perspectief centraal kan blijven staan of enkel hun eigen integratie in Nederland. Tussen die twee opties vermoed ik een spanningsveld, een conflict dat tot innerlijke onrust, tot ongemak of zelfs een permanente spagaat aanleiding kan geven. Ontegenzeggelijk zal dit spanningsveld het schrijfwerk onder druk zetten, en daarmee ook de creatieve inspiratie.
read on…Jaarverslag 2022 Werkgroep Caraïbische Letteren
De Werkgroep Caribische Letteren heeft in 2022 vier keer vergaderd op 22 januari, 7 mei, 28 juni en 14 november.
Bestuursleden: Rita Rahman (Voorzitter), Michiel van Kempen (Vicevoorzitter), Peter Meel, Noraly Beyer, Charlotte Doornhein, Bert Reinders (Penningmeester), Raoul de Jong, Julien Ignacio en Paulette
Smit (Secretaris).
Het huis van alle talen
Het Huis van alle Talen is samenwerkingsplatform voor co-creatie. De collecties in de OBA zijn de voedingsbodem voor dialoog tussen verschillende talen en culturen. Het Huis werkt samen met bestaande communities en ambassadeurs binnen gemeenschappen of (sub)culturen. Samen met deze partners geeft Het Huis vorm en inhoud aan de collectie en activiteiten. Eén van deze partners is de Werkgroep Caraïbische Letteren.
read on…Jaarverslag 2020-2021
JAARVERSLAG WERKGROEP CARIBISCHE LETTEREN 2020-2021
Het bestuur van de Werkgroep bestaat deze periode uit: Michiel van Kempen (voorzitter), Peter Meel, Noraly Beyer, Charlotte Doornhein, Valika Smeulders, Raoul de Jong, Julien Ignacio, Bert Reinders (penningmeester) en Paulette Smit (secretaris).
Later trad toe: Rita Rahman die op 4 juli 2020 als nieuwe voorzitter werd benoemd. Afgesproken wordt dat Michiel van Kempen een jaar lang optreedt als vicevoorzitter.
read on…Jaarverslag 2019-2020
JAARVERSLAG 2019-2020 WERKGROEP CARAÏBISCHE LETTEREN
Het bestuur bestond in het verslagjaar 2019 uit: Michiel van Kempen (voorzitter), Paulette Smit (secretaris), Peter Meel, Noraly Beyer, Valika Smeulders, Charlotte Doornhein en Bert Reinders (penningmeester). Op 3 juli 2019 traden toe: Raoul de Jong en Julien Ignacio.
read on…Jaarverslag 2018-2019
Jaarverslag Werkgroep Caribische Letteren 2018-2019
Het bestuur bestond in het huidige verslagjaar uit: Michiel van Kempen (voorzitter), Paulette Smit (secretaris), Peter Meel, Noraly Beyer, Valika Smeulders en Charlotte Doornhein. De functie van vicevoorzitter is vacant.
read on…Ik haat Sinterklaas
door Solange Leibovici
Een paar jaar geleden las ik een interessant artikel van sociaal-psycholoog Diederik Stapel, die onderzoek had gedaan over Sinterklaas. Het moet indrukwekkend zijn geweest, want hij had voor zijn onderzoek meer dan 2 miljoen euro van NWO gekregen, het Nederlands Instituut voor Wetenschappelijk Onderzoek. Stapel had kleuters twee plaatjes laten zien, een met daarop Sinterklaas en een met een tuinkabouter. Afgaande op de reacties van de kleuters, concludeerde Stapel dat Sinterklaas kinderen socialer maakt en aanzet tot het delen van snoep met andere kinderen. Nu is mijn eigen ervaring dat kinderen niet zo graag snoep delen, en dat Sinterklaas veel stress en faalangst veroorzaakt, maar ook afgunst en jaloezie. Ik zette dus wat vraagtekens bij zijn onderzoek.
Ik besloot toen een eigen onderzoek te starten (ik werkte toen nog bij de vakgroep literatuurwetenschap van de Universiteit van Amsterdam, en daar kun je onderzoek doen naar wat je ook maar wilt). Ik besloot daarvoor de Kerstman te kiezen, en onderzocht de reacties van duizenden kinderen op 122 scholen in Parijs. Ik koos Parijs omdat ik daar dan een tijdje mocht verblijven, allemaal op kosten van NWO. Ik liet de kinderen zelf ook twee plaatjes zien: een van de Kerstman, en een van Sinterklaas. Het werd met andere woorden een comparatieve studie. Bij de Kerstman werden de kinderen blij en begonnen ze spontaan te lachen, terwijl ze bij Sinterklaas bang werden en in huilen uitbarstten, sommige van hen moesten zelfs overgeven van ellende. Mijn conclusie was helder en wetenschappelijk verantwoord: Franse kinderen houden niet van Sinterklaas, sterker nog, ze zijn bang voor hem. Ze houden van de Kerstman. De data voor dit onderzoek heb ik overigens niet meer, want ik heb per ongeluk de doos waarin ze zaten weggegooid.
Maar er was in Nederland nogal wat weerstand tegen mijn onderzoek, want als je aan Sinterklaas komt, kom je aan de Nederlandse traditie, en daarom besloot ik alles uit te leggen in een autobiografisch boek waarin ik mijn eigen ervaringen met Sinterklaas en de Kerstman vertelde. Tenslotte had professor Diederik dat ook gedaan. Ik heb tot mijn veertiende in Frankrijk gewoond, en de kerst was daar voor kinderen de mooiste tijd van het jaar. We vieren de kerst op 24 december met een groot diner met familie en vrienden. Sommige mensen gaan daarna naar de nachtmis, maar aangezien wij helemaal van God los waren deden we dat niet. Om 10 uur werden alle kinderen in bed gestopt, terwijl de ouders vrolijk doorgingen met champagne drinken. Om 12 uur werden we wakker gemaakt, we renden naar beneden waar onder de kerstboom onze cadeaus op ons lagen te wachten. Het was elk jaar weer een moment van verbazing, intense vreugde en vervulling van dromen die ons wekenlang hadden beziggehouden. Je hoorde het scheuren van glanzend pakpapier en kreten van opperste geluk. Na een tijdje gingen we weer slapen, doodmoe en tevreden. De volgende dag was de echte kerstdag, dat duurt in Frankrijk maar een dag in tegenstelling tot Nederland, waar kerst geloof ik 4 dagen duurt. Dan speelden we met het nieuwe speelgoed, de nieuwe poppen kregen een naam en we verdiepten ons in de kinderboeken die we hadden gekregen. Inderdaad jongens en meisjes, in dat verre verleden lazen kinderen nog boeken.
Toen verhuisden we naar Amsterdam. De eerste keer dat ik Sinterklaas vierde (als je het ‘vieren’ kunt noemen) was op een school in Amsterdam West. Iedereen moest een papiertje kiezen waar een naam op stond, en voor hem of haar een surprise maken (dat hield in: een ingewikkelde verpakking die niets van het cadeau zelf prijs mocht geven) en natuurlijk een gedicht, waarin je de ander zo grappig mogelijk belachelijk probeert te maken. Mijn moeder moest het gedicht voor mij schrijven, want ik sprak nauwelijks Nederlands. En toen kwam Sinterklaas langs de schoollokalen, een enge man met een vreemde hoed op zijn hoofd, gevolgd door zwart geschminkte types die vieze bruine dingetjes rondstrooiden. De ‘knechten’ waren dat, en ik voelde dat als een ridiculisering van het donker-zijn, vreemd praten en anders-zijn, iets waar ik me mee identificeerde. Bij ons thuis zou dit absoluut taboe zijn geweest, als verwijzing naar een rijke koloniale historie. De VOC-mentaliteit wordt dat hier prijzend genoemd. En hoewel ik al lang niet meer in wat dan ook geloofde, en zeker niet in Sinterklaas, werd ik bevangen door verschrikkelijke angst. Ik had geen idee wat er ging gebeuren, ik trilde van de zenuwen. Er werden eerst liedjes gezongen met idiote teksten zoals ‘De zak van Sinterklaas, jongen jongen wat een baas’, liedjes die ik niet kende en waar ik niets van begreep, maar de jongens zaten stiekem te lachen en ik vermoedde dat het om iets smerigs ging.
De gedichten werden voorgelezen, en snel was ik aan de beurt. Met overslaande stem las ik het gedicht voor, en iedereen lachte om mijn accent. Ik gaf mijn presentje, dat achteloos in een hoek werd gesmeten. Na een tijdje moest ik zelf naar voren komen en bij de Sint op schoot zitten. Hij rook naar mottenballen en zweet. Hij vroeg of ik een lief meisje was geweest en ik antwoordde bibberend: jaaa, wat natuurlijk niet helemaal met de waarheid overeenkwam. Ik las mijn gedicht voor (dat ging over een maffe Française), en kreeg mijn cadeautje, dat ingepakt was in iets dat leek op poep van een heel zieke hond. Mijn klasgenoten kwamen niet meer bij toen ik door het gore spul moest wroeten om bij het presentje te komen. Wat dat was weet ik niet meer. Sindsdien haat ik Sinterklaas. Ik vind hem eng met zijn roede (gelukkig had ik me toen nog niet in de psychoanalyse verdiept en ook nog niet Gerard Reve gelezen) en met zijn zak, waarin hij stoute kindertjes stopt en naar het zuiden ontvoert. En wat bisschoppen met die kindertjes doen, dat weten we inmiddels maar al te goed. Dat heb ik toen waarschijnlijk haarscherp aangevoeld. Nee, geef mij maar die lieve Kerstman, die draagt geen mijter maar een rode muts, hij heeft geen knechten maar rendieren met geweien zo zacht als fluweel. Hij is er alleen om cadeaus uit te delen, en ik heb nog nooit gehoord dat hij een stout kind had meegenomen. En hij bestaat echt, want een paar jaar geleden heb ik hem ontmoet, vlakbij Rovaniemi in het Noorden van Finland. We spraken toen even, en hij vertrouwde mij toe dat hij ook niet zo gek is op Sinterklaas. Het was een gelukkige dag.
[Tekst uitgesproken tijdens de Sinterklaasviering van de Werkgroep Caraïbische Letteren, Perdu, Amsterdam, 6 december 2012]
Het 5000ste bericht op deze blogspot!
Vandaag, zaterdag 25 augustus 2012, verschijnt het 5000stebericht op deze blogspot, Caraïbisch Uitzicht. Deze blog bestaat nu ruim vier jaar en heeft zijn bestaansrecht dubbel en dik bewezen. Dagelijks biedt deze blogspot berichten over de literatuur en cultuur van het Caraïbisch gebied en wat daarvan overal over de wereld te bespeuren valt. Vaak eigen berichten, besprekingen en aankondigingen, plus een ruime keuze uit het beste van wat de media aan beide zijden van de oceaan publiceren. Tot vandaag leverde dat ruim anderhalf miljoen bezoeken op: 1.540.000.
Enkele cijfers
Natuurlijk besteden wij hier aandacht aan alle nieuwe boekuitgaven: 394 recensies verschenen hier, 176 berichten over boekpresentaties, 120 over lezingen, daarnaast ook vele tientallen over de positie van de schrijver, de boekhandel, de uitgeverij, ontwikkelingen op het internet en het terrein van de digitalisering. Trots zijn we op de serie van nu in totaal 168 schrijversportretten die Nicolaas Porter voor ons maakte (te vinden onder het label Werkgroepportretten). Er verschenen 405 gedichten, 128 columns,62 reisverslagen, 45 essays, 45 verhalen. Er verschenen 120 In memoriams: vooral het overlijden van Clark Accord en Anil Ramdas kreeg bijzondere aandacht.
Maar daarnaast is er consequent aandacht geweest voor beeldende kunst (289 berichten), theater (225), muziek, architectuur, dans, erfgoed, talen en fotografie – we proberen de berichten zoveel mogelijk te voorzien van hoogwaardige afbeeldingen, dat lukt vaak, maar bij sommige meer journalistieke items niet altijd.
Open oog
Al is Caraïbisch Uitzicht primair een cultureel blog, we houden wel altijd een open oog voor ontwikkelingen in de wereld. Er is veel aandacht voor geschiedenis (met 192 berichten over de slavernij!), kolonialisme en dekolonisatie, veel aandacht ook voor onderwijs, en wetenschap, journalistiek en kranten, en berichten over mensenrechten en de vrijheid van meningsuiting vinden hier altijd een plekje.
Populairste berichten
Deze blog trekt lezers van over de hele wereld. Het grootste aantal bezoekers kregen deze drie berichten:
1. Blue skies voor Sonny Boy (4560 bezoekers; gepubliceerd op 18 januari 2011)
2. Chinese Theme Park Uses Porn Poster to Advertise for Pirates of the Caribbean Ride (2801; gepubliceerd op 7 juni 2011)
3. Miss India Suriname is verdieping cultuurbeleving (2463; gepubliceerd op 23 oktober 2010)
Veelbesproken auteurs zijn Anton de Kom, Cynthia Mc Leod, Clark Accord, Pierre Lauffer, Michael Slory, Boeli van Leeuwen, Karin Amatmoekrim, Edgar Cairo, Giselle Ecury, Rihana Jamaludin, Elis Juliana, Diana Lebacs, Bernardo Ashetu. Albert Helman, S. Sombra, Raj Mohan, Anil Ramdas, Dobru, Trefossa, Ismene Krishnadath, Ruth San A Jong, Walter Palm, Rappa en Robert Vuijsje. Vaste bijdragers zijn Carry-Ann Tjong-Ayong, Quito Nicolaas, Jeroen Heuvel, Carl Haarnack, Fred de Haas, Michiel van Kempen, Aart Broek, Els Moor, Peter Meel, Ken Mangroelal, Dwight Isebia, Wim Rutgers, Henry Habibe, Willem van Lit en Nicolaas Porter.
Toekomst
Deze blog is een non-profit-activiteit, niemand wordt ervoor betaald. We zijn afhankelijk van de welwillendheid van mensen die berichten aanleveren. Dat mag nog groeien, daarvoor is alle ruimte. Wie zich geroepen voelt iets aan te leveren: een bericht, verhaal, gedicht, tekening of wat dan ook: aarzel niet en stuur het naar het emailadres Werkgroepcarlet@gmail.com.
Berichten verdwenen!!!
Geachte lezer,
De afgelopen dagen zijn verschillende berichten verdwenen van deze blogspot. Dat is te wijten aan een van de ernstigste storingen van Blogger ooit. Miljoenen berichten wereldwijd zijn zo verdwenen, maar Blogger belooft dat ze de komende dagen worden teruggezet. Dat hopen we dan maar. We danken u voor uw begrip,
redactie Caraïbisch Uitzicht
RSS
Facebook
Twitter
