Posts tagged with: vrouwenliteratuur

Rebelse vrouwen krijgen gezicht en stem

Muzikaal theater

door Stuart Rahan

Amsterdam – Vrouwen in het verzet tijdens de slavernij krijgen eindelijk een gezicht. In de muzikale theatervoorstelling ‘Rebelse vrouwen’ laten vier zwarte vrouwen zien dat verzet toen niet alleen door mannen als Baron, Boni of Tula werd gepleegd. Moord, vergiftiging, werkweigering of het stille verzet door voortplanting tegen te werken zijn enkele van hun verzetsdaden.Volgens onderzoekster dr. Aspha Bijnaar, bedenker en initiatiefnemer van het stuk, is er in de geschiedenis vrij weinig bekend over deze rebelse vrouwen.

De vraag is eigenlijk in hoeverre slavinnen rebels konden zijn: hun positie was kwetsbaarder dan die van de mannen. “Zij hadden op de plantages gezinnen en andere dierbaren die zij niet in gevaar wilden brengen”, verklaart Bijnaar hun minder opvallend rebelse gedrag. Maar dat neemt volgens haar niet weg dat vrouwen zich ook hebben bemoeid met grote opstanden. Voedsel en strategische gegevens werden doorgegeven om te laten zien dat ook zij niet tevreden waren met het bizarre plantageleven. Bijnaar deed via NiNsee het onderzoek voor het stuk in samenwerking met Karin Lurvink van de Vrije Universiteit in Amsterdam.

Koppeling heden verledenHet is 2013 als de West Afrikaanse Onise gedwongen terecht komt in de Nederlandse prostitutie met vernederingen als uitbuiting en onderdrukking. In haar wanhoop gaat Onise terug naar haar roots. Opeens staan er drie vrouwen voor haar. Het zijn voorouderlijke geesten uit een ver verleden die meteen verschijnen, zodra een ‘sisa’ in moeilijkheden verkeert. Geesten van vrouwen die eeuwen geleden op de plantages in Suriname, Curaçao en Aruba hebben geleefd en gewerkt als slaaf. Toen waren zij het die het hoofd moesten bieden aan hun erbarmelijke situatie. Volgens Aspha Bijnaar is bewust gekozen voor een koppeling van het Nederlandse slavernijverleden met de moderne slavernij. “Het is puur ter reflectie. Wij willen het publiek uitdagen er wat van te vinden.” Met deze keuze hebben de onderzoekers juist willen voorkomen dat het trans-Atlantische slavernijverleden op de achtergrond raakt. “Door de koppeling met moderne slavernij, trek je publiek aan dat niet of nooit naar een stuk zou gaan dat alleen over het Nederlandse slavernijverleden gaat. Je voorkomt het cliché dat het al zo lang geleden is. Daarnaast vind ik het interessanter om ambivalenties op te zoeken en toeschouwers uit te dagen. Dat vind ik prikkelender”, reageert Bijnaar op de discussie onder historici die moderne slavernij willen loskoppelen van de trans-Atlantische slavernij. Zij begrijpt hun verzet tegen de samenvoeging. “Het zijn inderdaad twee verschillende fenomenen. Als je die in één en hetzelfde project bij elkaar brengt, loert het gevaar dat de belangstelling voor onze slavernijgeschiedenis op de achtergrond raakt. Dat gevaar vind ik terecht. Zeker omdat dit gedeelte van de vaderlandse geschiedenis in Nederland nog niet zo lang op de agenda staat en het zelfs nog meer aandacht behoeft dan het nu krijgt”, verklaart Bijnaar de balans waar NiNsee naar op zoek is. UniverseelUrmie Plein, die de rol van de mooie aantrekkelijke voorouderlijke geest Nanny speelt, benadert het stuk als te zijn universeel. “De andere spelers en ik laten mensen in slavernij zien die ieder hun persoonlijke verhaal vertellen. Wij tonen onze verlangens, frustraties, pijn en emoties. Het is niet mals wat er toen met die mensen gebeurde.” Nanny heeft gezien hoe haar ouders de wrede behandeling ondergingen waarbij haar vader eindigde in een kappa kokende suiker. Om zich een dergelijk lot te besparen, deed zij er alles aan om niet in het veld maar in het huis van de ‘masra’ te werken. Zij had er zelfs een relatie met hem voor over. “Dat was haar manier van overleven. Het feit dat je er voor kiest om een relatie aan te gaan waar iedereen op spuugt, is ook een vorm van rebellie.” ‘Rebelse vrouwen’ gaat vrijdag in première. [uit de Ware Tijd, 06/03/2013]

New Insights into Indo-Caribbean Women’s Literature

Critical Perspectives on Indo-Caribbean Women’s Literature (2012), edited by Joy Mahabir and Mariam Pirbhai, is a new collection on Indo-Caribbean women’s writing that has just been published in the Routledge Research in Postcolonial Literatures Series.

read on…

De stille strijd van de Caribische vrouw

door Karin Lachmising

Hongerstakingen en spandoekleuzen zijn geen geëigende middelen voor de Caribische vrouw om tegen onrecht op te komen, betoogt Karin Lachmising. Aan de vooravond van de dertiende conferentie van de Associatie van Vrouwelijke Caribische Schrijvers en Studenten (ACWWS) neemt zij de pen ter hand. “Wat men niet ziet, is de strijd die in stilte wordt gevoerd.”

Nog voor mijn tienerjaren las ik alle verslagen van Amnesty International en kon ik nachten niet slapen van ongeloof over zoveel onrecht van mensen tegen mensen. Ik woonde toen nog in Nederland en was ervan overtuigd dat ik later, ‘als ik groot zou zijn’, iets zou doen dat te maken had met de strijd tegen onrecht en onderdrukking.
Dat ik me zo begaan voelde met dit onderwerp kwam door mijn oma, die zich inzette voor het vrij krijgen van politieke gevangenen. Ze was een doortastende, zachte vrouw met warme ogen en grijs haar dat was opgestoken in een altijd warrig uitziende bol. Ze werkte voor Amnesty International. Dat betekende dat er vanuit verschillende uithoeken van de wereld de meest kleurrijke figuren bij haar over de vloer kwamen. Ex-politieke gevangenen uit Kenia, een Fosterparentskind uit Guatemala en vooral jonge Noord-Ierse mannen en vrouwen.

Dwaas
Sean was zo’n Ierse jongen. Hij was gevangen genomen door het Engelse leger om zijn vermeende banden met het verboden Ierse verzetsleger, de Irish Republican Army (IRA). Sean had zijn mond open gedaan, gedemonstreerd en was daarvoor gevangengenomen en mishandeld.
Jaren later, toen ik in Suriname woonde, vroeg ik me af wat de invloed van onze leefomgeving is op de keuzes die we maken om uit onderdrukte posities te ontsnappen. Heeft elk grondgebied niet zijn eigen effectieve manier van strijd voeren?

De Associatie van vrouwelijke Caribische schrijvers en studenten (ACWWS), houdt voor de dertiende maal haar conferentie, dit keer in Suriname. Een steeds terugkerend thema in panels en presentaties tijdens dit literaire evenement, is de onderdrukking van de vrouw, haar rechten en haar strijd tegen fysieke en verbale mishandeling.
Met het woord strijd verschijnt er bijna automatisch een beeld van massabewegingen en spandoeken; vrouwen die in groten getale op straat gaan. In Argentinië werden zij de dwaze moeders genoemd, de Vereniging van Moeders van het Meiplein. Niet omdat zij dwaas waren. Het leek slechts dwaas om dertig jaar zwijgend met foto’s van hun vermiste kinderen over een plein te lopen, omdat de Argentijnse regering geen opheldering gaf over deze jonge mannen en vrouwen. Dit was hun kracht om een maatschappij te bewegen waarin van alles mis ging; hun manier om hun gevoel van onmacht te uiten, waardoor zij krachtiger werden en daarmee ook hun strijd.

Theekransje
Maar is de ‘De strijd strijden’ pas een daad tegen onderdrukking in de vorm van een zichtbare beweging op straat? Betekent het dat we actiegroepen moeten vormen om iets gedaan te krijgen, daders aan de schandpaal moeten nagelen, met borden met leuzen, megafoon in de hand, roepend op grote podia? Of zullen we in hongerstaking moeten gaan tegen onrecht? Of wordt dat dan net zo’n verhaal als dat van ex-minister Herrenberg, eens een eenzame hongerstaker onder de mamaboom. Over hem wordt verteld dat hij ‘s avonds zijn portie bami toegediend kreeg.
Actiegroepen en petities in ons land hebben niet hetzelfde effect als in andere landen. Toch gebruiken we deze methoden, zonder ons af te vragen of het past bij onze samenleving. Vaak leiden ze juist de aandacht af, zijn ze zelfs een nog beter middel om niet te hoeven zien wat er werkelijk gaande is. Het onderwerp van protest wordt gebagatelliseerd, en daardoor ook de ernst ervan.
Ik zie voor me hoe vrouwen zich met spandoeken verzamelen bij ons nieuwe vlaggenplein. Men zal er lachend langs rijden, of misschien opkijken, met een opmerking over die ene daar in korte broek en dan roepen: ‘hey schat, geef me je ping’, met op de achtergrond de tonen van een ingehuurde dj. Ik ken immers de start van de strijdvaardige verenigingen, waarvan bijeenkomsten uiteindelijk ontaarden in theekransjes, waar de bak loempia’s en ‘wie heeft deze heerlijke sambal gemaakt’ meer onderdeel van gesprek werden dan het edele doel waarvoor de beweging was opgericht.

Koel
Wie in Suriname woont en werkt, weet dat in de publieke opinie vormen van onrecht vaak weggehoond worden met misplaatste opmerkingen. Naar aanleiding van bijvoorbeeld nieuws over de zoveelste verkrachting, krijg je de meest verbazingwekkende, om niet te spreken van misselijkmakende discussies, gevoerd door zowel mannen als vrouwen. ‘Hmm, ze moet wel wat aankunnen hoor, als ze door drie van die grote penissen verkracht is.’ Ik kan me nog goed herinneren dat ik koud en stil in theater Thalia bij de film Rwanda zat, terwijl een rij voor mij in een lachsalvo uitbrak bij het beeld van een auto die niet vooruit kwam. De hoofdrolspeler in de film, die probeerde levens te redden, had niet door dat hij reed over duizenden lijken, Rwandese broeders in koelen bloede vermoord.
Te gemakkelijk denkt men in Suriname dat het tij wel zal keren, maar men vergeet dat na een etmaal weer de oude waterstand is bereikt. Een strijd tegen onrecht moet daarom in deze tijd, hier op Surinaamse bodem misschien op een andere manier gevoerd worden. Sean was op zijn grondgebied bereid zijn leven te geven tegen onderdrukking. In het systeem van zijn land was dat de manier om gehoord te worden. Maar hier wonen vele stille vrouwen, die hun energie moeten verdelen tussen hun strijd om te overleven en hun strijd tegen het onrecht dat ervaren wordt.

Woorden
Die laatste wordt in stilte gevoerd. Want geeft het land, de omgeving waarin wij wonen, aan vrouwen wel genoeg mogelijkheden om op straat en in bewegingen actie te voeren? En voor wie voert zij die dan? Wordt zij er zelf sterker door, of juist kwetsbaar, omdat ze haar energie kwijtraakt door anderen te overtuigen van de ernst van het onrecht?
Eintou Pearl Springer, een dichter wonend in Trinidad en Tobago, schreef in haar gedicht Dialogue with a Sister:

‘I can’t stand the fingers
Pointed at me,
exposing my private misery;
the harsh reality
that numbs me

Caribische schrijfsters zoals Eintou Pearl Springer geven vrouwen in onderdrukte posities een stem. De stilte waarin vele vrouwen leven spreekt zich uit in haar woorden. Haar leed in woorden omzetten is misschien wel een van de sterkste middelen van de Caribische vrouw. Vele werken van schrijfsters, zoals ook Satyem van Ismene Krishnadath, beschrijven een combinatie van onderdrukking en fysiek geweld. Niet-fysieke onderdrukking en onrechtvaardigheid hullen zich vaak in stilte. Die onzichtbaarheid van dit onrecht is misschien wel de grootste onrechtvaardigheid.

Vruchtbaar
Op ons vruchtbare grondgebied is het planten van woorden wellicht doeltreffender dan ze te schreeuwen; geen spandoekleuzen, maar een stille strijd tegen het bagatelliseren van een onderwerp dat onterecht overwoekerd wordt door een oerwoud van ongeloof; ongeloof dat een mens in staat is een ander mens onrecht aan te doen.

Het is daarom logisch dat een conferentie die zich volledig richt op het leven en het werk van de Caribische vrouw, in Suriname gehouden wordt. Vier dagen lang zal tijdens deze dertiende ACWWS conferentie een uitwisseling van en over Caribische schrijfsters plaatsvinden. Aandacht wordt gegeven aan hun thema’s. De stilte waarin zij vrijheid creëren wordt daardoor belicht, hier in Suriname, in een omgeving waar zoveel vrouwen hun eigen stille strijd voeren.

Zonder dat de meeste mensen notie hadden van de daden van vrijheid die er zich afspeelden, was mijn oma’s huis het meest besproken huis in de omgeving. Wat zij creëerde aan haar grote mahoniehouten tafel, volledig bedekt met brieven en enveloppen met exotische postzegels, was een nieuw leven voor de eens onderdrukte mannen en vrouwen die zij vrij kreeg. Wanneer aan de ronde tafel van de conferentie de stille strijd van de Caribische vrouw besproken wordt, zal ik denken aan de mahoniehouten tafel van mijn oma, aan die vele postzegels en woorden die het mogelijk maakten dat wat in stilte tot stand kwam, uiteindelijk zichtbaar werd, gelijk de krachtige stille spandoeken van alle Caribische vrouwen die blijven schrijven.

De dertiende ACWS-conferentie, ‘Women’s efforts, women’s lives’, is gehouden van 8 tot en met 11 mei 2012 in Hotel Krasnapolsky.

Schrijver en publicist Karin Lachmising opereert in het maatschappelijk middenveld als ‘communicatiestrateeg met een filosofisch inslag’.

[uit Parbode, 1 mei 2012]

Black Magic Woman festival krachtig geopend

De leiding van het festival: Saundra Williams en Maureen Healy

door Ellen Tjon A Meeuw

Amsterdam – Met een krachtig ‘we are here to stay’ opende Tweede Kamerlid Tanja Jadnanansing vrijdagavond de zeventiende editie van het Black Magic Woman Festival (BMW) in het Amsterdamse Bijlmer Parktheater. Haar woorden hebben een dubbele lading: culturele diversiteit is in Nederland een onomkeerbaar gegeven en het festival blijft, ondanks het wegvallen van overheidssubsidies, recht overeind. “Wij hebben er altijd rekening mee gehouden dat het ooit ophoudt met de subsidies”, zegt Saundra Williams, zakelijk leider van het festival. BMW zette daarom enige tijd geleden al koers naar cultureel ondernemerschap. “Dit werpt zijn vruchten af. Vroeger was het gebruikelijk om gratis kaarten te geven voor de opening, nu heeft meer dan de helft van het publiek betaald.” In 1996 begon BMW als een klein initiatief om vrouwelijke (semi)professionele artiesten met een cultureel diverse achtergrond een podium te bieden. Het festival is inmiddels niet meer weg te denken van de Amsterdamse culturele agenda. Muziek, theater, film, beeldende kunst, dans, comedy en talkshows van het Black Magic Woman festival zijn nog tot en met zondag te zien in het Bijlmer Parktheater.

[uit de Ware Tijd, 10 november 2012]

Tussen Ziel en Zonde

1: Het vrouwelijk lichaam en seksualiteit – Gesprekken over sekse, macht en religie

God is terug! En vooral vrouwen lijken erdoor bekoord. Door de migratie, de toenemende culturele diversiteit alsook een groeiende belangstelling voor godsdienst en spiritualiteit is religie meer dan ooit voorwerp van maatschappelijk debat. Kwesties zoals de hoofddoek en de niqab wekken heel wat beroering en hebben alles te maken met vragen rond de rol van godsdienst in de publieke sfeer, maar ook de positie van de vrouw en normen rond haar lichaam en seksualiteit.
Dit najaar organiseren MANA, ella en deBuren een driedelige reeks rond de relatie tussen religie, seksualiteit en de positie van de vrouw in de maatschappij. In deze reeks zullen deskundigen op basis van hun onderzoek, ervaring of positie vertellen en debatteren over thema’s als het vrouwelijk lichaam en seksualiteit, leiderschap en autoriteit en de scheiding der seksen, in de religie maar ook daarbuiten in de seculiere samenleving.

Het vrouwelijk lichaam en seksualiteit
Sinds de seksuele revolutie, de emancipatiestrijd en de opkomende secularisering hebben vrouwen in onze samenleving zich ‘bevrijd’ van dwingende normen rond hun seksualiteit en uiterlijk. De moraliteit wordt niet langer bepaald door wat je draagt en wel of niet laat zien. Tegelijkertijd eisen sommige jonge moslimvrouwen het recht op om een hoofddoek te dragen als deel van hun identiteit.
Hoe zit dat met verschillende traditionele geloofsopvattingen rond het bedekken en ontbloten van het vrouwelijk (en mannelijk) lichaam en hoe worden die in de huidige moderne samenleving geïnterpreteerd? Lezingen en een gesprek met Chia Longman (UGent, ella) en Naema Tahir (auteur van oa. Kostbaar Bezit en Een moslima ontsluiert). Nadia Dala (auteur en journalist) modereert de reeks.

Datum: dinsdag 16 oktober 2012 – 19:30

Atlas | Huis van Diversiteit en Inburgering, Carnotstraat 110, 2060 Antwerpen

Toegang gratis, reserveren aanbevolen: Reserveer

Martha Tjoe Nij & Gilda Dannarag: Uma gi uma teki

Uma is het Surinaamse woord voor vrouw. Uma Gi Uma Teki staat voor de kracht van vrouwen om te Geven(Gi) en Nemen(Teki).

Als een rivier die naar de zee stroomt, geven deze twee vrouwen onophoudelijk hun kracht en liefde. Ze worden geconfronteerd met, hebzucht, verrijking, vernedering, mishandeling en onderdrukking, maar altijd is er de droom van een beter en gelukkig leven voor zichzelf en voor hun dierbaren.

Tot slaaf gemaakte vrouwen gaan gebukt onder uitbuiting en geweld maar in Uma Gi Uma Teki ondersteunen ze elkaar ondanks gedeeld lijden. Sommige vrouwen gaan in hun zucht naar materiële rijkdom over lijken, met toenemend geestelijk en moreel verval als gevolg.

De strijd van vrouwen voor verbetering van hun positie is van alle tijden. Zoals de rivier blijft stromen van de bron naar zee, blijven deze twee vrouwen zoeken naar kansen voor zelfontplooiing en bevrijding. Dit is niet los te zien van de slagen die in het verleden werden opgevangen door overgrootmoeders, grootmoeders, moeders en vrouwen die gaven en namen om vooruit te komen.
In Uma Gi Uma Teki gaat het om respect voor wat vrouwen ondanks vallen en opstaan presteren.
Drijfveer is geloof in eigen kracht en de liefde als allesomvattende emotie.

Tekst: Martha Tjoe Nij & Gilda Dannarag
Spel: Martha Tjoe Nij & Gilda Dannarag
Regie: Frank Wijdenbosch

Achtergrondinformatie:
In 1998 stonden Martha Tjoe Nij en Gilda Dannarag samen op het podium van het Bellevuetheater in Amsterdam met het stuk Uma Gi waarin de nadruk werd gelegd op de positie van vrouwen in de situatie van illegaliteit en tegen de achtergrond van racisme en onderdrukking.

In 2012 staan beide actrices weer samen op het podium met het stuk Uma Gi Uma Teki waar de grens verlegd wordt van het persoonlijke aspect naar universele kenmerken van de strijd die vrouwen leveren in a man’s world.

Toen Martha Tjoe Nij en Gilda Dannarag in november 2011 begonnen te bouwen aan een nieuwe voorstelling werd voortgeborduurd op wat in Uma Gi was aangezwengeld. Ze schreven niet alleen nieuwe teksten maar besloten ook de stap te zetten om uitgeverij Amrith te betrekken bij de publicatie van het nieuwe toneelstuk Uma Gi Uma Teki.

De eigen cultuur, eigen historie, eigen kunst, de eigen roots worden in de voorstelling Uma Gi Uma Teki ingrediënten voor een verrassende melange van de persoonlijke en collectieve beleving van het ‘vrouw zijn’. Hierbij moet gedacht worden aan onder meer de slavernij,de koloniale banden tussen moederland en vaderland van mensen uit de diaspora die in Nederland zijn om te blijven.

Als nazaten van Surinaamse slaven zijn beide actrices zich ervan bewust dat het proces van dekolonisatie zich niet alleen op staatkundig niveau voltrekt. Met Uma Gi Uma Teki verwerken zij op originele wijze decolonize the mind in de kunst. Nooit eerder bezegelden beide actrices hun samenwerking met een publicatie die vrouwen centraal stelt. Ondanks bezuinigingen is de creatieve impuls van deze twee vrouwen sterk genoeg om nieuwe producties te realiseren.

Het plan is om Uma Gi Uma Teki in 2013 deel te laten uitmaken van de herdenking 150 jaar afschaffing slavernij in Nederland en Suriname. Samenwerking met personen en instanties moet leiden tot een internationale presentatie van de voorstelling Uma Gi Uma Teki, met name in het Engelstalig Caribisch gebied en tijdens het cultureel festival van de Caricom, Carifesta 2013 dat in augustus 2013 in Suriname zal plaatsvinden.

Locatie: Pleintheater, Amsterdam

Speeldatum:
zo 28 oktober 16:00u – Reserveer

€ 11,- / € 9,- met korting

And the Girls in their Sunday Dresses

Een vol huis in het Amsterdamse MC Theater gisteren bij And the Girls in their Sunday Dresses in het Afrovibes Festival. Vanavond, 28 september, een extra voorstelling om 21.30 uur. Tickets klik hier

Girl You’ll Be A Woman Soon

door Anita Moore

Dit najaar presenteert Dream Amsterdam Foundation de cultuurmanifestatie Girl You’ll Be a Woman Soon. Met een buitententoonstelling, symposium, lezingen en films belichten kunstenaars en sprekers uit binnen -en buitenland vele facetten van ‘de vrouw’.

De afgelopen jaren nodigde Dream Amsterdam Foundation kunstenaars uit om in de hoofdstad bijzondere kunstwerken in de openbare ruimte te creëren. Het waren opmerkelijke evenementen die een groot publiek en veel aandacht trokken in de internationale media. In 2007 fotografeerde Spencer Tunick in Amsterdam duizenden naakten. In 2008 ontwierp de Japanner Ryoji Ikeda poëtische lichtinstallaties en in 2009 presenteerde de Deense fotograaf Peter Funch de serie Amsterdam Stories.
Dit jaar is niet gekozen voor een kunstenaar maar voor een thema: Girl You’ll Be A Woman Soon. Kunstenaars en sprekers uit binnen- en buitenland, vrouwen en mannen belichten vele facetten van de vrouw. Uitgangspunt is een citaat van Simone de Beauvoir uit haar boek De Tweede Sexe: “Je wordt niet als vrouw geboren, je wordt vrouw.”

Girl You’ll Be A Woman soon is een multidisciplinaire kunst- en cultuurmanifestatie die zich door de hele stad afspeelt. Op 27 oktober opent de buitententoonstelling die vier weken duurt. In het Eye Film Institute is in november en december een filmprogramma te zien waarin de vrouw centraal staat. De officiële feestelijke opening staat gepland voor dinsdag 30 oktober in Paradiso. Het volledige programma verschijnt medio september op: www.dreamamsterdam.nl

13e Conferentie ACWWS in Paramaribo

Van 8 – 12 mei ´12 werd in Paramaribo de 13e conferentie van de Association of Caribbean Women Writers and Scholars gehouden. Een unieke gelegenheid om binnen een kort tijdsbestek veel informatie over literatuur en literatuuronderzoek in de regio te verkrijgen, contacten te leggen of hernieuwen, werk te promoten, mooie voorstellingen en plaatsen te zien, nieuwe mensen te ontmoeten en een goede tijd samen te hebben. De conferentie wordt om de twee jaar georganiseerd en de organisatie was in Suriname in handen van de vakgroep Nederlands van het I.O.L. en de Schrijversgroep ´77.

Aan bod kwamen thema´s als literatuur en politiek, seksualiteit, kunst, jeugdliteratuur, bovennatuurlijke krachten, vrouwelijke schrijvers. Er waren 54 sprekers afkomstig uit o.a. Suriname, Jamaica, USA, Trinidad, Antigua, Frans-Guyana, Aruba, Grenada, Puerto Rico, Cuba, Barbados, Nederland, Frankrijk en India.

Daphne Lamothe en Simone James Alexander

Het magazine ARC voor hedendaagse kunst van het Caraïbisch gebied werd gepresenteerd en kunstenares Kit-Ling Tjon Pian Gi exposeerde haar nieuwe werken. Het dagprogramma van de conferentie vond plaats in Hotel Krasnapolsky en trok 151 deelnemers. De literatuuravonden in Fort Zeelandia waren vrij toegankelijk en behelsden poëzie, verhalen en theater.

Voorzitter ACWWS Meredith Gadsby (midden) tijdens de persconferentie

Keynote speaker Cynthia McLeod

Presentatie van schrijfster Olga Buckley

V.ln.r. Olga Buckley, Lila Gobardhan, Hedy Goeldjar, Hilli Arduin, Carry-Ann Tjong-Ayong

Jerry Dewnarain en Ismene Krishnadath dicussiëren

Opening expositie Kit-Ling Tjon Pian Gi in Fort Zeelandia

Performance van Eric Mayer-Garcia voor lezing van Agnès Dengreville

Panel Adelaide Russo, Solimar Otero en Angelina Gourdine

Simultaan vertaling bij de Franse schrijfster Sylviane Vayabouri

Poetry Night in Fort Zeelandia

De organisatoren met schrijfster Sylviane Vayabouri
v.l.n.r. Hilde Neus, Vayabouri, Ismene Krishnadath, Karin Lachmising

Festival Feminino in Teatro Luna Blou

7 juni t/m 10 juni in Teatro Luna Blou, Curaçao

De derde editie van het tweejaarlijks festival

Festival Feminino, een ode aan de vrouw in haar kunnen en haar kunst. Dát is wat we met dit festival willen brengen. Verschillende vrouwen, verschillende culturen, talen en verhalen. De vrouwen, moeders, oma’s, nemen nu eenmaal een belangrijke plaats in, in het dagelijks leven, het bedrijfsleven en de politiek. Zeker als je kijkt naar onze Curaçaose samenleving. Als theater hebben we er daarom voor gekozen de vrouw als kunstenaar in the spotlight te zetten.

Op het podium alleen vrouwen. In de zaal en bij de borrel, vrouwen én mannen! Mannen zijn van harte welkom, dus laat je niet afschrikken. We kunnen van elkaar leren en dankzij de openheid en oprechtheid van de voorstellingen, is het festival interessant voor iedereen!

De verschillende voorstellingen zijn:

Ontboezemingen

Nederlandstalig door: Adrienne Kleiweg, Aukje van Ginneken, Diana Dobbelman, Dominique van Vliet, Leyla Çimen

Een humoristisch drama over borstkanker. Ieder van hen gaat op haar eigen manier de strijd aan met de ziekte maar vooral met zichzelf Een voorstelling over lijden en leven. Over overlijden en overleven. Het leven is leuk! Of niet soms? Een voorstelling met een humoristische ondertoon en absurdistische wendingen.

Woman Talk

Meertalig: door Denise Jannah (zang) en Anastacia Larmonie (vleugel) Denise Jannah zal uit volle borst komen zingen onder de bezielende leiding van Anastacia Larmonie. Woman Talk zal een verzameling zijn van mooie liedjes in verschillende talen. Een poëtisch muzikale avond.

One woman show

Papiamentstalig: Een ode aan de ons onlangs ontvallen Nydia Ecury.

Luna di Papel, Een van haar One women shows zal vertoond worden op ons big screen in Teatro Luna Blou.

Gedichten door Caresse Isings

Bon Kurpa

Papiamentstalig door: Diana Lebacs, Anne-Marie Braafheid, Marietta Eugenio, Lilimar Valencia, Jelleke Heuvel-Praamsma

Deze voorstelling is een mix van monoloog, dialoog en dramatical reading. Iets ‘anders dan anders’ dus! 3 vrouwen, een dokter, een assistent, een wachtkamer, een receptie en een terras. Voelen de vrouwen zich na alle schoonheidsoperaties echt mooier?

Minisymposium preventie borstkanker

Prinses Wilhelmina Fonds heeft verschillende specialisten uitgenodigd om een voorlichting te geven en vragen te beantwoorden over (de preventie van) borstkanker.

Programma Festival Feminino

7 juni

19:30 Feestelijke opening Festival Feminino

20:30 Première Ontboezemingen Nafl. 75

8 juni

19:00 Woman Talk Nafl. 30, –

21:00 Bon Kurpa Nafl. 25, –

Passe-partout Nafl. 45, –

9 juni

17:00 One Woman Show Nafl. 20,-

19:00 Woman Talk Nafl. 30, –

21:00 Ontboezemingen Nafl. 35, –

Passe-partout Nafl. 70, –

10 juni

12:00 Minisymposium + meet and Greet cast Ontboezemingen

15:00 Ontboezemingen Nafl. 35, –

19:00 Bon Kurpa Nafl. 25, –

Passe-partout Nafl. 50, –

Impressies van Annie Paul op conferentie ACWWS

Paramaribo, Suriname…

by Annie Paul

The erstwhile queen of Holland used to be in the city centre, Paramaribo; when the country detached itself from its former colonizer the Queen was banished to the banks of the Paramaribo river where she looks forlornly over the water….

Jamaican music is big in Suriname…as it is elsewhere in the Caribbean and all around the world…

Angelita Gourdine rocking it at a karaoke bar in downtown Paramaribo…

The last few weeks have been filled with travel, and I’ve enjoyed moving from place to place much more than I usually do. The most recent trip was to Paramaribo in Suriname at the beginning of May. I was invited to be one of the featured speakers at the Association of Caribbean Women Writers and Scholars (ACWWS) annual conference, held this time in Paramaribo. We stayed at the charismatic Hotel Krasnapolsky, the site of the conference.

A highlight of this second trip to Suriname, for me, was hearing Cynthia McLeod, author of ‘The Cost of Sugar’ and one of the premier writers in Suriname regale us with stories of how she began writing, of her desire to write a ‘Gone With the Wind’ type historical romance set in Suriname, and being mistaken for a cook when she appeared at the grand building in Amsterdam where a subsequent book was launched.

Another highlight was the food, for Suriname is a gastronomer’s delight, with cuisines from Java, China, India, the local Creole and Dutch competing for your belly. The Garden of Eden in Paramaribo is the best Thai restaurant I’ve ever eaten at and Joosje Roti downtown saw me return several times with fellow conferencers in tow. The owner/manager there runs a tight ship, with roti and curry rolled out on trolleys, an ultraclean establishment and delectable Jalebis for dessert. Dumpling # 1 (yes, that’s the name of the restaurant) satiated my perpetual craving for dim sum and the amazing Indonesian restaurant we went to in the Javanese sector was something to remember (if anyone can tell me the name of the vine in the photograph above i’d be grateful).

The conference itself was well organized and a lot of fun. Another highlight was a book called Kuis (Chaste–in English) which had the most provocative cover i’ve seen in a while. About a goldsmith commissioned to design a chastity belt for a young woman the cover bore the image of a delicate diamond-studded gold chastity belt snaking around slender female loins. The actual chastity belt in the photograph was made by a South African jeweller for a client in London who ordered it for his bride to wear on their wedding night.

Unfortunately (for me) the book was in Dutch but the author Rihana Jamaludin read excerpts translated into English which sounded quite compelling. The book is a local reading choice for high school students who previously had to choose exclusively from Dutch titles. Not surprisingly its their top choice…

Bron: Active Voice, blog May 20, 2012 van Jamaicaanse schrijfster Annie Paul

Vrouwenconferentie door de ogen van een student

door Marianne Bouwman

Ik was er ook bij, in Kras aan de Domineestraat. Over the course of four days there would be different activities, speeches and reading of books. Er waren gastsprekers, zo’n 50 gasten en geïnteresseerden uit heel het Caraïbisch Gebied. Samen met 70 andere studenten van het IOL was ik aanwezig op deze conferentie en het was een bijzondere ervaring voor mij. Toen ik voor het eerst ervan hoorde had ik zo iets van: ‘Oké, leuk, maar ik ga niet. Ik kan een miljoen andere dingen bedenken die ik in die vier dagen kan doen.’ Maar enfin, ik ging toch.

De openingsdag was heel gezellig. Het voelde goed om niet in de klas te zitten, maar op een andere manier informatie op te nemen. De presentatie van de keynote speaker Cynthia Mc Leod, was ‘the highlight’ van de dag. Haar anekdotes, raad en ervaringen over het schrijven, onderzoek doen en het publiceren waren een lust om naar te luisteren. Een van de gasten zei, dat ze de hele dag naar Cynthia Mc Leod zou kunnen luisteren en ik ben het helemaal eens met haar. De speeches en presentaties die daarna volgden waren leuk, maar niet zo interessant.

Een paar hoogtepunten van de conferentie waren voor mij zoals eerder vermeld de presentatie van Cynthia Mc Leod. Het verhaal over Charlotte van der Lith was erg interessant, omdat ik nog nooit van haar gehoord had. In de geschiedenis hoor je steeds over Susanna Duplessis en het verhaal van de slavin Alida. Ik wist niet dat er een plantage Breukelenwaard was en nog minder waar die zich kon bevinden. Dit heeft mij geïnteresseerd in mijn geschiedenis en wat er allemaal verscholen zit in de archieven.

Een ander hoogtepunt was de presentatie van Opal Palmer Adisa’s boek Until Judgment Comes. Hierin besprak ze de invloed die vrouwen (moeders) kunnen hebben op het gedrag van hun zonen en mannen over het algemeen. Opal bracht dit zwaarwichtige onderwerp op een zeer energieke en luchtige manier, die het publiek in haar ban hield. Wat de presentatie nog leuker maakte was het feit dat Opal laat aankwam, omdat ze haar vlucht gemist had. Maar dit mocht de pret niet drukken, want ze presenteerde alsof er niets aan de hand was.

Wat minder leuk was het feit dat sommige presentaties niet goed bezocht en niet duidelijk genoeg waren voor het publiek. Soms waren ze van een hoog academisch niveau en dat was saai. Het feit dat er steeds Engels werd gesproken hielp dan ook niet. Daarbij kwam dat ze soms niet binnen mijn belevingswereld lagen waardoor de presentator het contact met delen van het publiek verloor. De meeste stukken werden ook voorgelezen, natuurlijk snap ik dat je een drie pagina’s lange paper niet uit het hoofd kan leren, maar probeer het dan wat levendiger te vertellen of voor te lezen. Een voorbeeld hiervan was de presentatie over Myal van Edna Brodber die ook nog na de lunch was, dan moet de spreker wat levendiger zijn om de aandacht van het publiek vast te houden.

Een andere presentatie die interessant kon zijn, maar minder goed was vond ik ‘The Forgotten Elite’ door Rihana Jamaludin. Toen ik deze presentatie op het schema zag staan was ik erg enthousiast en geïnteresseerd, omdat ik veel belangstelling heb voor de geschiedenis van ons land. Jammer genoeg is de boodschap naar mijn mening niet zo duidelijk tot uiting gekomen, omdat Jamaludin zenuwachtig was en zich wat moeilijk kon uiten in het Engels.

Het thema ‘Women’s effort, Women’s lives’ liep als een rode draad door de verschillende presentaties. Er werden overwegend vrouwelijke schrijvers belicht en geanalyseerd. In de verschillende papers werden de verschillende facetten van het vrouw zijn besproken. Ook werd er wat dieper op ingegaan hoe ruimte en geografische ligging kunnen bijdragen aan een verhaal. Alhoewel ik de boeken niet gelezen heb, vond ik deze presentaties zeer de moeite waard en ben ik geprikkeld om de boeken te gaan lezen.

Dit was echt een ‘Once in a Lifetime Experience’ voor mij. Ik heb absoluut geen spijt dat ik heb geparticipeerd. Voor de SRD 150,- die ik heb betaald heb ik heel veel informatie, kennis en ervaring over literatuur en vrouwen opgedaan. Ook de vele gesprekken met de schrijvers zelf heb ik als heel zinvol ervaren. Kortom, ik zou dit voor geen cent hebben willen missen. Het heeft wel veel moeite en tijd gekost, maar het was het zeker waard. Ik zou van hier uit aan alle studenten die niet zijn geweest en ook de taaldocenten willen zeggen: jullie hebben heel veel gemist. Wat jammer!

Marianne Bouwman is studente mo A-2 Nederlands.

« Newer posts ∞ Older posts »

Recente berichten

Reacties

Disclaimer

Deze website beoogt geen enkel winstoogmerk. Door middel van de website wil de Werkgroep het publiek kennis laten maken met nieuws uit en over de Caraïbische regio. De Werkgroep neemt daartoe onder meer berichten over van andere sites, zonder dat het ons altijd mogelijk is rechthebbenden vooraf te attenderen op de overname. Mocht iemand bezwaar hebben tegen overname van tekst- of beeldmateriaal, laat ons dit weten, dan verwijderen wij het materiaal. Reacties op berichten worden alleen geplaatst indien voorzien van voor- en achternaam. Opinies op deze website komen voor rekening van de auteur(s) en zijn niet altijd de opinies van de Werkgroep.